Sekretarz generalny Synodu Biskupów dla Bliskiego Wschodu o jego metodologii prac
i zasięgu geograficznym
Metodę prac i geograficzny zasięg obecnego Zgromadzenia Specjalnego dla Bliskiego
Wschodu przypomniał na jego pierwszej sesji ogólnej sekretarz generalny Synodu Biskupów.
Abp Nikola Eterović zwrócił uwagę, że jako Bliski Wschód rozumie się tu, obok Jerozolimy
i terytoriów palestyńskich, 16 państw: od Egiptu, Cypru i Turcji po Arabię Saudyjską,
Oman czy Iran. Przytoczył statystyki chrześcijańskiej obecności w tym regionie. Według
ostatniego wydania „Rocznika statystycznego Kościoła” katolików z końcem 2007 r. było
tam 5 mln 700 tys., czyli stanowili 1,6 proc. ludności. Najwięcej, bo ok. 50 proc.,
jest ich w Libanie. Niełatwo jest ustalić liczbę bliskowschodnich chrześcijan wszystkich
wyznań, ale jest ich ok. 20 mln i stanowią 5,9 proc. mieszkańców regionu. Chrześcijanie
na Bliskim Wschodzie są na ogół mniejszością w krajach z przewagą muzułmanów, zaś
w Izraelu większość stanowią żydzi.
Sekretarz generalny Synodu Biskupów przypomniał,
że ponad roczne przygotowania do Zgromadzenia Specjalnego pozwoliły na zredagowanie
Instrumentum laboris. Ten dokument roboczy, opracowany w oparciu o odpowiedzi
na rozesłaną ankietę i przekazany przez Papieża w czerwcu ojcom synodalnym, będzie
podstawą obrad. Z woli Benedykta XVI biorą w nich udział z urzędu wszyscy biskupi
czynni na Bliskim Wschodzie. Obecni są także m.in. biskupi z przyległego regionu północno-wschodniej
Afryki. Sesje ogólne odbywają się rano i popołudniu. Przez dwa tygodnie będzie ich
14, a sześć razy uczestnicy Synodu zbiorą się w małych grupach, zwanych circuli
minores. Językami obecnego Zgromadzenia są arabski, francuski, włoski i angielski.
Patriarcha
katolickich Koptów Antonios Naguib w obszernym wprowadzeniu do obrad, zwanym Relatio
ante disceptationem, czyli „relacją przed dyskusją”, trzymał się ściśle struktury
tematycznej dokumentu roboczego Instrumentum laboris. Relator generalny Synodu
przypomniał m.in. cele obecnego zgromadzenia – umocnienie chrześcijańskiej tożsamości
i kościelnej jedności. Mówił o sytuacji katolików jako mniejszości, ich mimo to ważnej
roli społecznej, o wyzwaniach stojących przed chrześcijanami, problemie ich emigracji
z regionu, liturgii różnych obrządków i katechezie. Poruszył sprawę dialogu z innymi
wyznaniami chrześcijańskimi oraz z muzułmanami i żydami, wskazując na trudności istniejące
w relacjach międzyreligijnych. Koptyjski patriarcha podjął też kwestię chrześcijańskiego
świadectwa, również wobec globalizacji i wpływów laicyzmu, a zakończył akcentem nadziei
co do przyszłości chrześcijan na Bliskim Wschodzie.