Nënë Tereza ka vepruar shumë e na ka mësuar se cila është mënyra më e mirë për të
treguar e dëshmuar dashurinë e Zotit duke i ndihmuar të tjerët, një nga një, këtu
e tani. Ajo nuk ka ofruar ndonjë zgjidhje të magjike të problemeve e të padrejtësive
të botës, mirëpo ka dëshmuar se çka mund të bëjmë për t’ia ndryshuar pozitivisht jetën
një personi, një nga një, këtu e tani pa humbur kohë, pa asnjë arsyetim apo përjashtim. Ç'gjë
të jashtëzakonshme ka bërë Nënë Tereza? Njihet nga të gjithë përgjigja e saj:
"Ajo që bëjmë ne, është një pikë ujë e hedhur në oqean, por në se nuk do ta bënim,
oqeani do të kishte një pikë ujë më pak". E në një rast tjetër pati thënë: "Po
unë s'kam bërë asgjë të jashtëzakonshme; vetëm kam ndjekur këshillin e nënës sime
që më thoshte: "Shtrëngoja fort dorën Zotit e mos ia lësho më kurrë". Dashuria
e pakufishme për të varfërit Dashuria e pakufishme për të varfërit e tokës,
në fytyrat e të cilëve shikonte Jezusin e munduar, e ngriti Nënë Terezën në lartësi
të papërfytyrueshme në rrugët e hirit e në kujtesën universale të historisë. Dashuria
e jashtëzakonshme për Zojën e Bekuar E jashtëzakonshme ishte në zemrën e Nënë
Terezës dashuria për Zonjën e Bekuar dhe devocioni për Rruzaren Shenjte. Në çdo çast
të lirë, posaçërisht gjatë udhëtimeve, shpejtonte të thoshte Rruzaren. E pëshpëriste
aq ëmbëlsisht "Të falem Marí" - sa një ditë, një nga ipeshkvijtë meksikanë që po e
dëgjonte, nuk mundi të mos vërente: "Kur e shoh Nënë Terezën duke thënë Rruzaren,
më duket si një vajzë e vogël që shtrëngon fort dorën e së ëmës". Duke ndjekur
shembullin e saj, Misionaret e Bamirësisë filluan ta matnin largësinë e vendeve ku
shkonin me numrin e Rruzareve që thoshin duke ecur ose duke shtegtuar me mjete publike. Ditën
e 13-të të çdo muaji Misionaret e Nënë Terezës shkojnë te Shpella e Zonjës, që nuk
mungon kurrë brenda shtëpive të tyre, për të thënë Rruzaren. Shumë herë janë
fotografuar e pikturuar duart e Nënë Terezës, me Rruzaren gërshetuar ndërmjet gishtave
aq, sa të duket se duart e Rruzarja janë bërë një gjë e vetme. Apostulle e gëzimit:
Nënë Tereza përsëriste shpesh: "Shenjtëri do të thotë të bësh vullnetin e Zotit me
buzë në gaz". Si rregull jete kishte zgjedhur këtë: "Zotit i përgjigjemi gjithnjë
me një "po ", që buron nga gjithë vetvetja; të tjerëve, me një buzagaz, që del nga
thellësia e zemrës. U shkruante misionareve të veta: "Kur buzëqeshni, bijat e mia
të dashura, mund të dëgjoj muzikën e zemrave tuaja". E i kishte rrëfyer kryeipeshkvit
të Kalkutës, Imzot Ferdinand Përier se dëshironte të ishte apostulle e gëzimit!". Drita,
të cilën Nënë Tereza e përçonte në zemrat e të gjithë atyre që takonte, po bëhet kohët
e fundit objekt improvizimesh gazetareske e televizive nga ana e disa komunikatorëve
të cilët, me ngutin dhe lehtësinë për të përhapur lajme pa kurrfarë baze, besojnë
se janë në gjendje të zbresin deri në thellësi të shpirtit të saj. Kuptohet: secili
bën aq sa mundet. Por druhemi se mesazhi i saj tjetërsohet nga ndërhyrjet e
atyre që janë mësuar të flasin pa menduar shumë mbi argumente shpirtërore, të cilat
duhen trajtuar me delikatesë, a ma mirë të themi me respekt, fjalë të cilën këta njerëz
e kanë çuar para kohe në muzé. Shumë nga ndjekëset e Nënë Terezës janë prekur
nga një qëndrim i tillë. Një prej tyre, e shqetësuar thellë, tha, jo pa zemrat: "Ja,
duan ta shembin edhe mitin e Nënë Terezës!".