Në Engjëllin e Tënzot, Benedikti XVI i ftoi besimtarët t’u shërbejnë me dashuri e
bujari më nevojtarëve.
(12.07.2010 RV)Benedikti XVI ka nisur prej disa ditësh pushimet verore, të
cilat sivjet do t’i kalojë krejtësisht në selinë e Kastel Gandolfos, prej nga, dje
në mesditë, u drejtoi besimtarëve lutjen e Engjëllit të Tënzot. Natyrisht, duke qenë
periudhë e veçantë e vitit, edhe mendimi i Papës ishte i veçantë: Ati i Shenjtë kujtoi
posaçërisht besimtarët, që kalojnë periudha të vështira, kur të tjerët pushojnë. E,
duke pasur parasysh se dje Kalendari kishtar përkujtonte Shën Benediktin, edhe Benedikti
XVI e kujtoi jo vetëm si pajtorin e Evropës, por edhe si ‘pajtorin e madh të papnisë
së tij”.
Tejet e përzemërt, si çdo vit, pritja që i bënë banorët e qytezës
së vogël, aq të dashur për Papët, Benediktit XVI. ‘Kthehem këtu me kënaqësi’, kujtoi
Ati i Shenjtë, para se të kremtonte lutjen e Engjëllit ë Tënzot së bashku me besimtarët
e shumtë, që e kishin mbushur plot oborrin e Kastel Gandolfos, duke krijuar një atmosferë
vërtetë verore e festive. I frymëzuar nga faqja e djeshme ungjillore, Papa kujtoi
posaçërisht përgjigjen, që i jep Jezusi një dijetari të Ligjit, i cili e pyet: “Mësues,
ç’duhet të bëj, për të fituar jetën e pasosur?”. “Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë
zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë fuqinë tënde, me gjithë mendjen tënde!
E të afërmin, si vetveten!”, përgjigjet Biri i Zotit. “Po kush është i afërmi im?”,
vijon të pyesë dijetari i Ligjit. E atëherë Jezusi i përgjigjet me shembëlltyrën e
Samaritanit të mirë. Për të treguar, kështu, shpjegoi Benedikti XVI, se na takon ne
të bëhemi të afërmit e çdo njeriu, që ka nevojë për ndihmë: “Shembëlltyra,
prandaj, duhet të na bindë ta ndryshojmë mendësinë tonë, sipas logjikës së Krishtit,
që është logjika e dashurisë: Zoti është dashuri, e ta nderosh, do të thotë t’u shërbesh
vëllezërve me dashuri të sinqertë e bujare”. Ky tregim ungjillor, vërejti
Papa, na kujton kriterin e masës, domethënë, na mëson se dashuria është universale,
se nuk duhet t’i duam vetëm ata, të cilët na duan, por edhe nevojtarin, që nuk e njohim
fare, që e takojmë rastësisht. Kushdo qoftë: “Përveç këtij rregulli
universal, duhet kujtuar edhe një kërkesë veçanërisht kishtare: në Kishë, që është
një familje e vetme, asnjë anëtar nuk duhet të vuajë, sepse nevojtar”. I
krishteri duhet të ketë një zemër, që shikon ku ka nevojë për dashuri e që vepron,
atje ku kjo dashuri e thërret. Prej këndej, Papa iu lut Zojës së Bekuar t’u prijë
të gjithë besimtarëve në udhën e fesë: “T’ia besojmë Virgjërës Mari udhën
tonë të fesë e, posaçërisht në këtë kohë pushimesh, që zemrat tona të mos e harrojnë
kurrë Fjalën e Zoti e vëllezërit në vështirësi”. Më pas Papa kujtoi edhe
festën e Shën Benediktit të Norçes, “atë e ligjvënës i monakizmit perëndimor”, shpallur
nga Pali VI, më 1964, Pajtor i Evropës, për kontributin e tij të mrekullueshëm në
formimin e qytetërimit evropian: “… siç tregon Shën Gregori i Madh, “ishte
njeri shenjt… shenjt me emër e me hir. Shkroi për murgjërit një rregull … pasyrë e
magjisterit, që e mishëronte në vetveten e tij: e kjo, sepse Shenjti nuk mund të jepte
absolutisht mësime, të cilat nuk përkonin me mënyrën si jetonte”. Gjatë
përshëndetjeve përfundimtare në gjuhë të ndryshme, Ati i Shenjtë kujtoi posaçërisht
rregulltaret Apostulle të Zemrës së Krishtit, të mbledhura në kapitullin e tyre të
përgjithshëm, duke u dhënë zemër të jenë dëshmitare të dashurisë hyjnore në të gjitha
fushat, ku kryejnë misionin e tyre: në shkolla, në shëndetësi, në baritorinë rinore
e familjare, në veprat e ndihmës për emigrantët e për të varfërit.