Papa në audiencë flet për Gjon Duns Skot e thotë: Populli i Zotit është magjistër që paraprin teologjinë.

(07.07.2010 RV)Benedikti XVI në audiencën e përgjithshme pohoi: "besnikëria ndaj Krishtit mund të paguhet me armiqësi e persekutime". Historia e krishterë ka pasur gjithnjë njerëz besnikë ndaj Kishës e ndaj Papës, pavarësisht nga persekutimet. Një nga këto dëshmitarë ishte teologu i famshëm mesjetar, Gjon Duns Skoti, të cilit Benedikti XVI ia kushtoi katekizmin e audiencës së përgjithme të paradites së sotme, mbajtur në Sallën e Palit VI në Vatikan. Pasdite Papa u nis për në Kastel Gandolfo, ku gjatë korrikut do të kremtojë vetëm lutjen e Engjëllit të Tënzot, duke i ndërprerë të gjitha veprimtaritë e tjera.

Ëndrra e madhe e njerëzimit të të gjitha kohëve, quhet Liri! Është vlerë, që kërkohet e emfatizohet, posaçërisht në epokën moderne, u kujtonte një vit më parë Papa seminaristëve të Romës. Po ç’mund të themi për kufijtë e kësaj ëndrre të bukur, për të cilën luftuan njerëz të panumërt gjatë shekujsh, duke i kushtuar gjithçka, deri në flijimin e vetvetes? Papa shpjegoi se teologu skocez i shekullit të 13-të, Gjon Duns Skot, pati sqaruar një pikë, që shqetësonte prej kohe mendjen e intelektualëve: liria, pohoi, është cilësi themelore e vullnetit njerëzor, që megjithatë do të mbetej e paplotë, në se do të absolutizohej e nuk do t’ia vinte veshin zërit të Zotit:
“Historia moderne, ashtu si përvoja jonë e përditshme, na mëson se liria është autentike e ndihmon për ndërtimin e një qytetërimi të mirëfilltë njerëzor, vetëm kur përkon me të vërtetën. Në se shkëputet nga e vërteta, liria bëhet tragjikisht parim i shkatërrimit të harmonisë shpirtërore të njeriut, burim i shpërdorimeve të njerëzve më të fortë e më të dhunshëm e shkak vuajtjesh për të gjithë”.
dërsa, vërejti Benedikti XVI, liria , ashtu si të gjitha vetitë, me të cilat është i pajisur njeriu…:
“Rritet e përsoset, pohon Duns Skoti, kur njeriu e pranon Fjalën e Zotit, duke e vlerësuar mundësinë për ta dëgjuar zërin e tij: kur ne ia vemë veshin Zbulesës hyjnore, kur e dëgjojmë Fjalën e Zotit, për t’ia hapur, pastaj zemrën, atëherë në shpirtin tonë arrin një mesazh, që e mbush me dritë e me shpresë jetën tonë e na bën me të vërtetë të lirë”.
Duke reflektuar për një episod nga jeta e Duns Skotit, që pranoi më mirë të merrte udhën e hidhur të mërgimit, sesa të nënshkruante një dokument armiqësor kundër Papës, siç pretendonte mbreti Filipi i Bukur, Benedikti XVI arriti në këtë përfundim:
“Të dashur vëllezër e motra, ky fakt na fton të kujtojmë se shpesh herë, në historinë e Kishës, besimtarët u panë me sy të shtrembër e madje edhe u persekutuan për shkak të besnikërisë e të devocionit të tyre ndaj Krishtit, ndaj Kishës e ndaj Papës. Ne të gjithë i shikojmë me admirim këta të krishterë, që na mësojnë ta ruajmë si pasurinë më të çmuar, besimin në Krishtin, bashkimin me pasardhësin e Pjetrit e me Kishën universale”.
Benedikti XVI foli gjatë për cilësitë intelektuale të Duns Skotit, falë të cilave në kohën e tij meritoi, epitetin “Dijetar i hollë”, e në kohë më të reja, “Këngëtar i Fjalës së Mishëruar e mbrojtës i Zojës së Papërlyer”. Kështu e quajti Papa Gjon Pali II, kur e shpalli të Lum, në vitin 1993. Në rastin e parë, Duns Skoti arriti në një përfundim krejt të padëgjuar: “Krishti, pati thënë, do të ishte bërë njeri edhe sikur njerëzimi të mos kishte mëkatuar”. Me fjalë të tjera, vërejti Benedikti XVI:
“Duns Skoti, ndonëse i vetëdijshëm se Krishti na shpërbleu me Mundimet, Vdekjen e Ringjalljen e tij për shkak të mëkatit të rrjedhshëm, pohon se Mishërimi është vepra më e madhe e më e bukur e gjithë historisë së shëlbimit e se ajo nuk u kushtëzua nga asnjë fakt i caktuar”.
Njëlloj i thellë, argumenti lidhur me mbrojtjen të Zënies së Papërlyer të Marisë, mbi të cilin, 500 vjet më pas, do të mbështetej Piu IX për të formuluar dogmën. Mbi Marinë, shpjegoi Duns Skot, veproi “Shëlbimi mbrojtës”: Nëna ishte kryevepra e Shëlbimit, të realizuar nga Biri e, prandaj, u mbrojt nga mëkati i rrjedhshëm. Kjo intuitë sublimonte, tha Papa, atë që njerëzit e besonin vetvetiu për Virgjërën Mari. E ky fakt e nxiti Benediktin XVI për një refketim të ri, lidhur me punën e teologëve e me respektin që duhet të kenë për ndjenjat fetare të njerëzve të thjeshtë:
“Populli i Zotit u paraprin teologëve e kjo, falë ndjenave të mbinatyrshme fetare, domethënë falë ndikimit të Shpirt Shenjt, që e frymëzon të rrokë realitetin e fesë me pëvujtërinë e zemrës e të mendjes. Në këtë kuptim, Populli i Zotit është ‘magjisteri që paraprin” e që, më pas, duhet thelluar e duhet pranuar intelektualisht nga teologjia. Uroj, tha Papa, që teologët t’ia venë mirë veshin këtij burimi të fesë dhe të ruajnë thjeshtësinë e përvujtërinë e të vegjëlve”.
I Lumi Duns Skot, përfundoi Papa, na mëson se gjëja më themelore në jetën tonë është të besojmë se Zotin e kemi pranë, se na do në Jezu Krishtin. Duhet kultivuar, prandaj, një dashuri e thellë për Jezusin e për Kishën e tij:
“Ashtu si në Manilë Papa Pali VI, edhe unë sot dëshiroj të ngre zërin, që të më dëgjojë gjithë bota: Krishti është ai, që na dëfton Hyjin e padukshëm(..) është themeli i çdo gjëje; ai është Mësuesi i njerëzimit, është Shëlbuesi (…). Ai është qendra e historisë dhe e botës; është Ai, që na njeh e na do; Ai është shoku e miku i jetës sonë… Unë s’di të mbaroj, kur nis të flas për Të”.
Benedikti XVI, në përfundim të përshëndetjeve në gjuhë të ndryshme, drejtuar mijëra besimtarëve në shesh, kujtoi posaçërisht Bijtë e Zojës së Papërlyer dhe Apostullet e Vogla të Shëlbimit.
Së fundi Ati i Shenjtë foli edhe për Shën Maria Goretin, festa liturgjike e së cilës u kremtua dje. Një vashë, vërejti Papa, që ndonëse tepër e re, pati forcë e guxim t’i kundërvihej së keqes. E, duke kujtuar, ndërsa përshëndeste shtegtarët polakë, se pasdite do të nisej për në selinë papnore të Kastel Gandolfos, përfundoi me fjalët: 
“Serdecznie was pozdrawiam, błogosławi...
Ju përshëndes nga zemra, ju bekoj e kërkoj lutjet tuaja gjatë ditëve të qëndrimit në Kastel Gandolfo”.