Benedikti XVI në Meshën e mbylljes së Vitit Meshtarak: në meshtarët, guximi i një Zoti pranë njerëzve

(11.06.2010 RV)Të shërbehesh nga një njeri, pavarësisht nga ligështitë e tij, për t’ua bërë Zotin të pranishëm të gjithë njerëzve, në çdo kohë: këtu qëndron madhështia e meshtarisë. E ky është edhe mendimi, që Benedikti XVI vuri në qendër të kremtimit eukaristik të mbylljes së Vitit Meshtarak. Në Sheshin e Shën Pjetrit, të mbushur përsëri sa më s’ zinte, nga 15 mijë meshtarë bashkëkremtues, ardhur prej 97 kombeve të ndryshme, e vetëm pak orë pas skenës së ngjashme të mbrëmshme, kur u kremtuan lutjet mbërëmësore të vigjiljes, Papa preku pikat më nevralgjike të thirrjes për rrugën meshtarake, duke u ndaluar edhe një herë, me fjalë tejet të përvujta, tek plaga që i hapi Kishës pedofilia: “T’i lypim vazhdimisht falje Zotit dhe njerëzve të lënduar, që ky shpërdorim të mos përsëritet kurrë më”.
Por, të ndjekim kronikën e këtij kremtimi të jashtëzakonshëm, në të cilin rrihte, e jo vetëm simbolikisht, por edhe realisht, zemra e Kishës universale:

Guxim i madh, ai i Zotit në zanafillë të historisë së Kishës: të besosh se një njeri i varfër, me kufij të përcaktuar, me fund të sigurtë, mund të jetë i aftë për të komunikuar një Dashuri të pacak, të pakufi, të pafund. Si në një afresk të madh, në një homeli të pashembullt për nga gjërësia, thellësia e përmbajtjes, emocionet, Benedikti XVI pikturoi, me ngjyra të gjalla, karakterin e jashtëzakonshëm të thirrjes meshtarake, me të gjitha dritë-hijet e saja. E bëri këtë duke përdorur mjeshtrisht disa penelata drite nga rrënja hyjnore e kësaj thirrjeje, por pa harruar edhe penelatat e hijes që hedhin, nganjëherë në mënyrë thellësisht të padenjë, kufizimet njerëzore:
"Zoti shërbehet nga një njeri i varfër, për të qenë, përmes tij, i pranishëm mes njerëzve e për të vepruar në ndihmë të tyre. Ky guxim i Zotit, që ia beson vetveten njerëzve; që, ndonëse i njeh mirë ligështitë tona, beson se njerëzit janë të aftë të veprojnë e të jenë të pranishëm, në vend të tij, ky guxim i Zotit është gjëja më madhështore, që fshihet në fjalën “meshtari”. Që Zoti na mban të aftë për këtë; që Ai, në këtë mënyrë, i thërret njerëzit në shërbim të tij e kështu lidhet, shpirtërisht, me ta”.
E ky është edhe kuptimi i Vitit Meshtarak, përsëriti Papa, i rrethuar nga masa e pafundme e meshtarëve me veshje të bardha, të cilët e shndërruan Sheshin e Shën Pjetrit në një elter vigan, nën qiell të hapur, përballë portretit të Shenjtit të Arsit, që dukej sikur e ndiqte, i mrekulluar, këtë kremtin kaq të pazakontë për një famullitar të thjeshtë, të një fshati të humbur në një skaj të Francës së shekullit XVIII. Po ai ishte aty, në mes të meshtarëve e në fjalët e Papës, që nënvizoi: “Deshëm të ringjallim gëzimin, që na vlon në shpirt, kur mendojmë se Zoti është kaq pranë nesh, e edhe mirënjohjen e thellë ndaj tij, sepse ia beson vetveten ligështisë sonë. E deshëm t’u themi përsëri të rinjve se kjo thirrje, ky bashkim shërbimi për Zotin e me Zotin, ekziston, madje, se Zoti është në pritje të pohimit tonë. Prandaj, vërejti Benedikti XVI:
“Ishte për t’u pritur që “armikut” të mos i pëlqente ky shkëlqim i ri i meshtarisë: atij do t’i pëlqente ta shikonte duke u zhdukur, që më në fund, Zoti të përjashtohej fare nga bota. E kështu ndodhi që, pikërisht gjatë këtij viti gëzimi për sakramentin e meshtarisë, dolën në dritë mëkatet e meshtarëve, posaçërisht shpërdorimi mbi të miturit, në të cilin meshtaria, si kujdes i Zotit për njeriun, kthehet në të kundërtën e vet”.
Në se Viti Meshtarak do të ishte organizuar për të lavdëruar shërbimin tonë personal, këto ngjarje do ta kishin shkatërruar, do ta kishin kthyer përmbys, vërejti Papa. Ndërsa ne mendojmë se ajo që ndodhi, na ngarkon me detyrën e pastrimit, që do të na shoqërojë hap pas hapi drejt së ardhmes. Ndërsa për të sotmen, fjalët e Benediktit XVI zbuluan, edhe një herë, vetëdijen e një së keqeje që, për t’u zhdukur, kërkon solidaritet të thellë:
“Edhe ne i lypim me këmbëngulje falje Zotit dhe njerëzve të lënduar, ndërsa e kemi në mend të premtojmë se do të bëjmë ç’është e mundur, që një shpërdorim i tillë të mos ndodhë kurrë më”.
E, pak më vonë, duke komentuar një fragment nga Psalmi 23 i liturgjisë, që flet për shkopin, me të cilin bariu ruan grigjën nga egërsirat e për kërrabën, mbi të cilën mbështet, kur i duhet të kapërcejë shtigje të rrëpirta, shtoi:
“Edhe Kisha duhet të përdorë shtagën e bariut, shkopin, me të cilin mbron fenë kundër falsifikuesve, kundër orientimeve, të cilat në të vërtetë janë çorientime. Pikërisht shkopi mund ta ndihmojë për të kryer shërbimin e dashurisë. Ndërsa sot shikojmë se nuk bëhet fjalë fare për dashuri, kur lejohen sjellje të padenja të jetës meshtarake. Ashtu si nuk bëhet fjalë për dashuri, kur lejohet përhapja e herezisë (…) Por, të mos harrojmë: shkopi duhet të bëhet përsëri kërrabë bariu – kërrabë, që i ndihmon njerëzit të ecin, pa u rrëzuar, në shtigje të verbëra, duke ndjekur pas vetë Zotin”.
Në vijim të komentit të Psalmit 23, Benedikti XVI shpjegoi se njeriu i përgjigjet me gëzim e mirënjohje Zotit i cili, përmes Krishtit, hapi zemrën e vet për ne:
“Zoti kujdeset personalisht për mua, për ne, për njerëzimin. Nuk jam i braktisur, i vetëm, i humbur në pafundësinë e universit e të një shoqërie, që të çorienton gjithnjë më shumë. Është Ai, që kujdeset për mua. E nuk është Zot i largët, për të cilin pak vlerë ka jeta ime”.
Disa fe të botës flasin për një Zot të vetëm e të mirë, por të largët, vijoi Papa, ndërsa në të kaluarën Iluminizmi e pranoi se ishte Ai, që kishte krijuar gjithçka, por që pastaj nuk qe interesuar më për krijesën e tij e për historinë e kësaj krijese, nuk kishte ndërhyrë më, sepse nuk mund të ndërhynte:
“Shumë ndoshta nuk do të dëshironin që Zoti të kujdesej për ta. Nuk do të dëshironin që Zoti t’i trazonte. Por atje ku kujdesi e dashuria e Zotit perceptohen si trazirë, atje njeriu merr fund. Është diçka e bukur e ngushëlluese të di se dikush më do e më shoqëron. Aq më tepër kur ky dikush është Zot, që më njeh, më do, shqetësohet për mua”.
Ky mendim, këmbënguli Papa, duhet të na mbushë vërtetë me gëzim. Zoti dëshiron që ne, si meshtarë, në një pikë të vogël të historisë, të ndajmë bashkë me të shqetësimet, që ka për njerëzit:
“Të njohësh” sipas kuptimit të kësaj fjale në Shkrimin Shenjt, nuk do të thotë kurrë të njohësh nga jashtë, siç është bie fjala të dish numrin e telefonit të një njeriu. “Të njohësh” do të thotë të jesh shpirtërisht pranë tjetrit. Ta duash. Ne duhet t’i njohim njerëzit nga ana e Zotit e për Zotin; duhet të përpiqemi të ecim me ta në rrugën e miqësisë me Zotin”.
E në se është e pashmangëshme që gjatë jetës të përshkohen edhe ‘luginat e errëta’ të tundimit, të ligështimit, të provës, nga të cilat nuk shpëton dot askush:
“Edhe në këto lugina të hijes së vdekjes, Ai është. Po, o Zot, në orën e errët të tundimit, në orën kur më duket se shuhen të gjitha dritat, tregomë se je aty. Ndihmona ne, meshtarët, të jemi pranë njerëzve, që na janë besuar, në netë të tilla errëta. Që të mundemi, o Zot, t’u tregojmë dritën tënde!”.
Ishte ky urimi, që bëri Benedikti XVI në përfundim të kësaj Meshe të jashtëzakonshme, për t’ia kushtuar, më pas, meshtarët, Zemrës së Papërlyer të Zojës së Bekuar, e për të bërë ftesën solemne, në shtatë gjuhë të ndryshme, drejtuar 400 mijë meshtarëve të botës, t’u qëndrojnë besnikë premtimeve meshtarake, në Kishën e Lindjes e të Perëndimit, e të vijojnë me zell të ri, rrugën e shenjtërimit në këtë shërbim të shenjtë.