Մարեմեան Խոկումներ
Աշխատաւոր եղբօր վարդարանը
Հինաւուրց, առանձնացած վանքի մը մէջ կրօնաւորները ամէն օր իրարու կ’անցնէին թանկագին վարդարանը մը, որ ըստ աւանդութեան մը ուղղակի Աստուածամայրը նուիրած էր սուրբ վանականի մը:
Ամէն օր վանական մը այդ վարդարանով կ’աղօթէր 24 ժամ, որ իրենց մենաստանը պաշտպանուէր աւազակներու դէմ, որոնք անոր չորս կողմը կը շրջէին: Այսպէս պայմանաւորուած էր Տիրամայրը: Եթէ այդ վարդարանը հեռանար վանքի սահմաններէն, այլեւս Տիրամայրը պատասխանատու չէր պատահածներուն:
Վարդարանի կարգը եկած էր աշխատաւոր եղբօր մը, որ շատ պարզամիտ էր ու կը զբաղէր խնամելով վանքին ծաղիկները եւ վանքին մուտքը: Ասիկա էր իր մասնագիտութիւնը եւ ուրախ էր այս պաշտօնով, քանի որ ձեռքէն ուրիշ գործ չէր գար:
Իր կարգին օրը, փոխանակ անընդհատ եւ ամփոփ կերպով աղօթելու, վարդարանը կապային գրպանը դրաւ եւ գնաց վարդենի մը պատուաստելու: Միտքը դրած էր առանց փուշի վարդեր առաջ բերել: Գործը աւարտելուն, սենեակը վերադարձաւ, վանքին համար աղօթելու:
Բայց փնտռեց, փնտռեց չգտաւ խորհրդաւոր վարդարանը եւ ոչ ալ միտքը եկաւ թէ ուր դրած էր զայն: Պարտէզ վերադարձաւ եւ վարդենիին մօտերը փնտռեց: Գուցէ գրպանէն սահած, հոն ինկած ըլլար: Սակայն չգտաւ ու չգտաւ:
Ուրիշ ընելիք չկար, եթէ ոչ Աբբահօր մօտ վազել ու խոստովանիլ իր աններելի անհոգութիւնը:
Վանահայրը վշտացաւ ու տխրեցաւ: Բայց քանի որ կը ճանչնար այդ եղբօր պարզութիւնն ու անմեպութիւնը, խորհեցաւ, որ Տիրամայրը ճիշտ անոր համար թոյլ պիտի չտար վանքին կործանումը: Գուցէ հարցը կը փակուէր լաւ ապաշխարանքով մը: Անոր համար տարօրինակ ապաշխարանք մը դրաւ վրան: Ամէն օր 50 վարդ պիտի քաղէր ”Ողջոյն քեզ” ըսելով եւ ամէն վարդ փրցնելուն, անոր փշալից ճիւղը ձեռքով պիտի բռնէր:
Եղբայրը ընդունեց այս ապաշխարանքը եւ այնպիսի եռանդով կատարեց, որ Աստուածամայրը հաճեցաւ:
Ամէն օր ձեռքերը կ’այրունոտէին եւ ծաղիկները քաղելով կ’աղօթէր: Եւ բոլոր ջանքը կ’ընէր որ վանքին մէջ երբէք ծաղիկ չպակսէր:
Երբ պիտի մեռներ, Տիրամայրը երեւցաւ իրեն, գովեց իր եռանդը եւ աշխատասիրութիւնը, բայց փափաքեցաւ, որ իրեն նուիրէ առանց փուշի վարդ մը: Եղբայրը մահացած մնաց:
Կարծեց որ Աստուածածինը կը յիշեցնէր իրեն անցեալ օրերու մարդահաճութիւնը:
Բայց եղբօր մահէն քանի մը օր ետք, երբ ուրիշ մը իրեն յաջորդեց, վարդաստանին մէջ բացառիկ գեղեցկութեամբ վարդենի մը նշմարեց: Մօտեցաւ, տեսաւ որ անոր ձողունը ոչ մէկ փուշ ունէր ու փափուկ կեղեւ ունէր: Հետաքրքիր, մատները անոր արմատներուն մէջ խրեց եւ նախ զգաց, յետոյ շօշափեց անոր արմատին փաթթուած վարդարան մը:
Բոլոր վանականները հասկցան այդ պարզամիտ կրօնաւորի վարդարանին գաղտնիքը եւ զայն պահեցին մասունքի մը պէս:
| All the contents on this site are copyrighted ©. |