-Թշնամին, - կը պատմէ ենթասպայ Ումբերթոյ Փորինի,-
կազմակերպուած յարատեւութեամբ, Թոպրուքի մէջ, գիշեր ցերեկ յանդուգն հրացանաձիգներ կը
ղրկէր, որոնք պահուտած ցած բարձունքներու ետին, կը կրակէին մեր վրայ:
Իտալակն
հրամանատարութիւնն ալ որդեգրեց այս ռազմավարութիւնը անոնց դիմաց:
Մենք հինգս ալ
կամաւորներ էինք: Յիսուն քայլ միասին հանդարտ քալելէ ետք, բաժնուեցանք իրարմէ, մաղթելով
կրկին գտնել զիրար:
Ես շուրջ մէկ ժամ զգուշութեամբ քալեցի: Արշալոյսը բացուելու
մօտ էր լուսաւոր ծովուն վրայէն: Տեսարանը գեղեցիկ էր:
Օրուան լոյսով յառաջացայ
ցամքած առուակի մը հունին ու պառկեցայ չոր անապատին վրայ: Աւազը կիզիչ էր, ձեռքերս անոր
մէջ կը խրէին, պաշտուանուած կաշիէ ձեռնոցներով:
Իւրաքանչիւր աղմուկ, որեւէ շարժում
կրնար վտանգել կեանքս: Պէտք էր սակայն ուղղութիւնս ճշտել, անոր համար պահ մը գլուխս վերցուցի
եւ նայուացքս դարձուցի չորս բոլորս: Միայնութիւն ու լռութիւն: Դարձեալ կծկուեցայ եւ
որոշեցի այս դիրքս զինուրական կեդրոնս ընել: Հաւաքեցի աւազի երկու կոյտեր, մէկէն միւսին
մէջ շիւղեր զետեղեցի եւ այդ յարմարցուած դիտարանէն զգուշութեամբ կը զննէի:
Ժամերը
երկար ու լուռ էին: Յուսահատ կը պատրաստուէի լքել այս ծրագիրս, երբ յանկարծ ճեղքին մէջէն
շարժուն բան մը նշմարեցի: Նախ կասկածեցայ, որ կրնար հովէն շարժող աւազի ալիք մը ըլլար,
բայց հեռադիտակով անգլիացի զինուորի մը սաղավարտը տեսայ, անքան յստակ ու մօտիկ, որ բնազդաբար
ետ քաշուելու շարժումն ըրի:
Անորոշութեան վայրկեան մը ունեցայ, յետոյ կռուողի
բնազդս զգացի հոգւոյս մէջ ու հրացանս լարելով նշան առի:
Սպասեցի րոպէ մը, կ’ուզէի
գլուխէն հարուածել, որ ցաւատանջ չմեռնէր: Ինք ծռած էր, բայց կռնակը բաց էր: Զէնքս իջեցուց
եւ դիտեցի, աւազին մէջ ակօս մը կը բանար, հաւանաբար ծածկուելու համար: Ապա մախաղը խառնեց
եւ առարկայ մը դուրս հանեց: Հուսկ գլուխը վերցուց եւ ցցուած կեցաւ, տեսայ իր դեղնագոյն
, երիտասարդ գլուխը:
Խիղճ կ’ընէի սպաննելու զինք, որսի անմեղ կենդանիի մը պէս…
պարտականութեանս զգացումը ցնցեց զիս. ուղղեցի հրացանս. միեւնոյն ատեն տեսայ, որ երիտասարդ
թշնամին ձեռքի վարդարանով խաչակնքեց եւ աչքերը երկինք բարձրացնելով սկսաւ աղօթել:
Աշխարհը
մոռցած հեշտակի մը կը նմանէր: Հրացանս ձեռքէս ինկաւ եւ յուզումի դող մը պաշարեց հոգիս:
Ի՞նչպէս
կրնայի կրակել Աստուծոյ պաշտօնեայի մը վրայ, որ այնքան հաւատքով Մարիամ Կոյսին կ’աղօթէր:
ձեռքերս
իրարու միացուցի, գլուխս ծռեցի ու ես ալ աղօթեցի: Երբ գլուխս վերցուցի, զինուորը չկար
արդէն:
Գիշերուան ստուերին հետ բանակավայրս հասայ: Խոր ու հանդարտ քուն մը քաշեցի:
Յաջորդ օրը ընդհանուր յարձակում եղաւ. ես արծաթէ մետալի մը արժանացայ:
Իսկ դուն,
ազնիւ քահանայ զինուոր, երբէք պիտի չգիտնաս, որ Մարիամի պատճառաւ ազատեցար մահէն: