Sot më 20 maj kalendari Kishtar përkujton Shën Bernardinin nga Siena
(20.5.2010 RV)Predikatar i madh i emrit të Jezusit, Bernardini lindi në Massa
Maritima (Itali) në vitin 1380. Ishte ende fëmijë, kur humbi prindërit. U rrit në
shtëpinë e hallave, që banonin në Sienë, ku pati fatin të merrte një edukatë të vërtetë
kristiane. I mahnitur nga figura e Shën Françeskut të Asizit, zgjodhi rrugën
e jetës rregulltare në Urdhrin serafik, ku nisi të jetonte si vëllezërit e parë të
Shën Françekut. Në vitin 1417 u emërua vikar i provincës françeskane toskane
dhe u transferua në Fiezole, duke i dhënë një shtytje të fuqishme përpara reformës,
në vijim, të urdhrit të tij e duke filluar predikimin e jashtëzakonshëm nëpër qytetet
italiane. Vdiq në Akuila, më 20 maj 1444. U shpall shenjt vetëm gjashtë vjet pas vdekjes,
në Rrëshajët e vitit 1450, nga papa Nikolò V. Nga fjalimet e Shën
Bernardinit nga Siena : Emri i Jezusit, themeli i madh i fesë Ky
është ai Emër tejet i shenjtë që u dëshirua aq shumë nga etërit e lashtë, u prit me
aq merak të madh, u psherëti me gjëmë të mëdha, u thirr me klithje të forta, u kërkua
me lot të shumtë, por që u dhurua në mënyrë të mëshirshme në kohën e hirit. Fshehe,
të lutem, emrin e pushtetit, mos të dëgjohet emri i hakmarrjes, le të mbahet emri
i drejtësisë. Na e jep emrin e mëshirës, le të jehojë në veshët e mi emri i Jezusit,
sepse zëri yt me të vërtetë është i ëmbël dhe fytyra jote është e shkëlqyer (krh.
Kk 2, 14). Themel i madh i fesë, pra, është emri i Jezusit, që i formon bijtë e
Hyjit. Dhe vërtet, besimi i fesë katolike qëndron në njohjen rrezatuese të Jezu Krishtit,
që është drita e shpirtit, dera e jetës dhe themeli i shpëtimit të amshuar. Ai që
nuk e ka apo ai që e braktis atë njohje, është porsi ai që ecën pa dritë në errësirën
e natës dhe vrapon me sy të mbyllur nëpër shtigje të rrezikshme. Le të shkëlqejë
sa të dojë për shkak të madhërisë së mendjes: por derisa ai e ndjek inteligjencën
e tij për të kuptuar misteret qiellore, do të ndjekë një udhëheqës të verbër, ose
do të jetë si ai që dëshiron të ndërtojë shtëpinë dhe i le pas dore themelet, është
porsi ai që dëshiron të kalojë nëpër kulm duke mos e marrë para sysh derën. Ky themel,
pra, është Jezusi, drita dhe dera (krh. Gjn 8, 12; 10, 9). Ai shfaqet udha (krh. Gjn
14, 6) e endacakëve; ai u ka dhënë të gjithëve dritën e fesë, nëpërmjet së cilës ai
që nuk e njihte Zotin ka mundur ta kërkojë, ai që e kërkonte ka mundur të besojë në
të, ai që ka besuar ka arritur ta gjejë. Ky themel e mban Kishën, të ndërtuar
në emrin e Jezusit. Emri i Jezusit është shkëlqimi i atij që e shpall Ungjillin, për
vet faktin se ai e dhuron shkëlqimin e ndritshëm, ai bën që fjala e tij të kumtohet
dhe të jehojë. Drita e fesë është përhapur në tërë botën me një gjerësi, me një shpejtësi
dhe me një zell të jashtëzakonshëm: e nga mendon ti se mund të ketë ardhur kjo gjë
veçse nga predikimi i Jezusit? A thua Zoti nuk na ka thirrur në dritën e tij të admirueshme
(krh. 1 Pjt 2, 9) me shkëlqimin dhe ëmbëlsinë e këtij emri? Kështu të ndriçuar dhe
duke parë dritën në këtë dritë (krh. Ps 36 /35/, 0), me të drejtë apostulli thotë:
“Dikur ishit errësirë, por tani jeni dritë në Zotërinë. Jetoni porsi bij të dritës”
(Ef 5, 8). O emër i lavdishëm, emër që dhuron hir, emër që nxit dashuri dhe virtyt!
Falë teje braktiset udha e krimit, falë teje mposhten armiqtë, falë teje të sëmurët
janë shëruar, të trazuarit kanë rifituar fuqinë dhe harenë. Ti, nderi i besimtarëve,
mësuesi i ungjilltarëve, fuqia e atij që heq mund, mbështetja e atij që është në vështirësi.
Në zellin tënd të zjarrtë dëshirat ndizen, lutjet dëgjohen, shpirtrat kundrues dehen
dhe nëpërmjet teje janë të lavdëruar të gjithë ata që janë kurorëzuar në lavdinë qiellore.
Na e dhuro edhe neve, o i ëmbli Jezus, në saje të këtij emri tënd të shenjtë, që të
mbretërojmë me ta. “Fjalimet” (Shën Bernardini nga Siena)