Sot kisha katolike përkujtoi Shën Anselmin.

(21.04.2010 RV)Shenjti ndërroi jetë më 21 prill 1109 në Kanterburi, pas 16 vjetësh ipeshkvnie dramatike.
I lindur në Aosta, 76 vjet para kësaj date, në gjirin e një familjeje fisnike, ai së pari u edukua nga benediktinët. Vendosi të bëhej murg. Por i jati e kundërshtoi me të gjitha forcat, derisa Anselmi u sëmur rëndë. Si rifitoi shëndetin, u duk se do të ecte në atë rrugë, që dëshironte i jati: nisi të bënte jetë mondane dhe të shijonte kënaqësitë që i krijonte rangu. Por flaka e vjetër në shpirtin e tij nuk ishte shuar. E ishte ajo flakë që e shtyu të nisej drejt Francës e të vendosej në abacinë normane të le Bek, ku jepte mësim i famshmi Lanfranco i Pavisë. Këtu, më parë si nxënës, pastaj si murg, epror e abat, jetoi 33 vjet me radhë, deri në vitin 1093, kur u emërua kryeipeshkëv i Kanterburit. U bë i njohur si predikatar e reformues i jetës murgare e, mbi të gjitha, si teolog. Lutja që i pëlqente më shumë, ishte: "Bëj o Zot, të lutem, ta ndjej me zemër atë, që e kuptoj me mendje".
Veprat e tij më e njohur është ‘Monologion’, ose mënyra për të medituar për arsyet e fesë.
Nuk do t'i mungonin edhe kundërshtarët e fuqishëm, mbretërit Guljelmi Kuqalash dhe Enriku I, të cilët e internuan dy herë rresht. Por shenjti, me mirësinë e tij, ia doli t'i shuante mëritë, t'i bënte kundërshtarët të ulnin armët e ta shpëtonte Kishën nga rreziku i përçarjes.
Do të ishte pasardhësi i tij, shën Toma Beket, ai që do të kërkonte kanonizimin e Kryeipeshkvit, e një mbret, Jaku III, që do t'i paraqiste kërkesën Papës për ta shpallur Dijetar të Kishës!
Këtë titull do t'ia njihte Papa Klementi XI më 1720.