Папата на Крстниот Пат: Крстот Христов го прмененува светот, ја претвара омразата во љубов

Љубовта Божја на Крстот е единствената сила способна да го промени светот, да ја претвори смртта во живот, предавството во пријателство, омразата во љубов: тоа беше  што папата го рече на завршетокот од традиционалниот Крстен Пат на Колосеумот.
Целиот текст од Крстниот Пат:

Драги браќа и сестри,
во молитва, со соберен дух, вечерва го поминавме патот на Крстот. Со Исус се искачивме до Калваријата и медитиравме на неговите страдања, и откривме колку е длабока љубовта која ја имаше за нас и сеуште ја има. Но во овој момент ние не сакаме да се ограничиме на една сомилост диктирана само од нашето слабо расположение; попрво би сакале да се чувствуваме релативно во учеството на страдањата Исусови, сакаме да го придружуваме нашиот Учител споделувајќи ја неговота страст во нашите животи, во животот на Црквата, за животот на светот, бидејќи знаеме дека токму во Крстот Господов, во љубовта безгранична, која се дава самата себе на сите, се наоѓа изворот на благодатта, на ослободувањето, на мирот, на спасението.

Текстовите, медитациите и молитвите од Крстниот Пат ни помогнаа да погледнеме на оваа мистерија на страста да ја научиме големата лекција за љубов што Бог ни го даде на Крстот, за да се роди во нас нова желба за обраќање на нашето срце, секој ден живеејќи ја истата љубов, единствената сила способна за промена на светот.

Вечерва размислувавме за Исусовото лице исполнета со болка, исмеано, злоупотребено, искривено од човечкиот грев; во сабота вечер ке размислуваме за Неговото лице исполнета со радост, озрачено и осветлено. Од кога Исус слезе во гробот, гробот и смртта не се повеќе место без надеж, каде што истријата завршува со целосен неуспех, каде што човекот ги допира екстремните ограничувања на неговата импотентност. Велики Петок е ден на најголемата надеж, онаа стекната од Крстот, додека Исус умираше, додека до испушташе својот последен здив, извикувајќи со висок глас: "Оче, во рацете Твои го предавам мојот дух" (Лука 23,36). Предавајќи го своето „донирано“ постоење во рацете на Отецот, Тој знае дека неговата смрт станува извор на живот, како семе кршејќи се во земјата за да растенијата мора да се родат: "Ако зрното пченица паѓа на земјата и не умре, тоа и понатаму останува само; доколку умре, тоа придонесува многу плодови "(Јован 12:24). Исус е зрното пченица кое паѓа на земјата, се крши, умира и затоа може да придонесе плодови. Од денот кога Исус Христос беше воздигнат на Крстот, кој се појавува како знак на напуштеност, на осаменост, на неуспех, стана нов почеток: од длабочината на смртта носи ветување за вечен живот. На крстот сјае веќе спасоносното осветлување на утринската зора од Паската.

Во тишината на оваа ноќ, во тишината на Великата Сабота, допрени од безграничната љубов Божја, живееме во очекување на зората на третиот ден, зората на победата на Божјата љубов, зората на светлината која им овозможува на очите на срцето тешкотиите и страдањата да го видаат животот на нов начин. Нашите неуспеси, нашите разочарувања, нашата горчина, кои се чинаат марка колапсот на сè, осветлени се од надежта. Чинот на љубов на Крстот е потврдена од страна на Оца и светлината на Воскресението опфаќа и претворува сè: од предавство може да се роди пријателство, од негирање - простување, од омраза - љубов.

Подари ни Господи, да можеме со љубов да го носиме нашиот крст, нашите крстови секојдневн, со сигурност дека тие се осветлени од зрачења на вашиот Велигден. Амин.