(29.03.2010 RV)Dje jehonin ende britmat e fëmijëve, të mbledhur rreth Krishtit,
që ngadhënjente përvujtërisht mbi shpinë të gomarit. Njerëzit e ardhur nga larg për
të kremtuar Pashkët në qytetin shenjt, pyesnin banorët e Jeruzalemit, që dyndeshin
rrugëve duke brohoritur: “Kush është ky?”.“Jezusi i Nazaretit”, u përgjigjeshin,
Profeti, Biri i Davidit, Mesia! Hosana atij që vjen në emër të Zotit!”. Ai
kishte sy të butë, që të hynin deri në zemër. Depërtonte vështrimi tij në thellësinë
e shpirtrave, që prisnin zbulesën, për t’u dhënë përgjigje pyetjeve të panumërta,
kahmot pa pergjigje. Shikimi i tij depërtonte në ditët që do të vinin së shpejti,
kur “Hosanave” do t’ua zinte vendin britma më tragjike që u dëgjua ndonjëherë
në skenën e kësaj bote: “Kryqëzojeni!”. E u thoshte krerëve plot mllef të popullit,
që s’mund t’i duronin më brohoritjet, se po t’i detyronin fëmijët të heshtnin, do
të këlthisnin gurët e sokakëve!”. Po sot është një ditë e re. Ai e kaloi natën
jashtë qytetit, drejt Betanisë, larg kurtheve. I mbështjellë me mantel, shtrirë poshtë
nji peme, kundron ndërmjet degëve hënën, që s’është ende e plotë. Sa mbrëmje i mbeten
deri në përmbushjen e misionit? Edhe katër ditë e Qengji, ai vetë, do të flijohet.
Qengji i flijes së re, që historia e njerëzimit e pret, e pavetëdijshme e që qielli
e ka përgatitur në vitet e amshuara. Pas pak, në një kopsht tjetër, do të derdhë lot
e gjak, i pushtuar nga angushtia e vdekjes, e mijëra sfilitjeve, e mëkateve të botës...
E tani ka një shpresë të vetme: “Atë, largoma nga buza këtë kelk!”. Për ty s’ka asgjë
të pamundur!”. Ti mund t’u japësh ngjarjeve të caktuara në thellësitë e pakohë, një
kthesë tjetër, duke e shikuar fatin tim më shumë me mëshirë, sesa me drejtësi, që
të mos vuaj kaq shumë e korpi im njerëzor të mos rrënqethet përballë kryqit, gozhdave,
shqyerjes së nervave, gurrës së gjakut, tmerrit të vdekjes. Për ty s’ka asgjë të pamundur,
o Atë. Ti mund t’ua rikthesh njerëzve pafajsinë e lashtë, pa inate, pa urrejtje, pa
hakmarrje; mund t’ua rikthesh gëzimin e zemrës së pafaj, t’i largosh nga pasionet
e errta, nga lakmia, nga dhuna, nga etja e ndyrë për pushtet. Për Ty s’ka gjë të pamundur!
Ti mund ta fashitësh edhe zemrën time. E kështu unë do të përsëris në amshim, i lëshuar
megjithsejt në dorën tënde: “Atë, u bëftë vullneti yt, jo imi!”. Po sot
është një ditë e re. Tekat e pranverës ngacmojnë erën, që fryn mbi shkretëtirë, duke
e mbuluar qiellin me re të ulta, ngarkuar me shi. Njerëzit ikin me vrap nga udhët
e strehohen në Tempull. Luten, bëjnë kurbane, sillen e përsillen në hapësirën vigane,
duke shikuar me droje, por edhe me një ndjesi sigurie, krerët që ecin të krekosur
e dyshimtarë. E pastaj, në turmë, dëgjohet një zë: “Si ju duket jú? Një njeri kishte
dy djem; due iu drejtuar të parit, i tha: Bir-o, shko sot e puno në vresht. E ai u
përgjigj: ‘Po, zotëri’; por nuk shkoi. Duke iu drejtuar të dytit, i tha
të njëjtën gjë. E ai u përgjigj: ‘S’po jam në terezi’; por mbrapa, i penduar, shkoi. Kush
nga këta të dy e çoi në vend vullnetin e të jatit?”. I thanë: “Ky i fundit”. E
Jezusi u tha atyre: “Me të vërtetë po ju them: publikanët e gratë e përdala do të
kalojnë para jush në mbretëri të Hyjit”. Njerëzit dëgjojnë e shikojnë, të çakërdisur,
si zbehen fytyrat e krerëve, ndërsa ndjejnë në shpirt shpërthimin e një ujëvare të
ylbertë me premtime, një paqe të panjohur, dhuratë e një lirie të re, e cila s’pyet
më për atë që është në krye, s’pyet për ligjin, nuk pyet cilit popull a tradite i
përket, nuk pyet për fjalë, por për vepra shenjte. I jep vlerë të re pendimit, pranimit
të përvujtë të gabimeve e dëshirës për të ndërruar rrugë. E kush nga ne nuk është
sadopak publikan, njeri që flijon ndershmërinë për përfitime materiale, për para të
rrëmbyera; që shkel drejtësinë, i shtyrë nga etja për pasuri e s’ pyet fare për urinë
e shumicës, pa shpresë për të nesërmen? Kush nuk e shiti sadopak, si gratë e përdala,
dinjitetin e vet për favore, për privilegje, për vlerësime, për pushtet? Turma
është gjithnjë aty; e heshtur, e fyer, e penduar, por edhe plot me shpresa: nuk arrin
dot ta dallojë fundin e kësaj ndeshjeje misterioze e pa mëshirë. Por zëri vijon e
thotë: “Guri i lënë mbanesh nga ndërtuesit, u kthye në gurë themeli”. Tani
e dinë të gjithë: krerët e popullit tashmë e kanë dënuar. Ai nuk ka më vend në këtë
ndërtesë e duhet lënë mbanesh, duhet flakur jashtë me turp. Duan ta kapin, por druhen.
I ngrenë kurthe. E pyesin, prandaj: “A lejohet, a jo, t’i paguhen të dhjetat Qesarit?
Pushtuesit të kombit tonë, zotërisë së botës? Ne duhet t’i japim, apo jo?”. Sa
dëshirë do të kishin të përgjigjej ‘jo’, për ta paditur pastaj tek romakët! Por sa
dëshironin edhe të thoshte ‘po’, që njerëzit të mos i besonin më, të mos e ndiqnin
më, të mos e mbronin më! Por ai diti t’i ndajë përgjegjësitë e qiellit nga ato të
tokës. E shkoi, i lirë, duke pritur orën në të cilën, në përkim të plotë me vullnetin
e Atit, do të ngadhënjejë mbi furinë e terrinave!Duam të të ndjekim pas, Jezus,
dishepuj të largët nga ato ditë, edhe ne të njollosur me faje, edhe ne të tunduar
të mos besojmë. Por duam të ecim pas teje, o Krisht, sepse shpresojmë në ty, sepse
presim përmbushjen e misterit, i cili që nga kohët e largëta vijon të na i trondisë
zemrat, vijon të na shtyjë ndërmjet buzëgreminave të asgjësë e horizonteve të pamasa
të gjithësisë. Na i përsërit pambarim fjalët tuaja, Jezus, Mësues i ëmbël, sepse fjalët
tuaja janë fjalë jete, fjalë shprese. Duam të të ndjekim pas...