Papa në Engjëllin e Tënzot: të lëshohemi në krahët e Zotit e të rilindim nga dashuria
e tij e mëshirshme
(14.03.2010 RV)Hyji i qëndron besnik
njeriut, edhe kur largohet prej Tij. Në Jezu Krishtin, Hyji na dhuron pajtimin. Në
se e pranojmë këtë dhuratë, mund ta përhapim mesazhin dhe dashurinë e Zotit në botë.
Këtë theksoi Papa në lutjen e Engjëllit të Tënzot të së Dielës IV të Krezhmëve, duke
komentuar faqen e Ungjillit, që propozon shembëlltyrën e babait e të dy bijve, e cila
njihet si shembëlltyra e ‘djalit plangprishës’. Kjo faqe e Shën Lukës – tha Papa
– është një nga majat e përshpirtërisë e të letërsisë të të gjitha kohëve. Ç’do të
ishin kultura jonë, arti, e më në përgjithësi, vetë qytetërimi ynë - pyeti Ati i Shenjtë
– pa zbulesën e Zotit Atë, përplot me mëshirë? Për çdo njeri, për çdo bir – pohoi
Papa – kjo shembëlltyrë është nxitje për t’ia besuar gjithë vetveten mëshirës së
Atit: “Ta vemë veten në vendin e dy bijve, e sidomos, të kundrojmë
zemrën e Atit. Të lëshohemi në krahët e tij e të rilindim nga dashuria e tij përdëllyese”. Shembëlltyra
e ‘djalit plangprishës’ – shtoi Papa – vijon të na prekë thellë e, sa herë që e dëgjojmë
ose e lexojmë, e kuptojmë gjithnjë në një mënyrë krejt të re: “Posaçërisht,
ky tekst ungjillor ka forcë të na flasë për Zotin, të na bëjë ta shikojmë fytyrën
e Tij, e më shumë akoma, zemrën e tij. Pasi Jezu Krishti na ka treguar historinë e
Atit të mëshirshëm, gjërat nuk mbeten më si më parë, tani e njohim Zotin: Ai është
Ati ynë, që për dashuri na krijoi të lirë e të pajisur me ndërgjegje, që vuan në se
ne humbasim e bën festë, në se rikthehemi”. Lidhja me Zotin, lidhje ndërmjet
birit e Atit, përshkon të gjitha etapat e pranishme në marrëdhëniet e prindërve me
bijtë e tyre: “Prandaj lidhja me Të krijohet përmes një historie,
njëlloj si ajo e çdo biri me prindërit e tij: në fillim fëmija varet prej tyre; pastaj
kërkon pavarësinë; e në fund – në se punët shkojnë mirë – lidhja fiton pjekurinë,
bazuar tek mirënjohja dhe dashuria e vërtetë”. Mund të ketë një fazë,
që është si fëmijëria: një fe, e cila e merr shtytjen nga nevoja, nga vartësia. Por
ndërsa rritet e emancipohet, njeriut i lindë dëshira të çlirohet nga kjo vartësi e
të bëhet i lirë, i pjekur, i aftë për t’u kujdesur vetë për punët e veta e për t’i
zgjedhur në mënyrë të pavarur rrugët e jetës, duke menduar se mund të bëjë edhe pa
Zotin: “Kjo fazë, pikërisht, ështe tejet delikate. Mund të çojë në ateizëm,
por edhe kjo, shpesh herë, fsheh nevojën për të zbuluar fytyrën e vërtetë të Zotit.
Për fatin tonë, Zoti mbetet gjithnjë besnik e, edhe pse ne i largohemi dhe e humbasim,
vijon të na ndjekë me dashurinë e tij, duke na i falur fajet e duke i folur ndërgjegjes
sonë, për të na ftuar të rikthehemi tek Ai”. Në shembëlltyrën e ‘djalit
plangprishës’ – kujtoi në vijim Papa – dy bijtë sillen në mënyrë të kundërt: i vogli
shkon e bie poshtë e më poshtë, ndërsa i madhi rri në shtëpi, por edhe ai ka një
lidhje të papjekur me Atin. Të dy djemtë përfaqësojnë dy mënyra të papjekura të lidhjes
me Zotin: “Rebelimin e bindjen miturake’. Të dyja këto forma – përfundoi Papa – kapërcehen
përmes përvojës së mëshirës: “Vetëm duke provuar faljen, duke e ndjerë se
na duan, me një dashuri pa pikën e interesit, shumë më të madhe se mjerimi ynë, por
edhe se drejtësia jonë, hyjmë, më në fund, në një lidhje me të vërtetë bijnore e të
lirë me Zotin”.