Sot pasdite Papa kryesoi Meshën e Përhimjes në Bazilikën romake të Shën Sabinës.
(17.02.2010 RV)Me reflektimin e audiencës së sotme të përgjithshme, Benedikti
XVI hyri në atmosferën e fillimit të Krezhmëve, që arriti kulmin pasdite, me takimin
tradicional të së Mërkurës së Përhime: Papa shkoi për t’u lutur në bazilikën e Shën
Sabinës, në Aventin ku, në orën 17.00, kryesoi Meshën me ritin e bekimit të hirit
e të përhimjes. Në kishën e lashtë, mistike, kremtimi nisi me kumbimin e lutjes
prekëse, shkëputur nga Libri i Urtisë: “Vërtetë ti do gjithçka është e
s’e urren asgjë që ke krijuar: sepse po ta kishe urryer ndonjë send, nuk
do ta kishe krijuar!” (cfr Urt. 11,23-26). Janë fjalë që, në një farë
mënyre, hapin rrugën krezhmore, duke vënë në themelin e saj, gjithëpushtetin e dashurisë
së Zotit, sundimin e tij absolut mbi çdo krijesë, që kthehet në falje të pafundme,
të frymëzuar nga dashuria hyjnore për jetën. Kështu u shpreh Papa në fillim të
homelisë, duke theksuar se të falësh, është si të thuash: nuk dua që ti të vdesësh,
por të jetosh: dua gjithnjë vetëm të mirën tënde: “Kjo siguri absolute
e mbështeti Jezusin gjatë dyzet ditëve, të kaluara në shkretirën e Judesë, pas pagëzimit
të marrë nga Shën Gjoni në Jordan. Gjatë kësaj kohe heshtjeje e agjërimi, ai e lëshoi
plotësisht vetveten në dorën e Atit e të planit të tij të dashurisë”.
Të tërhiqesh në shkretëtirë e të rrish gjatë, krejtësisht vetëm, për Krishtin do të
thoshte t’u delte vullnetarisht përballë sulmeve të armikut, të tunduesit, që e bëri
Adamin të bjerë në mëkat. Kështu, nga zilia e djallit, në botë hyri vdekja e nisi
beteja kundër tij në fushë të hapur, pa armë të tjera, veç besimit të pakufishëm në
gjithëpushtetin e Atit. Më mjafton dashuria jote, ushqehem me vullnesën tënde (cfr
Gjon 4,34): kjo bindje kishte mbushur plot mendjen e zemrën e Jezusit gjatë krezhmëve
të tij - theksoi Papa, e në vijim shpjegoi: “Gjithë këtë Zoti Jezus e bëri
për ne. E bëri për të na shëlbuar, e njëkohësisht, për të na treguar rrugën që duhet
të ndjekim. Shëlbimi është dhuratë, është hir i Hyjit, por për të pasur efekt në jetën
time, kërkon miratimin tim, pranimin tim me fakte, vullnetin tim për të jetuar si
Krishti, për të ecur pas tij”. Duke vijuar komentin e leximeve liturgjike,
Papa shpjegoi kuptimin e pendesës krezhmore, theksoi se është e domosdoshme të pranojmë
se jemi krijesa të brishta, të caktuara nga fati për t’u tretur nën dhe, por njëkohësisht
edhe për t’i përkitur përgjithmonë Zotit, si shëmbëllim i tij, ndonëse mëkati e sëmundja
vdekjeprurëse e ndotën shumë shpejt tokën e bekuar, që është njeriu: “I
krijuar sipas shëmbëlltyrës të Shenjtit e të të Drejtit, njeriu e humbi pafajsinë
e vet e tani mund të bëhet përsëri i drejtë vetëm falë drejtësisë së Zotit, drejtësisë
së dashurisë që – siç shkruan Shën Pali – u manifestua përmes fesë në Krishtin” (Rom
3,22). Edhe në ditët tona njerëzimi ka nevojë të shpresojë në një botë më
të drejtë, të besojë se ajo mund të ndërtohet, pavarësisht nga zhgënjimet e përditshme: “Duke
nisur Krezhmët e reja, përpjekjen e re të përtëritjes shpirtërore, Kisha thekson
se e vetmja rrugë që nuk gënjen, që çon në ndërtimin e një shoqërie më të drejtë,
ku të gjithë mund të jetojnë me dinjitet njerëzor, është kthesa personale dhe komunitare”. E
ftesa përfundimtare e Papës ishte: “T’i rrëfejmë sinqerisht mëkatet tona, të kthehemi
me gjithë zemër tek Zoti e të pajtohemi me Të. Me ndërmjetësinë e Virgjërës Mari,
do të mund ta dëshmojmë me përvujtëri drejtësinë, dhuratë e Zotit, e ta ndihmojmë
bashkësinë njerëzore të përparojë në rrugën e dashurisë e të vërtetësisë. Këto
ishin fjalët e Benediktit XVI në mjediset e Shën Sabinës, që mbarështohen nga domenikanët,
ku vizitat e papëve të Mërkurën e Përhime humbasin në natën e kohëve, si traditë,
e cila nis qysh në mesjetë e rifillon me Papën Gjoni XXIII, pas një periudhe të shkurtër
ndërprerjeje. Në Bazilikën e Shenjtores romake filloi sot Stacioni i parë, i ri, i
Krezhmëve. Themi i ri, se Krezhmët nuk janë kurrë përsëritje e thjeshtë e të njëjtave
sjellje fetare. Përkojnë gjithnjë me kohën kur jetojmë. E hiri mbi kokat e mbi ballin
e besimtarëve nuk ka kuptim negativ. Na kujton çka është më pozitive për njeriun:
pendesën, për nisjen e një jete të re, përplot me hirin e Zotit.