Benedikti XVI: jetëshkrim i shkurtër i Shën Antonit të Padovës.
(10.02.2010 RV)Shën Antoni lindi në Lisbonë, në gjirin e një familjeje fisnike,
rreth vitit 1195 e u pagëzua me emrin Fernand. Hyri ndër kanonikët që ndiqnin rregullin
e Shën Agostinit, së pari në kuvendin e Shën Vinçencit, në Lisbonë, më pas, në Atë
të Shëna Krygjës, në Koimbra, asokohe qendër e njohur kulturore e Portugalisë. Iu
kushtua me zell studimit të Biblës e të Etërve të Kishës, duke fituar atë shkencë
teologjike, të cilën më pas e vuri në jetë me fryt në veprimtarinë e mësimdhënies
e të predikimit. Në Koimbra ndodhi ngjarja, që do të shënonte kthesën e madhe të jetës
së tij: këtu, më 1220, u vendosën për nderim në elter, reliket e pesë misionarëve
të parë françeskanë, që kishin shkuar në Marok, ku ishin martirizuar. Fundi i jetës
tokësore të martirëve ngjalli në zemrën e Fernandit të ri dëshirën për të ecur në
gjurmët e tyre e për të përparuar në udhën e përsosurisë së krishterë. Lypi, atëherë,
të largohej nga Kononikët agostinanë e të bëhej vëlla i vogël. Kërkesa e tij u
pranua e, si mori emrin Anton, u nis edhe ai për në Marok, por Provania hyjnore
vendosi ndryshe. Pas një sëmundjeje të rëndë, u detyrua të rikthehej në Itali e, në
vitin 1221, mori pjesë në Kapitullin e famshëm të rrogozave, në Asizi, ku u takua
me Shën Françeskun. Më pas jetoi në heshtje të plotë, në një kuvend pranë Forlìsë,
në veri të Italisë, ku Zoti e thirri për një mision tjetër. I dërguar rastësisht
për të predikuar në shugurimin meshtarak të një sivëllau, tregoi se ishte i pajisur
me aftësi të shquara shkencore e me gojtari të bindshme. Atëherë eprorët menduan t’i
kushtohej posaçërisht predikimit. E ai nisi, më parë në Itali e pastaj në Francë,
një veprimtari apostolike të dendur e të frytshme, përmes së cilës arriti t’i rikthejë
në gjirin e Kishës shumë njerëz, që ishin shkëputur prej saj. Antoni qe edhe një nga
mësuesit e parë të teologjisë të vëllezërve të vegjël, për të mos thënë i pari. Nisi
të japë mësim në Bolonjë, me bekimin e vetë Shën Françeskut i cili, duke i njohur
virtytet e Shenjtit të ardhshëm, i dërgoi një letër të shkurtër, që hapej me këto
fjalë: “Më pëlqen që u mëson teologji vëllezërve”. Antoni hodhi bazat e teologjisë
françeskane që, e kultivuar nga figura të tjera mendimtarësh të shquar, arriti majat
me Shën Bonaventurën nga Banjorexhio dhe me të Lumin Duns Skot. Si u bë Epror provincial
i Vëllezërve të vegjël të Italisë veriore, vijoi të predikonte, pa hequr dorë nga
drejtimi i provincës, që i qe besuar. Pasi përfundoi detyrën e ngarkuar, u tërhoq
në Padovë, ku kishte shkuar edhe herë të tjera. Pas një viti, mbylli sytë tek Portat
e qytetit, më 13 qershor 1231. Padova, që e kishte pritur me entuzizëm e dashuri në
jetë, e bëri të vetin, me nderim e devocion, edhe pas vdekjes. Vetë Papa Gregori
IX, pasi e kishte dëgjuar duke predikuar, e quajti “Arka e Besëlidhjes” dhe e shpalli
shenjt vetëm një vit pasi ndërroi jetë, më 1232, pas mrekullive të mëdha, që ndodhën
me ndërmjetësimin e tij.Në periudhën e fundi të jetës, Antoni shkroi dy cikle me titullin
‘Sermone’ (Predikime), të cilat i titulloi “Sermonet e së dielës” dhe ‘Sermonet
kushtuar shenjtorëve”, për përdorim nga predikatarët dhe nga mësuesit e teologjisë
të Urdhërit Françeskan. Aq të pasura në mësime shpirtërore ishin këto dy vepra, sa
Papa Piu XII, në vitin 1946, e shpalli Antonin “Dijetar i Kishës”, duke i dhënë titullin
“Doktor ungjillor”, sepse nga shkrimet e tij, që mund t’i lexojmë edhe sot e kësaj
dite, buron freskia e bukuria e Ungjillit.