(16.12.2009 RV)Davidi është figura më e rëndësishme në historinë e Izraelit
të gjysmës së dytë të shekullit X para Krishtit. Ishte më i vogli i shtatë djemëve
të Jeses, nga fisi i Judës. Qe ende i mitur, kur Zoti e nisi Samuelin për ta shuguruar
Mbret, në vend të Saulit. E thirrën nga bjeshka, ku po kulloste grigjët e të jatit.
Sapo mbërrjti, Samueli e lyu me vajin e bekuar në mes të vëllezërve të tij. U bë,
kështu, mbret i Izraelit. Që nga kjo ditë shpirti i Zotit ishte gjithnjë mbi të,
ndërsa Sauli u pushtua nga një trishtim i thellë, i cili nganjëherë i kthehej në
tërbim. Davidi luante me mjeshtri të rrallë në harpë e këndonte mrekullisht bukur.
U thirr, prandaj, në oborrin mbretëror, si shqytar, sepse me harmoninë e tingujve
e melodinë e këngës ia davariste trishtimin mbretit. Ndërsa Davidi kryente këtë
shërbim në oborrin mbretëror, nisi lufta ndërmjet izraelitëve e filistejve. Për të
shmangur derdhjen e kotë të gjakut, një nga luftëtarët filistej, i gjatë më se tri
metra, i njohur me emrin vigani Golia, i afrohej fushimit të izraelitëve e u bërtiste
me sa zë që kishte: “Në se ndokush prej jush dëshiron të luftojë me mua, të dalë menjëherë
në fushë të mejdanit!”. Më pas shtonte: “Unë sot i poshtërova aradhet e Hyjit të
Izraelit!”. Davidi, duke e dëgjuar si bërtiste, pyeti: “E kush është ky i parrethprerë,
që guxon të tallet me popullin e Hyjit? Do t’i dal unë në fushë të mejdanit, ashtu
si dëshiron!”. Një të thënë, një të bërë. Mori kërrabën, zgjodhi pesë gurë të
lehtë nga përroi, i qiti në trastën e bariut, rrëmbeu në dorë bahen dhe u nis drejt
viganit. E qëlloi me gur, duke i rënë mu në lule të ballit. Goditje e papritur për
tjetrin. Atij iu morën mendtë e ra pa frymë përdhe. Davidi i kërceu përsipër, ia zhveshi
shpatën e ia ndau kokën nga trupi. Me atë kokë në dorë u priu izraelitëve drejt fitores. Sauli
nuk u gëzua aspak për këtë fitore zulmëmadhe të Davidit: përkundrazi, e pati zili.
E që nga ai çast dëshironte ta shikonte një orë e më parë të vdekur. Për të shpëtuar
nga një fat i tillë, fare i pamerituar, Davidi iku në shkretëtirë, i bindur se kush
beson në të Tejetlartin, jeton i sigurtë e s’ia ka frikën askujt, sado i fuqishëm
të jetë. A s’e kishte thyer sapo viganin, të cilit i druheshin të gjithë? Pas
vdekjes së Saulit, Davidi i priu me zell e virtyt të madh popullit, gjithnjë me
frikën e Zotit. I dha shkëlqim të ri kultit hyjnor e, pasi ngriti një shatorre madhështore
mbi malin e Sinait, e vendosi aty Arkën e Besëlidhjes së amshuar me Zotin. Kur
ndjeu se po i afrohej vdekja, thirri të birin, Salomonin, e i tha: “Bir i dashur,
ec në rrugët e Zotit e jeto sipas urdhërimeve të tij, në se dëshiron të kesh sukses
në çdo punë, që do të të prekë dora!”. Më pas i përfundoi në paqe ditët e veta
mbi këtë tokë e shkoi të flinte me etërit. Poet i jashtëzakonshëm, në Psalmet
e pavdekshme, që mbajnë emrin e tij, këndoi dhimbjen, pendimin, shpresën, fenë. Psalmet
e Davdit njihen njëzëri si kryevepër e kryeveprave të krijimtarisë njerëzore. Profeti,
me mendjen e tij të lartë e të ndriçuar nga Hyji, pa të Drejtin të dënuar, të mbytur
e ngadhënjyes mbi vdekjen duke i treguar, kështu, botës mundimet e ngjalljen e Krishtit.
Zoti i siguroi sundim të amshuar, sepse Shëlbuesi, Mbreti i vërtetë, që do ta
shtrinte shëlbimin deri në skajet më të largëta të tokës, duke i përfshirë të gjithë
njerëzit në një Izrael të vetëm, lindi pikërisht nga fisi i tij. Prandaj Jezusi
quhet ‘Bir i Davidit’. Figura e Davidit ka frymëzuar artistë të të gjitha kohëve,
vendeve e arteve: duke filluar nga skulptura, tek piktura, muzika e poezia.Mjafton
të kujtojmë vetëm një nga kryeveprat më të realizuara të të gjitha kohëve, shtatoren
e Davidit në mermer, në çastin kur përgatitet të qëllojë Golinë, dalë nga dora e Mikelanxhelo
Buonarrotit, që vijon t’i mahnisë njerëzit e mbarë botës, nga Firence e Italisë.