(09.12.2009 RV)Bota jonë, me fuqinë e ligështitë e veta, me progresin e krizat,
shpresat e ankthet, është në pritje të hirit shëlbues të Hyjit. Pret një vezullim,
që e bën natën ditë. Është drita e Krishtit Fëmijë. Duke u dukur mes nesh, Zoti davarit
ankthin e njerëzve, që vijojnë të jetojnë nën hijen e vdekjes. E pikërisht
“ankthit”, që s’e le të qetë shpirtin e njeriut e shpresës për të shpëtuar prej tij,
i kushtohet emisioni i dhjetë i rubrikës “Shtigjeve të Krishtlindjes”:
“Nuk
ka errësirë aq të dendur që rrezja e dritës s’e çan. Këtë
e di mirë kulla e vrojtimit që agun pret e vrojton
si lind një ditë e re!”.
E Krishti, nga Ungjilli
i Mateut, na fton:
“Ejani tek unë të gjithë ju, që jeni
të lodhur! E unë do t’ju çlodh!”. Mt. 11,28-30
“Ka
ditë që ngrysen errshëm. Mes ditës e ditës shtrihet pa fund nata plot ankth, si
gjëma e motit. Zemra nuk është e fortë, sa koha, n’parzëm ngujuar, pëlcet
si zog pa fletë. Zhytur në errësirë Njeriu vetveten pyet: “Pse të zgjohem? Pse
të shpresoj? E pse u dashka të jetoj? Njeriu puth vdekjen në buzët e ngrira e
nis loton në zgavërr të syrit të saj! Si Jobi këlthet nëpër natë: “Ç’kërkoj
unë këtu? Ç’kuptim ka të jetoj? Vëlla, këto ditë e netë ti lëshoja frerin
zemrës! Jepu shfrim lotëve... Por sidomos kujto Fjalët e Mësuesit: “O
ju, që vuani që shtypeni nën thembër t’njeriut të padrejtë, mos u dëshpëroni! Asgjë
nuk ka marrë fund, gjithçka mund të rifillojë. Shpresa është rrugë e larë me
dritë. Ajo çel shteg dhe në natën më të errët!”.