(01.11.2009 RV)Kremtojmë sot me gëzim të madh festën e të Gjithë Shenjtorëve.
Duke vizituar një fidanishte botanike, njeriu mbetët i mrekulluar para larmisë
së pemëve e luleve, e në mënyrë spontane të shkon mendja tek fantazia e Krijuesit
i cili e ka bërë tokën një kopsht të mrekullueshëm. Ndjenja të ngjashme na pushtojnë
kur e konsiderojmë spektaklin e shenjtërisë: bota na duket si një “kopsht”, ku Shpirti
i Zotit nxit me fantazinë e mrekullueshme një aradhe shenjtorësh e shenjtëreshat ,
të çdo moshe e kushti social, të çdo gjuhe, populli e kulture. Secili është ndryshe
nga tjetri, me tiparet e posaçme të personalitetit të vet njerëzor e të karizmes së
vet shpirtërore. Por që të gjithë bartin “vulën” e Jezusit (krh Zb 7,3), do të thotë
gjurmët e dashurisë së tij, të dëshmuar përmes Kryqit. Të gjithë janë në gëzim, në
festë të pa mbarim, por, si Jezusi, këtë cak e kanë arritur duke kaluar përmes mundimit
e sprovave (krh Zb 7,4), duke e përballuar secili pjesën e vet të flijimit për të
marrë pjesë në lavdinë e ringjalljes.
Solemniteti i të Gjithë Shenjtorëve
është formuar gjatë mijëvjeçarit të parë të krishterë si kremtim i përbashkët i martirëve.
Që në vitin 609, në Romë, Papa Bonifaci IV e pati shuguruar Pantheonin duke ia kushtuar
Virgjërës Mari e të gjithë Martirëve. Ndër të tjera, këtë martirizim, mund ta kuptojmë
në kuptimin e gjerë të fjalës, do të thotë si dashuri për Krishtin pa rezerva, dashuri
që shprehet në dhuratën e plotë të vetes Zotit e vëllezërve. Ky cak shpirtëror,
drejt të cilit të gjithë të pagëzuarit priren, arrihet duke ndjekur udhën e “lumturive”
ungjillore, që liturgjia na i tregon e propozon në solemnitetin e sotëm ( krh Mt 5,1.12.a).
Është e njëjta udhë e shënuar nga Jezusi e të cilën shenjtorët e shenjtëreshat janë
munduar ta përshkojnë, me vetëdijen e plotë që kishin për kufizimet e tyre njerëzore.
Në ekzistencën e tyre tokësore, në të vërtetë, kanë qenë të varfër në shpirt, të pikëlluar
për shkak të mëkateve, të butë, të uritur e të etur për drejtësi, të mëshirshëm, të
pastër në zemër, punëtorë të paqes, të persekutuar për shkak të drejtësisë. E Zoti
i ka bërë ata pjesëmarrës të lumturisë së Tij Hyjnore: në këtë botë e kanë parashijuar
e, përtej, e gëzojnë lumturinë në plotësi. Tani janë të ngushëlluar, trashëgimtarë
të tokës, të nginjur, të falur, e shohin Zotin bijë të të cilit janë. Me një fjalë:
“e tyre është Mbretëria e qiellit” (krh Mt 5,3.10).
Në këtë ditë e ndjejmë
në ne se po na afrohet fuqia tërheqëse drejt Qiellit, që na shtyn ta përshpejtojmë
hapin e shtegtimit tonë tokësor. Në zemër ndjejmë ndezjen e dëshirës së flaktë për
t’u bashkuar përgjithmonë me familjen e shenjtërve, pjesë e së cilës kemi hirin të
jemi qysh tani. Siç thotë një këngë e njohur spiritual: “Kur do të vijë aradha e shenjtorëve
të tu, oh sa do të doja, o Zot, të isha ndërmjet tyre!”. Urojmë që ky synim e
kjo dëshirë të ndizet flakë në të gjithë të krishterët, e ti ndihmojë të kapërcejnë
çdo vështirësi, çdo frikë, çdo vuajtje, çdo mjerim! Të dashur miq, ta vejmë dorën
tonë në dorën amënore të Marisë, Mbretëreshës të të Shenjtorëve, e ta lejmë veten
të na udhëheq Ajo drejt atdheut qiellor, në shoqërinë e shpirtrave të lumë “ të çdo
kombi, populli e gjuhe” (Zb 7,9). E në lutjen drejtuar Hyjit të bashkohemi me të dashurit
tanë të vdekur, të cilët i përkujtojmë nesër.