(24.10.2009 RV)Ja përsëri në takimin
tonë javor me Fjalën e Zotit të Liturgjisë Hyjnore të dielës, kësaj here të dielës
së 30-të gjatë vitit, ciklit të dytë, sipas kalendarit kishtar. Porosia e pjesë
ungjillore të kësaj së diele është kjo: si të verbrit të Jerihonit, Bartimeut, Jezusi
çdo njeriu i dhuron dritën e vërtetë të jetës. Kështu Krishti na bënë të aftë ta pranojmë
misterin e tij në fe e Atë ta ndjekim në rrugën e jetës. Bartimeu i verbër për të
cilin flet pjesa e Ungjillit të kësaj së diele nga Marku 10,46-52 është simboli i
njeriut që hapet ndaj fesë dhe është i gatshëm të ndjek Jezusin. Të ngriturit e tij
në këmbë në thirrjen e Jezusit, shpërblehet me dritën e syve. Të shohësh, e sidomos
të shohësh Zotin, kjo është shpresa e mbrame e fesë. Një i verbër bëhet mësues i atyre
që shohin e dëshmon se feja shpëton. Leximet biblike të kësaj
së diele janë nga:Jer 31,7-9; Ps 126(125); Heb 5,1-6; Mk 10,46-53).
Feja
që shpëton. Ecja e besimit!
Përshkrimi profetik i kthimit të të mërguarve
në atdheun e tyre lexohet nga liturgjia nga një këndvështrim ungjillor. Jezu Krishti
është ai që i thërret të gjithë, të dobëtit, të gjymtuarit, të verbrit, drejt kthimit
të madh duke i mbushur me ngushëllim dhe me gëzim.
Mes rreshtave të leximit
të parë kuptohet lehtë se ato rreshta mund të jenë tiparet e kthimit drejt të cilit
jemi të thirrur edhe ne të gjithë dhe vazhdimisht. Besimi është një kthim: duhet të
përshkojmë edhe një herë prapakthehu rrugëtimin që ndërmorëm kur u larguam nga Perëndia
i gjallë dhe i vërtetë. Është lirimi i skllavërimit përulës, zbulimi i një gëzimi
të harruar më parë do të thotë perceptimi i krahëve të Atit që të përqafojnë dhe bëjnë
të ndiesh rishtas dashurinë e tij. Nëse leximi i parë vë në dukje një aspekt të
itinerarit të kthimit që është ai i nismës së Zotit që e paraprin njeriun dhe ia afron
atij falas, ungjilli nënvizon pjesëmarrjen dhe përgjigjen aktive të njeriut, duke
e përshkruar shërimin e të verbrit në kuadrin e një itinerar katekumenal.
Ky
itinerar fillon me një dukje të Jezusit në horizontin e njeriut; është e rëndësishme
që Jezusi të kaloj andej (krah. Mt. 20, 30). Por një dukje e tillë është misterioze:
i verbëri i cili simbolizon njeriun në rrugëtimin e vet të besimit nuk e sheh Jezusin
por vetëm e percepton atë nëpërmjet intuitës së tij (rreshti 47), por në të njëjtën
kohë ai shpreh besimin e vet në nismën shpëtimprurëse të Zotit. Kjo hapje për pranimin
e Zotit, kundërshtohet me forcë nga bota që e rrethon dhe është i nevojshëm një guxim
i madh të qëndrosh i patundur në vendimin e marrë. Kandidati është në qendër të
vëmendjes të atyre që e ftojnë të dhe i zbulojnë thirrjen e Zotit dhe së fundi dialogu
final: Çfarë dëshiron? Sot të ndjekësh Zotin nuk është punë e lehtë dhe nëse deri
dje kjo ka qenë më e lehtë, sot falë progresit teknologjik, qarkullimit të ideve jo
stabiliteti shoqëror, ekonomik dhe kulturor bëjnë që një fe e qëndrueshme të vihet
në rrezik. Një fushë e madhe veprimi hapet për të gjithë ne dhe thirrja e leximeve
në njëfarë mënyre na bënë që ta jetojmë besimin si një marrëdhënie personale dhe shpëtimprurëse
me Hyjin e gjallë, që na është zbuluar në Jezu Krishtin e vdekur e të ngjallur për
shpëtimin tonë. Le të bëjmë të tonat fjalët e psalmit të liturgjisë së kësaj të
diele, duke besuar me ngulm se në këtë risi njerëzore, Zoti do të bëjë që të lulëzojë
mbretëria e tij. Vepra të mëdha bëri Zoti për ne! Liturgjia e Fjalës
Leximi i parë Jer 31, 7-9 Lexim
prej Librit të Jeremisë profet
Kështu thotë Zoti: “Brohoritni me gëzim
për Jakobin, lavdëroni të parin ndër popuj t’ju kumtoj zëri, këndoni e thoni: ‘Shpëtoje,
o Zot, popullin tënd, tepricat e Izraelit!’ Ja, unë po i kthej nga toka e veriut,
do t’i bashkoj nga skajet e tokës: ndër ta janë të verbër e të shqepët, së bashku
shtatzëna e ajo që do lindë: bashkësi e madhe që këtu po kthehet! Do të vijnë duke
vajtuar prej mallit, do t’i kthej duke u lutur, do t’u prij gjatë rrjedhës së përrenjve,
udhës së drejtë ku s’do të zënë në thua, sepse jam babai i Izraelit, Efraimi është
djali im i madh.” Fjala e Zotit.
Psalmi 126 Punë
të mëdha bëri Zoti për ne ---------- Kur Zoti i ktheu robërit e Sionit, na
dukej si të ishim në ëndërr. Atëherë goja na u mbush me gaz e gjuha jonë ia
thoshte këngës së gëzimit! ---------- Asohere thuhej ndër paganë: “Zoti bëri
për ta punë të mëdha!” Vërtet Zoti bëri për ne mrekulli e zemrat na u mbushën
me gëzim! ---------- Ktheji, o Zot, robërit tanë porsi përrenjtë e Negebit! Ata
që mbjellin me lot, deh, le të korrin me gëzim! ---------- Në të shkuar ecnin
e qanin duke mbartur farën për ta mbjellë, kurse në kthim do të vijnë plot gëzim duke
mbartur dorëzat e veta. ----------
Leximi i dytë Heb 5, 1-6
Lexim
prej Letrës drejtuar Hebrenjve
Çdo kryeprift zgjidhet nga mesi i njerëzve,
dhe vihet kryeprift për të mirën e njerëzve në marrëdhënie të tyre me Hyjin. Detyra
e tij është të kushtojë dhurata e fli për shpërblim të mëkateve. Ai është në gjendje
të ketë dhembshuri për ata që nuk dinë e gënjehen, sepse edhe ai vetë është i ngarkuar
me ligështi. Këndej i duhet të kushtojë fli për mëkate si për popull ashtu edhe për
vete. Dhe askush nuk e merr për vetvete këtë nder, por vetëm ai që thirret prej Hyjit
shi sikurse Aroni. Kështu edhe Krishti nuk e përvetësoi ai vetë nderin të bëhet
kryeprift, po ia dha Ai që i tha: “Ti je im Bir, unë sot të linda”- sipas asaj fjale
që e thotë diku gjetiu: “Ti je prift për amshim në mënyrë të Melkizedekut.” Fjala
e Zotit.
Ungjilli Mk 10, 46-53
Leximi i Ungjillit shenjt
sipas Markut
Në atë kohë, kur Jezusi po dilte prej Jerihonit bashkë me
nxënës e me një turmë të madhe populli, biri i Timeut, Bartimeu i verbër, rrinte në
anë të rrugës e lypte. Posa mori vesh se ishte Jezusi Nazarenas, filloi të bërtasë:
“Jezus, Biri i Davidit, ki mëshirë për mua!” Shumëkush e qortonte të heshtte, porse
ai bërtiste edhe më fort: “Biri i Davidit, ki mëshirë për mua!” Jezusi zuri vend
e tha: “Thirreni!” Ata i bënë zë të verbrit dhe i thanë: “Mos u tremb! Çohu se po
të thërret!” I verbëri hodhi mantelin e vet, menjëherë u ngrit dhe shkoi te Jezusi. Jezusi
e pyeti: “Çka dëshiron të bëj për ty?” “Rabbuni! Që të shoh!” – përgjigji i verbëri.
Jezusi i tha: “Shko lirisht! Feja jote të shpëtoi!” Dhe aty për aty pa e u vu të udhëtojë
mbas Jezusit. Fjala e Zotit.