Rubrika ‘Me Nënë Terezën”: “Dhurata e çifitit të ri”.
(31.08.2009 RV)Në leximin e sotëm radiofonik të librit ‘Jeta ime’, Nënë
Tereza na tregon një ngjarje të thjeshtë, por thellësisht domethënëse, që na nxit
të meditojmë për kuptimin e vërtetë të fjalëve varfëri e pasuri. Me dritë–hijet, që
krijojnë kontrast të fortë, na çon nga vendet më të pasura të perëndimit, në ato më
të varfërat të botës lindore. E na shoqëron në një mjedis hinduist, ku bëhet një dasëm
jo e zakonshme, me të cilën na njeh biseda e njëzetegjashtë të ciklit ‘Me Nënë
Terezën’, që titullohet “Dhurata e çiftit të ri”:
“Sa herë shtegtoj
nëpër Evropë ose nëpër Amerikë, më prek thellë në shpirt mjerimi i njerëzve. Çuditem
kur shoh me sytë e mi sa njerëz vërtetë të mjerë ka në vendet materialisht të pasura.
Tronditesh kur vëren, në vendet e botës perëndimore, numrin e familjeve
të shkatërruara e të fëmijëve të braktisur nga vetë prindërit e tyre. Vërejmë
se në Amerikë e në Evropë, pasuria e pafundme materiale bashkëjeton me varfërinë e
thellë shpirtërore, me mungesën e plotë të vlerave. E përsëris: në se ka
ndonjë gjë për të cilën nuk mendoj fare, është paraja. Arrin gjithnjë, në
mënyra nga më të ndryshmet. Punojmë për Zotin e edhe ai duhet të punojë
për ne. Pak javë më parë, erdhi për vizitë një çift i ri, i sapomartuar.
Bashkëshortët më dhuruan një shumë të madhe parash për të varfërit. I pyeta
ku i kishin marrë gjithë ato para. M’u përgjigjen: “U martuam
dy ditë më parë. Por, që para dasmës, morëm vendim të heqim dorë nga veshjet e çmuara,
nga gostitë, nga salltanetet, nga dasmorët, për t’ia dhuruar paratë të varfërve” E
di mirë ç’do të thotë një flijim i tillë për një familje hinduiste. Prandaj
edhe vijova t’i pyes: “E pse e bëtë këtë?”. U përgjigjen pa kurrfarë
ngurrimi: “Dashuria që ndjejmë për njëri-tjetrin është aq e madhe, sa nuk
mund ta mbajmë vetëm për vete. Deshëm, prandaj, ta ndajmë me të varfërit. E kështu
provuam një nga gëzimet më të mëdha, pikërisht në sa bëjmë hapin e parë krah për krah
në rrugët e jetës”.