Papa në audiencën e përgjithshme: formimi i përhershëm i meshtarëve është i domosdoshëm,
që ungjillëzimi i ri të mos mbetet thjesht parullë.
(19.08.2009 RV)Sot, gjatë audiencës
së përgjithshme, mbajtur në Kastel Gandolfo, Papa theksoi me forcë nevojën e formimit
të përhershëm të meshtarëve. Benedikti XVI i ftoi besimtarët që, gjatë këtij Viti
Meshtarak, të luten në mënyrë të veçantë për seminaristët. Ndërmjet besimtarëve, të
pranishëm edhe disa shtegtarë ardhur nga Nigeria e nga India.
Në qendër të
vëmendjes, në katekizmin e sotëm, ishte figura e Shën Gjonit Eudes, apostull i palodhshëm
i devocionit për Zemrën e Krishtit e të Zojës së Bekuar, në një shekull si ai i XVII,
kur sundonin ideologjitë që e përbuznin fenë e krishterë. Ishte periudhë e vështirë.
Evropa qe shkretuar nga luftërat – kujtoi Papa – e edhe shpirtrat qenë shkretuar.
Por megjithëkëtë, pikërisht në këtë kohë, Shpirti Shenjt ngjallte një frymë përtëritjeje
shpirtërore, plot zell, duke i dhuruar Kishës personalitete të spikatura. Ndërmjet
tyre, Shën Gjoni Eudes: i lindur në Normandi, në vitin 1601, qe dëshmitar i zjarrtë
i Ungjillit, derisa vdiq, më 1680. Vepra e Shenjtit u realizua në frymën e Koncilit
të Trentit, mbajtur nga viti 1545 deri në vitin 1563: “Koncili i Trentit
përcaktoi norma lidhur me ngritjen e seminareve dioqezane për formimin e meshtarëve,
nga që Etërit konciliarë ishin të vetëdijshëm se gjithë kriza e reformës kushtëzohej
edhe nga formimi i pamjaftueshëm i meshtarëve, të cilët nuk ishin të përgatitur si
duhet intelektualisht e shpirtërisht, me mendje e me zemër, për misionin meshtarak.
Por zbatimi, vënia në jetë e këtyre normave, po vonohej si në Gjermani, ashtu edhe
në Francë, e Shën Gjoni i shihte pasojat e kësaj vonese. Vepronte me vetëdijen se
njerëzve u mungonte ndihma e domosdoshme shpirtërore, pikërisht për shkakun se pjesa
më e madhe e klerit nuk kishte formim të përshtatshëm”. Kështu Shën Gjoni
Eudes themeloi një Kongregatë kushtuar posaçërisht formimit të meshtarëve. Udha e
shenjtërisë, që propozonte, kishte në themel besimin e pakufishëm në dashurinë që
Hyji i zbuloi njerëzimit përmes Zemrave të Krishtit e të Zojës së Bekuar: “Ai,
në këtë kohë të mizorive, të humbjes së shpirtit, foli për zemrën. Donte t’u kujtonte
njerëzve, e sidomos meshtarëve të ardhshëm, pikërisht zemrën: Zemrën meshtarake të
Krishtit e Zemrën amtare të Marisë, që çdo meshtar të ishte dëshmitar e apostull i
dashurisë së Zemrës së Krishtit e të Marisë. E edhe sot vërehet nevoja që meshtarët
ta dëshmojnë mëshirën e pakufishme të Zotit, me një jetë të pushtuar nga Krishti,
e ta mësojnë këtë që në vitet e përgatitjes së tyre në seminar”. Papa kujtoi,
në vijim, Nxitjen Apostolike “Pastores dabo vobis” të Gjon Palit II, që rishikoi
normat e Koncilit tridentin mbi formimin e klerit: “Papa Gjon Pali II… nënvizon
posaçërisht vazhdimësinë e nevojshme ndërmjet çastit të formimit fillestar e atij
të vazhdueshëm… pikënisje e vërtetë për reformën e jetës e të apostullimit të meshtarëve
e edhe pikë-kyçe, që ungjillëzimi i ri të mos mbetet thjesht një parullë tërheqëse,
por të bëhet realitet”. Themelet e hedhura në formimin seminaristik – kujtoi
Benedikti XVI – përbëjnë atë humus të pazëvendësueshëm shpirtëror, në të cilin ‘mësohet
Krishti”, bëhen përpjekje të vazhdueshme për t’i përngjarë Atij, që është i vetmi
Kryemeshtar e Bari i Mirë. Koha e seminarit – shtoi Papa - duhet parë edhe si aktualizim
i çastit në të cilin Jezusi, pasi i thirri Apostujt e para se t’i niste për të predikuar,
u kërkoi të rrinin me Të: “Kur Shën Marku flet për thirrjen e dymbëdhjetë
apostujve, na tregon se Jezusi kishte një synim të dyfishtë: së pari, që të ishin
me Të, e vetëm së dyti, që të dërgoheshin për të predikuar, por gjithnjë duke qenë
me Të. Kështu e kumtojnë me të vërtetë Krishtin dhe e çojnë realitetin e Ungjillit
në botë”. Së fundi Papa i ftoi besimtarët të luten, në këtë Vit Meshtarak,
për ata që përgatiten të marrin dhuratën e jashtëzakonshme të meshtarisë e, në vijim,
iu drejtuar meshtarëve me fjalët e Shën Gjonit Eudes: “Dhurojani veten Jezusit,
për të hyrë në pafundësinë e Zemrës së Tij të madhe, që nxë Zemrën e Nënës së tij
të Shenjtë e zemrat e të gjithë shenjtorëve, e për të humbur në këtë pafundësi dashurie,
mëshire, përdëllimi, përvujtërie, durese, nënshtrimi e shenjtërie”.