Festa e Shën Lorencit. Papa: si ai, luftojeni të keqen me të mirë, duke dashur deri
në fund të fundit!
(10.08.2009 RV)Sot Kisha kremtoi festën liturgjike të Shën Lorencit, diakon
e martir, mbytur në vitin 258, gjatë persekutimit nën Valerianin. Jemi në shekullin
III pas Krishtit. Perandoria romake lëkundet, sulmohet nga të katër anët, posaçërisht
nga gotët e persianët. Perandori Valerian, duke dashur ta forcojë unitetin e perandorisë
rreth kultit pagan, shpërthen një nga persekutimet më të egra kundër të krishterëve.
Dishpujt e Krishtit janë tepër të ndryshëm nga të tjerët e për këtë asrye, shikohen
si njerëz të rrezikshëm: minojnë ideologjinë e shtetit, që nuk i duron kundërshtarët.
Ndryshe nga paraadhësit, Valeriani nuk synon të mbysë sa më shumë besimtarë të thjeshtë.
Kërkon të zhdukë prijësit. Nën sundimin e tij u pritet koka dy papëve: Shtjefnit I
e Sikstit II e Shën Lorenci vdes, i pjekur në skarë. Por nuk është vetëm fundi
i tij, ai që e bën të dashur për besimtarët: ndër afresket e të Lumit Angelico, në
kapelën vatikanase të papës Nikolla V, shenjtin e shikojmë duke u shpërndarë të varfërve
lëmoshët, që Kisha i mblidhte për ta. Kjo në të vërtetë ishte një nga detyrat e diakonëve
e Lorenci, krijuar arqidiakon nga papa Siksti II, ishte epror i bashkësisë së diakonëve
romakë. Kështu u përhap fjala se ai ishte tepër i pasur, se fshihte thesare, prandaj
para se të piqej në skarë, perandori i kërkoi t’i dorëzonte këto pasuri, për të cilat
kishte dëgjuar të flitej. Shenjti tregoi me gisht një grumbull skamnorësh, krejtësisht
të raskapitur nga mjerimi dhe brohoriti: “Ja thesaret tona, që s’ pakësohen kurrë,
që bëjnë gjithnjë fryte të reja e mund t’i gjesh kudo”. Shën Leoni i Madh, në një
homeli, duke përshkruar martirizimin e Lorencit mbi skarë, tregon: “Në sa e piqnin,
ai gjente forcë të bënte shaka me njeriun që e rrotullonte mbi zjarr, për ta torturuar
sa më egërsisht. I thoshte “A nuk e shikon se nga kjo anë tashmë jam pjekur si s’ka
më mirë? Rrotullomë pra, nga ana tjetër.....”. Kamzhiku, hekurat, xhelati, gacat
e ndezura nuk munden ta mposhtin fenë e Lorencit, që u shndërrua në flakë të gjallë
për Krishtin më 10 gusht të vitit 258! Kështu përfundoi Shenjti, ndërsa dy vjet
pas martirizimit të tij, Valeriani u kap nga persët e – sipas rrëfimit të traditës,
mbreti i tyre e përdori si stol për të hipur në kal. Më pas vdiq i burgosur, larg
nga Roma e tij, në një vend të humbur e të harruar. Ndërsa mbi trupin e pjekur
të Shën Lorencit, në fushën e Veranos, u ngrit një nga bazilikat madhështore të krishterimit,
ku njerëzit vijojnë të gjunjëzohen pranë relikeve të tij e t’i kërkojnë të ndërmjetësojë
për ta pranë Zotit. Prandaj Papa Racinger na fton të ndjekim shembullin e Shenjtit,
model për të gjithë të krishterët: “Të shumëdashur, mundohuni t’i përngjani
e, si ai, të jeni gjithnjë gati për t’iu përgjigjur besnikërisht thirrjes së Zotit”(Audienca
e përgjithshme e 10 gushtit 2005). Të gjithë shenjtorët, posaçërisht martirët
– na kujtoi përsëri dje në lutjen e Engjëllit të Tënzot, Benedikti XVI – janë dëshmitarë
të Hyjit-Dashuri, të asaj dashurie, që di të dojë deri në fund të fundit, që nuk i
përgjigjet së keqes me të keqe, por e lufton të keqen me të mirë: “Prej tyre
ne të gjithë, e posaçërisht meshtarët, mund të kuptojmë heroizmin ungjillor, që të
shtyn, pa kurrfarë frike, të japësh jetën për shpëtimin e shpirtrave. Dashuria fiton
mbi vdekjen!”.