Qëndrimi i Kishës Katolike ndaj martesave gay

(30.07.2009 RV) Shqipëria pra, mund të bëhet vendi i parë në Ballkan, që do të ligjërojë martesat ndërmjet homoseksualëve. Megjithëse nuk i besuan as ministrat e vet, kryeministri aktual Sali Berisha lajmëroi se po hartohet një projektligj, që synon praktikën e miratuar vetëm nga pak vende në Evropë. Arësyeja që paraqiti Berisha ka të bëjë me mbrojtjen e të drejtave të njeriut, por një shqyrtim më i hollësishëm të bën të mendosh për një rrugë disi të çuditshme për t’iu afruar më shumë Brukselit. Në përgjithësi, ligje të tilla i nënshtrohen një debati publik, që merr parasysh kulturën e popullit për argumentin, vlereson elementet që ndihmojnë në momente të caktuarahistorike për të ecur përpara ne drejtim e drejtë. Është kjo arësyeja, se pse Shtete si Italia, Greqia, apo vende të tjera ballkanike, akoma nuk i kanë pranuar martesat ndërmjet homoseksualëve, të cileve u garantohet të gjitha të drejtat e nuk janë të diskriminuar.
Qëndrimi i Kishës Katolike për martesat homoseksuale.
Kisha, që mbron gjithnjë e kudo të drejtat e njeriut e familjes, u kërkon shpesh legjislatorëve të nxisin e të mbrojnë ligje për të. Çdo njeri, është para së gjithash bir, e çdo fëmijë vjen nga një çift i formuar nga një grua e një burrë. Dashuria e prindërve, mundësia për t’u udhëhequr prej tyre ndërsa hyjmë në jetë, është një pasuri e pallogaritshme sigurie dhe besimi në hapat që bëjmë. E kjo pasuri garantohet nga familja e bazuar mbi martesën, pikërisht për shkak të impenjimit që bart: besnikërinë e qëndrueshme ndërmjet bashkëshortëve dhe dashurinë në edukimin e fëmijëve.
Edhe për shoqërinë, ekzistenca e familjes është pasuri e pazëvendësueshme, mbrojtur nga vetë Kushtetuta e Shqipërisë. Së pari, për të mirën e fëmijëve: vetëm një familje që lind fëmijë mund të konsiderohet qelizë e vërtetë e shoqërisë, pasi garanton vazhdimësinë e brezave. Prandaj, është në interes të shtetit dhe të shoqërisë, që familja të jetë e qëndrueshme e të zhvillohet në mënyrën më të ekuilibruar të mundshme.
Duke pasur parasysh këto konsiderata, Kisha mendon se ligjërimi i martesave ndërmjet homoseksualëve nuk nidhmon as në planin shoqëror, as edhe në atë edukativ. Pavarësisht nga qëllimi i atyre që propozojnë një gjë të tillë, efekti do të ishte shkatërrues për familjen. Do të zhdukej uniciteti i saj, e vetmja gjë që justifikon të drejtat e bashkëshortëve, të cilat u përkasin vetëm atyre. Mohohet ndryshimi ndërmjet sekseve, që është i pakapërcyeshëm.
Kjo nuk do të thotë të mos njihet e respektohet dinjiteti i çdo personi, por Kisha dëshiron të kujtojë se e drejta nuk ka për qëllim t’i japë formë juridike çdo lloj bashkëjetese, ose madje të krijojë njohje ideologjike. E drejta ka për detyrë t’u japë përgjigje publike kërkesave shoqërore, që shkojnë përtej përmasës private të ekzistencës. Kisha është mëse e ndërgjegjshme për gjendjen konkrete, e cila ka nevojë për një kornizë ligjore, por është e bindur se ky objektiv mund të arrihet në fushën e të drejtave individuale që cenojnë ato familjare.
Së fundi, një thirrje për politikanët e krishterë. E këtë thirrje ia besojmë fjalëve të Kongregatës së Selisë së Shenjtë për Doktrinën e Fesë, sipas së cilës, në rastin e “një projektligji në favor të njohjes ligjore të bashkimeve homoseksuale, parlamentari katolik ka detyrën morale të shprehet qartë publikisht dhe të votojë kundër tij”. Kisha i kupton presionet dhe problemet që mund të hasin politikanët katolikë në këto raste, por edhe për këtë, të krishterët janë të thirrur të impenjohen në politikë.