W liturgiczne wspomnienie św. Marii Magdaleny wspólnota katolicka modliła się w Jerozolimie,
w bazylice Anastasis, czyli Zmartwychwstania oraz nad Jeziorem Galilejskim.
Uroczysta Eucharystia została odprawiona 22 lipca przy ołtarzu spotkania ze Zmartwychwstałym
Panem w kaplicy franciszkańskiej obok Grobu Pana Jezusa. O czci, jaką od początku
była otaczana Magdalena, najwierniejsza uczennica Jezusa i pierwszy świadek Jego zmartwychwstania,
zaświadcza nam archeologia jej rodzinnego miasta, którego ruiny znajdują się kilka
kilometrów na północ od Tyberiady.
Według Ewangelii kanonicznych obecność
Marii z Magdali przy Jezusie była dyskretna, ale wcale nie marginalna. W Kościołach
wschodnich nazywa się ją „apostołką apostołów”. Dlatego pierwsi chrześcijanie pieczołowicie
przechowywali pamięć o niej i czcili w Magdali miejsce jej cudownego uzdrowienia.
W
1889 r. franciszkanie zakupili nieduży teren z ruinami w nadziei znalezienia pozostałości
kościoła wybudowanego na miejscu rodzinnego domu Marii Magdaleny. O tym sanktuarium
poświęconym pamięci przykładnej naśladowczyni Chrystusa Pana mamy wzmianki w opisach
pielgrzymów od VI wieku.
Wykopaliska archeologiczne wydobyły na światło dzienne
sieć ulic, place, wille oraz klasztor bizantyński. Antyczny kościół nie został jednak
do tej pory odkryty i prawdopodobnie jego fundamenty znajdują się poza terenem należącym
do Kustodii Ziemi Świętej.
Magdala, położona na rozległej równinie Jeziora
Genezaret, była w I wieku dużym miastem pełniącym rolę stolicy regionu. Posiadała
port i znaczącą flotę rybacką. Gospodarka opierała się na rybołówstwie i przetwórstwie
ryb oraz na produkcji rolnej. Bardzo ważnym czynnikiem dla rozwoju miasta był główny
trakt komercyjny znany jako Via Maris, czyli „Droga Morska”. Łączyła ona dwie
wielkie cywilizacje starożytności: Egipt i Mezopotamię oraz trzy kontynenty: Afrykę,
Europę i Azję.