(14.4.2009 RV)Pashkët, Ngadhënjim i Jetës! "Me fytyrën e kthyer drejt
lindjes për të pritur agimin Dhe zemrën drejt lindjes më të bardhë nga do
të vijë ringjallja, më zuri gjumi. Ç’rëndësi ka se për një natë
o për të gjitha? Po i njëjti Zot më tregon rrugën drejt agimit
e drejt ringjalljes". Ndoshta, nganjëherë, një mendim na e ka përshkuar mendjen
para se të flemë: po sikur kjo të ishte nata e fundit, pa zgjim në agim? E kjo është
edhe pyetja që duket nëpër vargjet e thjeshta, por intensive, të njërës nga poeteshat
më të mira italiane të ‘900-ës, Margerita Guidaçit. Poezia titullohet “Nokturn”
dhe supozon pikërisht ditën e së Shtunës së Madhe, ditë-simbol për të pasqyruar ekzistencën
tonë. Në fakt, çdo mbrëmje, kur hyjmë në gjirin e natës, kemi përpara dy mundësi.
Nga njëra anë – e kjo ndodh zakonisht – presim që të kalojnë orët e gjumit dhe të
zgjohemi në agimin e një dite të re. Por, nga ana tjetër – edhe nëse nuk e mendojmë
– ajo natë mund të jetë shenjë e pragut të panjohur dhe të skajshëm të jetës tokësore:
ajo nuk do të përfundojë më në dritaren e agimit e në një datë të re të biografisë
sonë historike, por në agimin e Pashkëve, në atë ringjallje që na ka premtuar “i Parëlinduri”
i të ringjallurve, Krishti. Me fenë e saj të qartë e të qetë, poetja na fton të biem
në gjumë me fytyrën e me zemrën e kthyer “nga lindja më e bardhë”: ai nuk është agimi
i thjeshtë i përditshëm, por agimi i ndritshëm i Pashkëve. Por – vazhdon Guidaçi –
qetësia e brendshme, që do të donim ta kishim të gjithë, lind nga një siguri e vetme:
është vetë Zoti që na merr për dore e na çon nga nata drejt një dite të re, ose drejt
amshimit. Sepse, siç thoshte shën Pali, “në qoftë se jetojmë e në qoftë se vdesim
– jemi të Zotit” (Rom 14,8).