E Diela e Ngjalljes së Pashkëve

(12.04.2009 RV)Sot këmbanat bien të gjitha përnjëherësh. Me tingujt festivë shpërndajnë në arën e pafundme të botës lajmin e ëmbël se Krishti u ngjall. Bien këmbanat. Jehonë zemrash. Miliona zemra në rrjedhë shekujsh përtërihen nga lajmi, që e bën të vërtetë të pamendueshmen, nevojën e secilit nga ne për t’i parë rishtas gjallë të vdekurit. Një fill i pakëputshëm lidh atë që ngjau dymijë vjet më parë, me gëzimin tonë të sotëm; gëzimin e besimtarëve të së kaluarës e të së ardhmes. Ngjallja e Krishti e ndërroi fatin e shpresën.
Nisi atëherë, tri ditë pas vdekjes së tij. I Kryqëzuari, i derpëtuar nga gozhdat, i shporuar nga heshta, i mbyllur në varr, i lyer me vajra erëmira, i ruajtur me roje e vula, papritmas zhduket nga varri. Nuk dihet më asgjë për të. Dihet vetëm se nuk është aty. Në varr kanë mbetur shamia e djersëve e fashat, të panevojshme për tjetër, përveçse për të dëshmuar se ai nuk është më aty! Tani askush nuk e di ç’rrugë ka marrë, ku bredh shkëlqimi i pavdekësisë së tij të re, ndërsa rojet merren mendësh nga drita verbuese e engjëjve. Marrim njoftime vetëm për ndalesat e tij të shpejta, për t’iu dukur atyre që e donin, ndonëse nuk e prisnin më. Takon Magdalenën, që bëhet lajmëtarja e parë e ngjalljes.
Ajo vjen me një grup të vogël mikeshash, për ta spërkatur me profume e, që nga larg vëren se gryka e varrit është e hapur. Mendon se ndokush ka dashur të shfryjë përsëri zemërimin mbi trupin e vdekur të Mësuesit e vrapon të thërresë ndonjerin nga ata që e donin si ajo: Pjetrin a Gjonin. Por nuk pret përgjigje. Rikthehet te varri e qan për këtë boshllëk, për këtë mungesë, që e lë pa asnjë ngushëllim. Nuk pret ta pajtojë kush, as engjëjt, e i lutet të panjohurit, që duket papritmas aty pranë, t’i tregojë vendin ku gjindet trupi i dashur.
Mari! e thërret i panjohuri, që s’është më i tillë e që ngjall, me një emër, kufomën e shpresës. E nis te dishpujt, lajmëtare e një gëzimi që kurrë s’do të ketë mbarim. E ajo vrapon pa frymë. Motër e virgjër e trishtimit tonë, fryt i parë i lumturisë sonë. Duam t’i bashkojmë duart tona me të sajat, për t’u rënë të gjitha këmbanave të lavdisë e për të mos e pritur, si të tjerët, me mosbesimin e maturisë sonë të mjerë.
Por Jezusi shkon vetë t’i takojë nxënësit. Ka rënë muzgu. Janë mbledhur në Çenakull, plot frikë nga sulmet, të tronditur nga shkandulli i Kryqit e nuk mund t’u besojnë lajmeve që e kapërcejnë kufirin e çdo mendimi. Jo, nuk është e mundur. Gratë kanë fantazi të ndezur. Magdalena shikon ëndra me sy hapur. E Pjetri, ç’pa Pjetri? Ajo çka pa s’është tjetër veçse dëshira për ta takuar përsëri atë që vdiq e shkoi, për të mos u kthyer kurrë më.
Papritmas ai është në dhomë, në mes tyre, siç ishte tri ditë më parë. Uron: ‘Paqja qoftë me ju!’. Mblidhen grusht, të trembur për vdekje. Nuk kanë kaluar as tri ditë, ditë-epokë. Ai u jep zemër, nuk i qorton për braktisjen, i bën të kuptojnë se Kryqi nuk është shkandull, por kalim i nevojshëm në lumninë e Atit. E rikthehet, sepse ndërmjet tyre, mungonte njëri, Toma, njeri që s’bindet aq shpejt. Është fjala për jetën e amshimin, gjëra që nuk besohen aq shpejt.
“Domethënë e patë? I kishte ende duart me plagë? E si ishte veshur? Mua s’më bindni lehtë. Unë dua t’i prek ato duar, të vë gishtin në plagë, nuk mund ta besoj fare këtë gëzim, që më duket krejt i pamundur”.
E Krishti i përgjigjet sfidës. Tanimë korpi i tij, që ka fituar cilësi të jashtëzakonshme, lëviz me shpejtësinë e shpirtit e shkon e vjen, e duket e zhduket, duke i hutuar njerëzit e shkretë, për të cilët ka aq shumë kujdes. I drejtohet Tomës me fjalët e tij: “Shtjere këtu gishtin e shiko duart e mia; shtrije dorën tënde e vëre në kraharorin tim e mos u bëj i pabesueshëm, por besimtar!”. “Zoti im e Hyji im!”, përgjigjet Toma, vëlla i mosbesimit tonë, i cili tashmë e ka kuptuar të vërtetën dhe e ka kapërcyer bregun e së natyrshmes, për të arritur në atë të së mbinatyrshmes.
Jezusi i tha: “Pse po më sheh, po beson: Lum ata që nuk panë e besojnë!”.
Një lumni që e shpike për ne, Jezus i ringjalljes sonë. Pa ty nuk jemi në gjendje ta ndjejmë gëzimin e Pashkëve, të besojmë në ringjalljen tënde e tonën. E shkurtër është jeta. Por edhe e gjatë. Bëhet e gjatë dhe e padurueshme kur s’na pret tjetër, veç dhimbja, sfilitja, mëkati, dëshpërimi. Kur pasionet na shtyjnë të kërkojmë plot mundim kënaqësinë kalimtare, që zgjat vetëm një çast, për të lënë pas një shije tejet të hidhur. Ç’kuptim kanë shpresa e gëzimi, në se lindim për të vdekur e jetojmë për t’u torturuar nga zhgënjimet, që përsëriten ditë për ditë? Në se kërkojmë të vërtetën e gjejmë gënjeshtrën? Besojmë, e s’na besojnë. Duam, e na urrejnë, thjeshtë sepse në këtë botë ndërmjet interesave e dashurisë vijon të shfryjë furia e ferrit?! E në këtë ndeshje shpirti ka rrezik të shndërohet në kufomë, para se të na trokasë në portë vdekja e korpit tonë të mjerë.
Eja o Jezus, t’i japësh jetë kufomës së shpirtit tonë. Ndriçoje mendjen tonë me dritën e së vërtetës sate, që të mos kërkojmë më kot nëpër errësirë. Jepi zemrës sonë forcën e shenjtërisë sate, që t’i bjerë mohit mëkatit e të të dojë ty, qëllim i fundmë i jetës sonë; ngadhënje mbi mosbesimin, o Zot që paqton stuhitë e shpirtit, për të na e rikthyer gëzimin e jetës në një botë të përtërirë në ty.
Po, sot i biem të gjitha këmbanave përnjëherësh e duam që mijëra tingujt festivë të mos pushojnë kurrë, derisa të arrijmë në banesën tënde, në ringjalljen e pavdekësisë sate, Jezus, fillesë e cak i lumnisë sonë!