Enciklika e parë e Papës Gjon Pali II “Redemptor hominis” mbush 30 vjet
(05.03.2009 RV)Tridhjetë vjet më parë, më 4 mars 1979, Papa Gjon Pali II nënshkruante
Enciklikën e parë të papnisë së tij të gjatë, “Redemptor Hominis”. Një dokument,
që edhe sot ruan të pacënuar përmasën profetike. Fillon kështu: “Shëlbuesi i
njeriut, Jezu Krishti, është qendra e kozmosit dhe e historisë”. Një himn kushtuar
Zotit, i cili duke u mishëruar, u bashkua me çdo njeri, që “çdo njeri pa përjashtim të
shëlbohej nga Krishti”, edhe kur nuk është i vetëdijshëm për këtë. Për këtë arësye
– shkruan Papa Vojtila – njeriu është rruga e parë e themelore e Kishës, e cila dëshiron
t’i shërbejë këtij qëllimi të vetëm: që çdo njeri të gjejë Krishtin, pasi “vetëm në
të, në Birin e Zotit, ka shpëtim”. Në fakt, vazhdon Papa, njeriu nuk mund të jetojë
pa dashuri. Ai mbetet për vetveten një qënie e pakuptueshme, jeta e tij është pa kuptim,
nëse nuk i zbulohet dashuria, nëse nuk e takon dashurinë, nuk e eksperimenton dhe
e bën të vetën. E “Zoti është dashuri”, dashuri më e madhe se mëkati, se dobësia…
më e fortë se vdekja…dashuri gjithnjë gati të falë. Ky zbulim i dashurisë, që
përkufizohet edhe si mëshirë, ka në histori, një formë e një emër: quhet Jezu Krisht.
Përmes Kryqit, Krishti i dha njeriut përfundimisht, dinjitetin dhe kuptimin e ekzistencës
së vet". Kisha, sqaron Gjon Pali II më tej në Enciklikë, pavarësisht nga kufizimet
e saj, shpall këtë të vërtetë, që nuk vjen nga njerëzit, por nga Zoti. Kisha, Korpi
i Krishtit, që në asnjë mënyrë nuk përzihet me bashkësinë politike e nuk është e lidhur
me asnjë sistem politik, nuk mund të mbetet e pandjeshme ndaj gjithçkaje që i shërben
së mirës së vërtetë të njeriut, as mund të qëndrojë indiferente përballë kërcënimeve
të botës së sotme, pikërisht sepse është e lidhur pazgjidhshmërisht me Krishtin, që
shëlben. Papa Vojtila përshkruan ankthin e njeriut para asaj që prodhon me duart e
veta, frikën e tij para rezultatit të punës intelektuale, para prirjeve të vullnetit
të tij. E këtu përmend emegjencën e ndotjes së ambientit, luftrat, armët atomike,
padrejtësitë, urinë, mungesën e respektit për jetën. Pyet nëse i ashtuquajturi “progres”
e bën më njerëzore jetën mbi Tokë dhe nëse e përmirëson njeriun, nëse e bën më të
matur shpirtërisht, më të vetëdijshëm për dinjitetin e vet, më të përgjegjshëm, më
mikpritës me të tjerët, sidomos me nevojtarët e më të dobtit, më të gatshëm për t’i
ndihmuar. “Situata e njeriut bashkëkohor – shkruante Gjon Pali II, tridhjetë vjet
më parë – duket larg kërkesave objektive të rendit moral, të drejtësisë, e akoma më
shumë, të dashurisë shoqërore”. Njeriu është gjithnjë e më tepër skllav i gjërave,
skllav i sistemeve ekonomike, skllav i prodhimit, skllav i produkteve të veta. Një
qytetërim me profil pastërtisht materialist e dënon njeriun me këtë skllavëri. Por
Papa tregon rrugën. Kisha – pohon Vojtila – shpall të vërtetën që na bën të lirë,
shpall Ungjillin e dashurisë në Krishtin Shpëtimtar, i cili thotë: “Pa mua nuk mund
të bëni asgjë”. Për këtë arësye, Enciklika mbyllet me një ftesë të zjarrtë e të përvujtë
për lutje. “Unë shpresoj – shkruante Ati i Shenjtë – që falë lutjes, t’i lejojmë
Shpirtit të Shenjtë të zbresë ndër ne e të bëhemi kështu, dëshmitarë të Krishtit ‘deri
në kufijtë e skajshëm të tokës’ si ata që dolën nga Çenakulli i Jeruzalemit në ditën
e Rrëshajave”.