(26.2.2009 RV)Me të Mërkurën e Përhime kemi filluar periudhën e Kreshmëve,
periudhën e një përgatitjeje të fortë shpirtërore për kremtimin e festës më të rëndësishme
e kryesore të fesë së krishterë, Pashkët. E gjatë kësaj kohe, praktikat kreshmore
siç është lutja, agjërimi, pendesa e tjera, për traditën e krishterë janë 'armë' shpirtërore
për të luftuar pasionet e këqija dhe veset. Dje, në ritin e përhimjes kemi dëgjuar
fjalët domethënëse që meshtari shqiptoi: “Pendohuni e besoni në Ungjill”, ose “Kujtohu
se je hi e në hi do të kthehesh”. Pikërisht për shkak të pasurisë së simboleve e të
teksteve biblike e liturgjike, e Mërkura e Përhime quhet me të drejtë ‘porta e Kreshmëve”,.
Vërtetë, leximet biblike të së Mërkurës Përhime krijojnë atmosferën pendestare të
kësaj kohe të fortë shpirtërore, me ftesën që Zoti e vë në gojën e Joelit profet:
“Khehuni nga unë me gjithë zemër, me agjërime, me lot e vajtime; shqyeni zemrat e
jo petkat; kthehuni, sepse Hyji juaj është i butë e i mëshirshëm, i durueshëm e i
dhimbshëm, ndjen keqardhje për fatkeqësitë”. Ftesa e Joelit ka vlerë edhe për
ne sot, sepse si besimtarë na fton të mos ngurrojnë për ta rigjetur rrugën drejt Zotit
e për rivendosur miqësinë tonë me Të, atë miqësi që kemi humbur për shkak të mëkatit,
duke përsëritur fjalët e Psalmit të madh pendestar: “Na fal, o Zot, kemi mëkatuar!
Na e kthe përsëri gëzimin që ndjen njeriu i shpëtuar!”. Ftesa që na drejton Kisha
në këtë periudhë Kreshmësh është rast i mirë për një ripërtëritje të vërtetë të jetës
në Zotin. Liturgjia e së Mërkurës së Përhime na tregoi se kthesa e zemrës tek Zoti
është përmasa themelore e kohës së Kreshmëve. E kjo thirrje ndjehet fuqimisht pikërisht
në kuptimin e dyfishtë të riteve që kemi kremtuar dje, të mërkurën e Përhime, sepse
thirrja lidhet me ndryshimin e brendshëm, pendesën e kthesën tek Zoti, në njërën
anë dhe në anën tjetër, na kujton brishtësinë tonë njerëzore. “Kjo botë kalon me të
shpejt, si zjarri i bërë me kashtë..” thotë poeti. Pra, gjatë Kreshmëve kemi
dyzet ditë për ta thelluar këtë përvojë shpirtërore asketike, duke bërë vepra dashurie,
vepra bamirësie të krishterë, do të thotë duke dhënë lëmoshë për të varfrit, duke
falur të tjerët, duke u pajtuar me të afërmin e duke iu lutur Zotit e duke agjëruar.
Kujtojmë se agjërimi, për të cilin Kisha na fton në këtë kohë të fortë shpirtërore,
nuk ka të bëjë me arsyet fizike apo estetike, por lidhet ngushtë me pastrimin shpirtëror
të njeriut, me çhelmimin e zemrës e të shpirtit tonë nga mëkati e nga e keqja, dhe
na edukon e ndihmon të lirohemi nga skllavëria e vetvetes, na bënë më të vëmendshëm
në dëgjimin e zërit të Zotit e në shërbimin e vëllezërve. Për këtë arsye agjërimi
dhe praktikat tjera kreshmore, tradita e krishterë i konsideron si ‘armë’ shpirtërore
për të luftuar të keqen, pasionet e mbrapshta e veset, me një fjalë: për t’u rilindur
në dashurinë për Zotin e të afërmin.