У рыма-каталіцкай парафіі сьвятых Сымона і Алены ў Менску выйшла кніга “Так хацеў
Бог!”, прысьвечаная фундатару Чырвонага касьцёлу Эдварду Вайніловічу.
Адметнасьць
выданьня ў тым, што ягоны аўтар — ксёндз-магістар і пробашч гэтага касьцёлу Ўладыслаў
Завальнюк дэбютаваў як паэт. Кніга напісана ў жанры паэмы-казані, у якой услаўляецца
духоўны подзьвіг Эдварда Вайніловіча і распавядаецца аб гістарычнай спадчыне Беларусі.
На амаль трохстах старонках кнігі — вершаваная гісторыя Чырвонага касьцёлу
ад першага каменя, закладзенага 25 верасьня 1906 году, і да нашых дзён. Яна густа
замешаная на малітве і духоўным роздуме пра імгненнасьць зямнога гасьцяваньня і вечнасьць
душы, якая імкнецца да Бога. Рэдактарка і аўтарка прадмовы да кнігі
кандыдатка філялягічных навук Ала Сакалоўская кажа, што казані ксяндза Ўладыслава
Завальнюка пад час набажэнстваў заўсёды вылучаліся асаблівай шчырасьцю, блізкай да
паэзіі. Многія памятаюць яго прамыя эфіры ў праграме “Голас душы”, якая шмат гадоў
гучала з Чырвонага касьцёлу. Так што паэтычны дэбют айца Ўладыслава ня стаў для спадарыні
Сакалоўскай нечаканым. Яна напісаная ў такой вельмі арыгінальнай форме
— так як ліліся ў яго думкі, думкі ад душы, ад сэрца.“Гэтая паэма вельмі павучальная.
Яна напісаная ў такой вельмі арыгінальнай форме — так як ліліся ў яго думкі, думкі
ад душы, ад сэрца. Дзе там ёсьць рыфма, а дзе там белы верш. І я думаю, што гэта і
вельмі добра, і вельмі арыгінальна”. Выданьне дапоўненае дакумэнтамі,
зьвязанымі з гісторыяй Чырвонага касьцёлу і нядаўнім пераносам у яго праху Эдварда
Вайніловіча, а таксама архіўнымі фотаздымкамі. Кнігу можна лічыць першай цаглінкай
у вялікай праграме, задуманай айцом Уладыславам да стагодзьдзя з часу асьвячэньня
Чырвонага касьцёлу, якое будзе адзначацца налета. Спадарыня Сакалоўская працягвае:
“Мы ўсе ведаем, што айцец Уладыслаў шчыруе ня толькі на сьвятарскай ніве, але шчыруе
і на ніве беларушчыны і гэтая кніга — таксама пэўны ўнёсак у скарбонку беларушчыны”.
Літаратурны дэбют айца Ўладыслава высока ацаніў народны паэт Беларусі Рыгор Барадулін,
якому аўтар даверыў свой рукапіс на рэцэнзаваньне. “Я лічу, што гэтая паэма-казань
якраз адпавядае характару такому неспакойнаму айца Ўладыслава. Казань, зробленая ў
паэтычнай форме, дужа кладзецца на сэрца кожнаму верніку і кожнаму, хто любіць паэзію,
хто любіць беларускае слова”.