Стары і новы календары

Сустракаць новы год з 31 снежня на 1 студзеня прапанаваў рымскi iмператар Юлiй Цэзар.
Адлiк часу па юлiянскiм календары быў распачаты ў дзень першага маладзiка пасля зiмовага сонцастаяння — 1 студзеня 45 года да нашай эры. З 12 месяцаў юлiянскага календара ўсе цотныя складалiся з 30 дзён (акрамя лютага — у iм было 29 дзён), а няцотныя — з 31 дня. Назвы паловы месяцаў рымскага календара паходзiлi ад iмёнаў найбольш шанаваных багоў.
Пасля Нiкейскага сабору ў 325 годзе н. э. юлiянскi каляндар стаў хрысцiянскiм., г. зн. хрысцiянскiя святы ў гонар Ісуса Хрыста, Дзевы Марыi i iнш. пачалi адлiчваць па юлiянскiм календары. Краiны свету, якiя прымалi хрысцiянства, паступова пераходзiлi на летазлiчэнне па юлiянскiм календары.
У 1583 годзе Папам Грыгорыем ХIII была праведзена рэформа юлiянскага календара, пасля якой краiны свету з каталiцкiм веравызнаннем (напр. Рэч Паспалітая _перайшлi на так званы «новы» стыль (грыгарыянскi каляндар), а «праваслаўныя» краiны, у тым лiку i Расiя, засталiся адлiчваць час па «старым» стылi (юлiянскi калянадар).
Пастановай Савета Народных камiсараў РСФСР ад 24 студзеня 1918 г. грамадзянскае летазлiчэнне пераводзiцца на грыгарыянскi (еўрапейскi) каляндар. Так ва ўсходнiх славян (рускiх, беларусаў, украiнцаў) з’явiлася традыцыя адзначаць два навагоднiя святы — 1 студзеня па грыгарыянскiм (новым) стылi i 13 студзеня — стары Новы год, па традыцыi юлiянскага летазлiчэння, г.зн. па старым стылi.