Pierwsza audiencja ogólna w nowym roku

Prawdziwy kult Boży w nauczaniu św. Pawła to temat katechezy podczas pierwszej tegorocznej audiencji ogólnej. Na wstępie Benedykt XVI przeprosił pielgrzymów za niedyspozycję głosową. „Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie” – dodał, wywołując burzę oklasków. Ojciec Święty złożył przybyłym do Auli Pawła VI noworoczne życzenia. Uczynił to także po polsku, zwracając się m.in. do grupy pielgrzymów z diecezji witebskiej na Białorusi. Słuchaj papieskich pozdrowień po polsku:

„Pozdrawiam serdecznie Polaków uczestniczących w tej pierwszej w nowym roku audiencji. Zgłębiając nauczanie świętego Pawła, uczmy się patrzenia na sprawy tego świata poprzez pryzmat wiary i trwanie w jedności z Chrystusem. Niech błogosławieństwo Bożego Syna narodzonego w Betlejem towarzyszy wam w nowym roku!”.

W katechezie Benedykt XVI podkreślił istniejącą w Kościele dynamikę misyjną. Wynika ona z doświadczenia Chrystusa, którego ofiara jednoczy całą ludzkość i wszechświat na chwałę Boga. Misyjna nadzieja zjednoczenia świata w Chrystusie jest obecna wyraźnie w nauczaniu św. Pawła. Papieskie przemówienie streszczono również po polsku:

„Bracia i Siostry! Ojciec Święty, pozdrawiając nas dzisiaj we wstępie do katechezy, wyraził życzenie, byśmy w nowym roku otwartym sercem i umysłem trwali w przyjaźni z Chrystusem. Jak spełnić to życzenie, uczy nas swoim życiem i przykładem św. Paweł. Katecheza dzisiejsza przybliża nam jego nauczanie na temat kultu, jaki chrześcijanie mają składać Bogu. Mówiąc o tym, Apostoł Narodów unika terminologii Starego Testamentu związanej ze składaniem ofiar. W Liście do Efezjan podkreśla co prawda, że śmierć Chrystusa była ofiarą całopalną, najczęściej jednak mówi o niej w terminach: odkupienie, pojednanie, usprawiedliwienie. W Liście do Rzymian zachęca: «proszę was, bracia, byście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu miłą, jako wyraz waszej rozumnej służby» (Rz 12, 1). Życie chrześcijanina powinno być nieustannym kultem duchowym, ofiarą składaną Bogu z własnego życia. Ma to być «ofiara żywa» – wyrastająca z autentycznej miłości, ofiara czysta, święta i przyjemna Bogu, wznosząca się przed Nim jako miła woń. Podejmują ten temat w swych pismach także św. Jan Chryzostom, Filon Aleksandryjski, Orygenes, św. Tomasz z Akwinu, Erazm z Rotterdamu. Filon Aleksandryjski nauczał na przykład, że istnieją jakby dwa sanktuaria Boga: jednym z nich jest kosmos, wszechświat, drugim – rozumny duch człowieka. To właśnie w tym duchu każdy z nas musi stale odnawiać się w swoim myśleniu, by «nie biorąc wzoru z tego świata, rozpoznawać, jaka jest wola Boża, co Bogu miłe i co doskonałe» (Rz 12, 2)”.

tc/ rv