Magjisteri i Papës mbi Dëftimin e Zotit e mbi Pagëzimin e Jezusit
(04.01.2008 RV)Pak ditë na ndajnë
nga festa e Dëftimit të Zotit dhe ajo e Pagëzimit të Jezusit. Ditë të rëndësishme,
në të cilat Kisha konfrontohet me misterin e një Foshnje Hyjnore, të përvujtë e mbret
njëkohësisht, meshtar e profet, dhe me përgjegjësinë e identitetit të krishterë, nënvizuar
nga Pagëzimi i Jezusit. Një pikë e ndritshme, që lëviz në kupën qiellore, drejt
një pike të errët në tokë, një aglomerat i vogël humaniteti, që edhe në kohën e vet
konsiderohej si i parëndësishëm. Kjo ishte Kometa: trajektore e një epifanie të vogël,
që u ndriçoi rrugën të privilegjuarve të paktë drejt Epifanisë së madhe, drejt Dëftimit
të Zotit, që do të ndryshonte historinë e njerëzimit. Në dy vjetët e magjisterit specifik
për këto festa – solemnitetin e 6 janarit dhe Pagëzimin e Zotit, që mbyll festat e
Krishtlindjes – Papa Benedikti XVI ofron një reflektim të pasur me përshpirtëri. “Drita
që në Krishtlindje shkëlqeu gjatë natës, duke ndriçuar Shpellën e Betlehemit, ku qëndrojnë
në adhurim të heshtur Maria, Jozefi e barinjtë, sot shkëlqen sërish e u dëftohet të
gjithëve”, pohoi Ati i Shenjtë në Meshën e Dëftimit të Zotit në vitin 2006. Njerëzimi,
pra ne, simbolizohemi nga tre Dijetarët që arrijnë te Krishti Fëmijë pas një shtegtimi
të gjatë: “Vezullimi i Krishtit arrin së fundi te Dijetarët, që janë të parët
e popujve paganë. Qëndrojnë në hije pallatet e pushtetit në Jeruzalem, ku lajmi për
lindjen e Mesisë jepet paradoksalisht pikërisht nga Dijetarët, e nuk ndjell gëzim,
por frikë e reagime armiqësore”. Pikërisht atyre që nuk ditën ta mirëpresin,
Kisha u shpall këtë Lajm të Mirë, këtë dritë që do të ndryshonte historinë e njerëzimit.
Vitin e kaluar, më 6 janar, Papa shpjegoi se Kisha e shpall këtë Lajm në të gjitha
fushat e jetës shoqërore: “Dymijë vjet më vonë, mund të shohim në figurat e
Dijetarëve një lloj paraqitje simbolike të këtyre tri përmasave të njerëzimit bashkëkohor:
përmasën politike, atë shkencore dhe atë fetare. Festa e Dëftimit të Zotit na i shfaq
në “shtegtim”, pra në atë kërkim, që e ka pikën e mbërritjes te Krishti”. Pastaj
Kometa shuhet duke mbaruar funksionin e vet. Jezusi rritet e shenja dalluese e tij
ndryshon. Në lumin Jordan, misioni i tij publik fillon nën shenjën e ujit. Aty fillon
ajo që ndodh që prej 2 mijë vjetësh me të krishterët, kur me ujin e zjarrin e Sakramentit
të Pagëzimit i tregojnë botës përkatësinë e tyre. E gjithsesi, siç shpjegoi Ati i
Shenjtë më 8 janar 2007, duke pagëzuar disa fëmijë: “Natyrisht, Zoti nuk vepron
me shkopin “magjik”; vepron vetëm nëse e lejojmë. Nuk mund të heqim dorë nga liria.
Është Zoti, që e shkakton lirinë, na fton të bashkëpunojmë me zjarrin e Shpirtit të
Shenjtë: këto dy gjëra duhet të ecin sëbashku. Pagëzimi mbetet për gjithë jetën dhuratë
e Zotit, i cili na ka vënë vulën e vet në shpirt, me bashkëpunimin e lirinë tonë që
i thonë “po” këtij veprimi hyjnor”. Pas këtij veprimi, pranimi i jetës që prindërit
e bëjnë përmes Pagëzimit, kthehet në impenjim për të mohuar gjithçka e kërcënon jetën.
Më 8 janar 2006, në Solemnitetin e Pagëzimit të Zotit, Papa Bendikti XVI theksoi: “Mund
të themi se edhe në kohën tonë është e nevojshme t’i themi “jo” kulturës dominuese
të vdekjes, një antikulturë që shfaqet për shembull në largimin nga realiteti, tek
droga. Largim nga realiteti në një botë iluzore, në një lumturi të rreme që shfaqet
tek gënjeshtra, tek mashtrimi, tek padrejtësia, tek përbuzja e të tjerëve, tek përçmimi
i solidaritetit, i përgjegjësisë për të varfërit e të vuajturit; që shfaqet në një
seksualitet thjesht për t’u dëfryer, pa përgjegjësi… Këtij premtimi të jashtëm besnikërie,
kësaj jete në dukje, që në të vërtetë është vetëm mjet vdekjeje, kësaj “antikulture”
i themi “jo”, për të kultivuar kulturën e jetës”.