(31.12.2008 RV)Të dashur dëgjues
kudo që jeni, para sofrës së festës, në punë a në shtëpi, me të afërmit e miqtë, vetëm
a me shokë, programi shqip i Radio Vatikanit ju uron me gjithë zemër ta kaloni me
gaz e hare fundin e vitit 2008 e gëzuar Vitin e Ri 2009. Ju urojmë të gjithëve ta
kaloni pranë Krishtit e me Krishtin. Është i vetmi që mund ta ndihmojë njeriun t’u
japë përgjigje gjithë pyetjeve që e mundojnë, t’ia lehtësojë gjithë mjerimet, t’ia
shumëfishojë gjithë gëzimet. Dëshironi vëllazërimin? Krishti na kujton se jemi
të gjithë vëllezër! Keni etje për të qenë njerëz të vërtetë? Krishti e dënon me
forcë çdo hipokrizi. Jeni kundër autoritarizmit e despotizimit? Krishti ka thënë
se autoritet domethënë shërbim. Nuk e duroni dot formalizmin? Krishti nuk i pranon
lutjet e thëna pa shpirt, lëmoshët e bëra për t’u dukur, bamirësinë me interes. Dëshironi
lirinë fetare? Krishti do që të gjithë njerëzit ta njohin të vërtetën, por nuk e
detyron askënd ta ndjekë duke përdorur forcë e dhunë, nuk e ndalon propagandën kundër
tij, nuk i ndëshkoi Apostuj kur e braktisën, s’e mohoi Pjetrin, që e kishte mohuar,
nuk e përjashtoi nga radhët e të vetëve Tomën, që kishte dyshuar në ngjalljen e Tij. Është
e vërtetë se kërkoi e kërkon të pranohet si njeri e si Zot, por jo me detyrim: jemi
krejt të lirë të mendojmë e të provojmë në se duhet pranuar.Urojmë, prandaj, që çdo
njeri vullnetmirë, si ta ketë provuar të vërtetën e Krishtit, ta pranojë në të gjitha
ditët e Vitit të Ri 2009 e në të gjitha ditët e jetës! Koha që po jetojmë nuk është
e lehtë. Kriza ekonomike mbjell pasiguri e konfliktet e përhapura nëpër botë, si raprezalja
e fundit e Izraelit në Rripin e Gazës, i shumëfishojnë pyetjet për të ardhmen. Viti
i Ri që po vjen tërheq pas vetes problemet e pazgjidhura të vitit që po shkon. Në
këtë situatë, sëbashku me Papën Benedikti XVI, reflektojmë e bëjmë pyetjen “Kush do
të na ndihmojë të jetojmë?” Që në fillim të papnisë së tij, Ati i Shenjtë vuri në
dukje detyrën e atyre, që Zoti i ka thirrur të shpallin Lajmin e Mirë të Ungjillit.
“Ne – pati thënë Papa Racinger – ekzistojmë për t’ua treguar Zotin njerëzve”. Nuk
është detyrë e lehtë. Të merresh me Perëndinë do të thotë të vësh në diskutim veten
e të tjerët në të gjitha fushat. Është si të rifillosh një lojë shahu: ndryshon strategjia,
sepse gjërat shihen nën një dritë të re. Papa ka thënë gjithnjë se dëshiron ta konfrontojë
jetën e përditshme me Zotin, pasi Hyji është i vetmi, që mund të sjell gëzimin që
nuk zhduket papritmas, por na shoqëron gjatë. Por të vendosësh Zotin në qendër të
jetës kërkon kthimin e zemrave. E Papa vë në dukje këtë nevojë, pikë së pari për Kishën,
në të cilën bën pjesë si besimtar e si Bariu i saj shpirtëror, pastaj për të gjithë
njerëzit e për të gjitha strukturat. Nuk është fjala për të ndërruar fe, por për ta
lidhur fenë me arësyen, në një dialog të frytshëm e të sinqertë, ku ndodh që në bankën
e të akuzuarve të jetë edhe ai që merr pjesë në këtë dialog. Dy enciklikat e
Benediktit XVI mbi bamirësinë e mbi shpresën nënvizojnë me forcë se në qendër të shpresës
së krishterë është Krishti, ai që në mendimin e Papës, do ta gjykojë historinë me
metrin e dashurisë. Është një këndvështrim optimist i së ardhmes: “Në momentin e gjykimit
– shkruan Ati i Shenjtë - eksperimentojmë e kuptojmë këtë ngadhnjim të dashurisë së
Tij mbi të këqiat e botës e mbi errësirën brenda nesh. Dhimbja e dashurisë bëhet shpëtimi
e gëzimi ynë”. Benedikti XVI ka zgjedhur të veprojë për paqen në botë, pikërisht
sepse e konsideron atë paralajmërim të Mbretërisë së Zotit. Papa e shikon të tashmen,
duke u nisur nga fundi i të gjitha kohërave e nga ardhja e Krishtit në lavdi. Prandaj
na fton drejt pajtimit, që sjell faljen e paqen, dhuratë e Zotit, kur i bëjmë vend
në zemra, dhuratë e Atij që na ndihmon të jetojmë.