(25.12.2008 RV)Sikursè dielli n’agim i bjen natyrës jetë e gjallní, ashtu Krishti,
Dielli i vërtetë i jetës së mbinatyrëshme, me të Lèm të vet na pruni jetën e ré të
hirit, dritën e fesë, paqën e njimendtë, shpresën e sigurtë të shëlbimit dhe të drejtën
e asaj lumnije, të cilën njerëzimi e pat bjerrë me mëkat. Me arsye, prandej, Liturgjija
e paraqet më ketë natje Krishtin Shëlbues posi gurrën e dritës, e cila shndritë mbi
né (Antifona e të Hymit), na mbulon me rreze të veta (Lutja), dhe na
nxén me dashtëninë e vet hyjnore. Mbi ketë dashtëni, qi Zotin e shtyni të lênte
qiellët e nalta dhe të zdrypte ndër né njerëzit, tue marrë mish e gjak si na, na flet
i Shën Pali në letrën e Meshës (Letra). Ndërkaq, Ungjilli na grishë rishtas
të bashkohemi shpirtnisht me baritë fatalumë, qi rrâjnë të Grazhdi i Betlemit, dhe
me ta t’adhurojmë Mesinë e lém, me ta t’a njofim si Zotin tonë dhe Atij t’i këndojmë
lavde e kangë, t’i paraqesim dhuratat e veprave tona të mira dhe t’i jemi perherë
të miradijshëm në jetë. Vetëm kështu kemi për të shijue atë paqë, qi gëzojnë e provojnë
vullndetmirët mbi tokë (Lutja mbi dhurata) dhe kemi për dalë prej këtyne të
kremteve me atë përtrimje shpirtnore, qi Këshndellat duhet të vërtetojnë ndër né
(Lutja mbas Kungimit).
Meshari i të kremteve, Perkthye
dhe zhvillue prej At Danjel Gjeçajt OFM, fq. 7, Romë 196, fq 42-43