Królestwo Boże

Bo królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym (Rz 14, 17) – pisał św. Paweł do chrześcijan w Rzymie. To proste zdanie porusza ważną sprawę: czym jest królestwo Boże, o które przecież modlimy się w Modlitwie Pańskiej?

Sprawa niby prosta, a przecież w historii Kościoła popełniano wiele i to tragicznych pomyłek, kiedy na siłę, metodami sądowymi, wojskowymi lub policyjnymi, próbowano wprowadzać królestwo Boże, a przy okazji załatwić swoje nieraz bardzo brudne cele polityczne. O tych sprawach nie warto tu mówić. Zawsze jednak jest rzeczą tragiczną, kiedy, wciągając Ewangelię do celów politycznych, prowadzi się do kompromitacji chrześcijaństwa i pięknej idei królestwa Bożego. Królestwo Boże bowiem to nie to, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym.

Królestwo Boże nie jest więc rzeczywistością materialną, ale realizuje się w darach Ducha Świętego i Jego mocą. Kiedy św. Augustyn mówi o dwóch państwach, Bożym i ziemskim, to stwierdza, że ich rozdarcie zrodziło się z wypowiedzenia posłuszeństwa Bogu przez aniołów, a granice jego przebiegają nie granicami państwowymi, ale przez serce człowieka. Zrodziły je zaś dwie miłości: miłość Boga, posunięta aż do pogardzenia sobą, i miłość siebie aż do pogardzenia Bogiem. To zaś zgadza się z nauką św. Pawła podkreślającego rolę miłości.

Budowanie więc królestwa Bożego to wychowywanie człowieka do postępowania w prawdzie i w miłości. I tylko tak wychowany człowiek może wznosić je czynem miłości i modlitwy za sprawą Ducha Świętego, którego miłość rozlana jest w naszych sercach. Im więcej więc ludzi zostanie wychowanych do tej miłości i prawdy, tym potężniejsze będzie królestwo Boże na ziemi.

ks. Marek Starowieyski