(03.12.2008 RV)O Betlehem, qytet i Krishtlindjes! U kthye pra, koha kur
ti duhet ta gëzosh përsëri botën, botën gjithësi. Ata që besojnë e ata që s’duan ta
rrahin udhën e ngushtë të kryqit, janë bashkë, megjithatë, në Betlehem.
Oh,
ndoshta Fjala e së Vërtetës për disa është përrallë e bukur, por e vjetër! E
pra atë natë të parë, të parën Krishtlindje, në vitet e kahmotshme të Herodit, vit
për vit e kujtojnë, kur bien këmbanat, Krishtlindjen kumtojnë; e u duhet të
shikojnë ndër shekuj përmbrapa.
Mundime e lodhje, kotësi e gënjeshtra e
mbushin përplot zvarritjen e ditëve, e vjen më në fund edhe nata e shenjtë; një
natë që lind në botë tjetër; kur viti më në fund ngathtësisht perëndon, e vjen
si dëbora e Hyjit, dëborë paqeje mbi tokë, e sytë e egër i zbut para agimit.
O
dëborë kndellëse e Betlehemit bjerë ti mbi të ëmblat strehë e mbille grurin
që duhet të mbijë në arat e amshimit. Në heshtje ti hidh farë të bardha në
zemrat e errëta, të ngrira, të mpira nga e bryma e natës.
O Fëmijë Hyjnore,
prej kashtës së Betlehemit, shuaji zërat e botës. Nuk ka asnjë vend në këtë
botë më këndshëm ku do të banoja. Më shpëto nga rreziqet, nga rrëzimet me
bujtë due në shtëpinë e Betlehemit pranë Teje, pranë Virgjërës Mëri! Marrë
nga “Krishtlindja në poezi”, Antologji nga shek. IV deri në shekullin XX; botuar në
gjuhën italiane në Novara, Itali më 2006, fq 82.