(12.11.2008 RV) Në ty qëndron, po, Zoti - tha zemra shpesh vetiu, Më tha
me zë të fellë, dhe prapë-u qetësua; Dhe prapë që nga gjiri q’u tund e psherëtiu Me
fshehtësi më foli: Ay qëndron në mua... Ahere pata heshtur e s’kuvëndova dot, Ahere
thelb’ i zemrës m’u droth posi thërrime: Sepse në vetëveten të pata ndjerë, o Zot! Mjerush
të pata ndjerë në vetëveten t’ime! A! dyke neveritur gëzim e dhembje pàs, Me
sy të vetëtimshëm e dyshimtar e tinës, Kur që nga shkëmb’ i vetes qëndrova të sodas Sa
keq m’j-u patnë hapur të fellat e greminës - Ndaj fundesh llaftarije ky syr’i em
u mvrejt, E mënt’ e turbulluar askur s’u mund t’u matin: T’a pata matur shtatin!
T’a pata matur krejt! Ndaj fundesh llaftarije T’a pata matur shtatin!
O
Zot! Po rroj pëndesën e jetës më së nxire: Shtërmadh në vete t’ënde- më dhè kaq
vogëlsi... E si m’a ngrite shpirtin nër kulme lartësire- Sesá në fund ke zbritur!
sesá në fund të ti!...