Papa në Pompei: kjo qytezë e Marisë dhe e dashurisë së krishterë dëshmon se feja e
shndërron botën.
(20.10.2008 RV)Benedikti XVI ia
beson Kishën dhe mbarë botën Zojës Rruzare të Pompeit, duke menduar, në radhë të parë,
për Sinodin e Ipeshkvijve kushtuar Fjalës së Hyjit, për familjet e, në Ditën Misionare
Botërore, që kremtohej dje, për të gjithë ata që kumtojnë Ungjillin në rrugët e pafundme
të botës. Si arriti me helikopter nga Vatikani rreth orës 10. 00, Papa u prit
nga 50 mijë besimtarë në festë, për vizitën e tretë të një Pasardhësi të Shën Pjetrit
në qytetin e themeluar nga i Lumi Bartolo Longo. Menjëherë pas arritjes, kremtoi Meshën
në Sheshin para Shenjtërores së Zojës Rruzare, në një ditë të ngrohtë vjeshte, plot
diell e kaltërsi.
Kështu Benedikti XVI vijon shtegtimin marian nëpër botë:
pas Shenjtëroreve të Lurdës, Loretos, Çestokovës, Aparesidës e Efezit, shkoi në Pompei
për të nderuar Virgjërën Mari, Mretëreshën e Rruzares Shenjte. Në fjalimin e mirëseardhjes,
kryeipeshkvi-prelat, Karlo Liberati, i numëroi Papës veprat e lindura falë dashurisë
së një laiku për Marinë: shkolla, konvikte e strehë për jetimët, për bijtë e të burgosurve,
për të përjashtuarit nga radhët e shoqërisë, të varfërit, të droguarit, të alkoolizuarit,
gratë në kushte të vështira, emigrantët. Por askush nuk mund të krenohet – vijoi –
sepse forca jonë është Rruzarja. Kryetari i bashkisë, Klaudio D’ Alesio, në përshëndetjen
e tij, foli për banorët e Italisë së Jugut, duke nënvizuar: “Jetojmë në një tokë shpesh
herë të martirizuar – por gjithnjë të bukur e të pasur me bamirësi’. Papa ia besoi
të gjithë Marisë, duke menduar posaçërisht për njerëzit që vuajnë e për ata që braktisen
në fatin e tyre, në dramat e tragjeditë e tyre të vetmisë e të mjerimit. I nxiti të
mos e humbasin kurrë shpresën, por të kërkojnë gjithnjë ndihmën amtare të Marisë.
Ungjilli është me të vërtetë Lajmi i mirë, sepse na kumton se Hyji është me ne e
vjen të na çlirojë: “Ku është Ai, e keqja mposhtet e ngadhënjejnë jeta e paqja”. E
gjithçka rinohet nga fryma e dashurisë së Tij:
“Po, dashuria e Hyjit
e ka këtë pushtet: të rinojë çdo gjë, duke nisur nga zemra njerëzore, që është kryevepra
e Tij, ku Shpirti Shenjt e kryen më mirë veprimtarinë shndërruese. Me hirin e vet,
Hyji e rinon zemrën e njeriut, duke ia falur mëkatin, e pajton e ndikon në shpirtin
e tij zellin për të bërë mirë”.
Sigurisht – vijoi Papa – duhet të
përtërihemi vazhdimisht, për të mos rënë në konformizmin e mendësisë moderne. Dashuria
duhet të jetë programi i përhershëm i bashkësië së krishterë. E ‘Pompei i ri’, ndonëse
me kufizimet e veta, si çdo realitet njerëzor, është shembull i këtij qytetërimi të
ri të dashurisë, lindur e zhvilluar nën shikimin e ngrohtë amëtar të Marisë:
“Qytezë
e Marisë dhe e dashurisë së krishterë, por jo e izoluar nga bota, jo, siç mund të
thuhet, një ‘katedrale në shkretëtirë’, por e lidhur ngushtë me trojet e kësaj lugine,
për ta shpëtuar e për ta zhvilluar. Historia e Kishës, faleminderit Zotit, është e
pasur me përvoja të këtij tipi, që edhe sot e kësaj dite i takojmë në të katër anët
e botës. Janë përvoja vëllazërimi, që tregojnë fytyrën e një shoqërie të ndryshme,
e cila është tharm i vërtetë në gjirin e jetës civile. Forca e dashurisë së krishterë
është e pakundërshtueshme: është dashuria që e çon përpara botën”. Papa
kujtoi edhe historinë e Pompeit: qytet i rrënuar nga shpërthimi vullkanik shkatrrimtar,
që u rikthye në jetë falë kthimit në fenë e krishterë të një burri i cili, ashtu si
Shën Pali, e kishte persekutuar Kishën, duke u bërë militant antiklerikal e duke u
dhënë edhe pas praktikave spiritistike e bestytnive. Është fjala për prirje – vijoi
Papa – të pranishme edhe në ditët tona. Një njeri larg fesë, që ndryshon rrënjësisht.
E ky ndryshim, sepse shikon ‘fytyrën e vërtetë të Hyjit’, që ia shndërron shkretëtirën
në të cilën jeton:
“Ku arrin Hyji, shkretëtira lulëzon! Edhe i
Lumi Bartolo Longo, me kthimin e tij personal, jep dëshmi të kësaj force shpirtërore,
që e shndërron shpirtin e njeriut dhe e bën të aftë të kryejë vepra të mëdha, sipas
planit të Hyjit”.
Ky qytet, i rithemeluar
prej tij – shtoi Papa – është dëshmi historike, që u tregon të gjithëve si e shndërron
Zoti botën: duke e mbushur me dashuri zemrën e njeriut e duke e bërë forcë lëvizëse
të risimit fetar e shoqëror, në shërbim të fundmëve.
“Këtu, në Pompei,
kuptohet se dashuria e Hyjit e dashuria për të afërmin janë të pandashme. Këtu populli
i thjeshtë i krishterë, njeriu që e përballon jetën me flijime të mëdha, gjen forcën
të vijojë ecjen në rrugën e së mirës, pa bërë kurrë kompromise. Këtu, në këmbët e
Marisë, familjet rigjejnë e rifreskojnë gëzimin e dashurisë, që i mba të bashkuara”.
E
fshehta e Pompeit është Rruzarja. Kjo Lutje – pohoi Benedikti XVI – na prin, përmes
Marisë, tek Jezusi:
“Rruzarja është lutje kundruese, e kuptueshme për
të gjithë: të mëdhenj e të vegjël, laikë e klerikë, të mësuar e të pamësuar. Është
lidhje shpirtërore me Marinë, për të qenë gjithnjë të bashkuar me Jezusin, për t’u
bërë një me Të, për të bërë tonat ndjenjat e Tij e për t’u sjellë si Ai. Rruzarja
është ‘arma’ shpirtërore në luftën kundër së keqes, kundër dhunës, për paqen e zemrave,
në familje, në shoqëri e në botë”.
Në përfundim
të Meshës, Papa i priu Lutjes drejtuar Zojës Rruzare, shkruar nga Bartolo Longo në
vitin 1883; një lutje prekëse, lartuar Nënës që Krishti na e dhuroi mbi kryq, që
të nxirrte hirin e mëshirës për të gjithë. Më pas Papa i dhuroi Zojës Rruzare një
trëndafil të artë.