365 ditë:"Maria Goreti, vasha që ktheu në fe vrasësin e saj".
(13.10.2008 RV)Bazilika e Shën Pjetrit në Romë është përplot me njerëz,
ardhur nga të katër anët e Italisë. Papa Piu XII do të shpallë një shenjtore të re.
Është data 26 qershor 1950 e Maria Goreti po bëhet model për gjithë të krishterët.
Në radhët e para, një zotëri i moshuar, rreth gjashtëdhjetë e shtatë vjetëve,
gjunjëzohet e qan në heshtje, i zhytur në kujtime. Kanë kaluar pothuajse pesëdhjetë
vjet që atëherë. Ishte 5 korriku i vitit 1902… Në një qytezë, në jug të Romës,
Aleksandri, një djalosh nëntëmbëdhjetë vjeç, për të shpëtuar nga vapa e korrikut,
mbështetet tek muri i shtëpisë së fqinjve, familjes Goreti. Ndërsa përfiton nga hija
freskuese, vëren përmes perdeve, Marinë, njërën nga vajzat e familjes Goreti, që është
vetëm në shtëpi. Ka ca kohë që Aleksandri ia ngul sytë fqinjës së re e të bukur. Është
përpjekur disa herë t’i afrohet, por ajo është shmangur gjithnjë urtisht. E sikur
të pranonte pikërisht tani? Aleksandri hyn fshehurazi në shtëpi. Vasha kërcen përpjetë,
kur kujtohet për praninë e djaloshit, që mend e ha me sy: qëllimi i tij duke qartë.
E kap për dore e mundohet me të gjitha forcat ta pushtojë. Situata bëhet e padurueshme… I
tërbuar nga qëndresa e Marisë, Aleksandri nxerr thikën. E ther një herë, dy, tri...
katërmbëdhjetë herë. Maria rrëzohet e mbytur në gjak. I tmerruar, djaloshi ia mbath
këmbëve duke uluritur. Njerëzit vrapojnë, pyesin ç’ka ndodhur, i afrohen shtëpisë,
hyjnë brënda e gjejnë trupin e Marisë, që po jep shpirt në një pellg gjaku. Vasha
çohet menjëherë në spital, por kot. E ndjen se vdekja është afër, e megjithatë nuk
trembet. Përkundrazi, ndjen një paqe të madhe në shpirt: e di se po shkon tek Jezusi.
Kështu vasha e ngushëllon nënën e mbytur në lot dhe e fal vrasësin: “Për dashuri të
Jezusit, e fal Aleksandrin… e dua që edhe ai të vijë me mua në Parajsë”. Janë fjalët
e fundit që shqiptojnë buzët e ngrira. Maria vdes. Është vetëm dymbëdhjetë vjeçe.
Në burg, Aleksandri nuk ndjen kurrfarë brerjeje në ndërgjegje, derisa një ditë
shkon ta takojë ipeshkvi, i cili i tregon se Maria e ka falur. Aleksandri papritmas
shpërthen në dënesë. Zbulon se është i denjë për dashuri e falje. I tronditur në thellësi
të shpirtit nga kjo siguri, preket nga dashuria e Zotit, kthehet e kërkon publikisht
falje. Sapo del nga burgu, shkon të takojë nënën e Marisë, e cila e pret me krahë
hapur. Në Bazilikën e Shën Pjetrit, lotët rrjedhin në faqet e Aleksandrit, tashmë
plak. Maria e nëna e saj e kanë falur për krimin e shëmtuar. Aleksandri ndjen në shpirt
ëmbëlsinë e mëshirës e lotët e tij janë lot gëzimi…