Shën Tereza e Krishtit Fëmijë: nga “Historia e një shpirti”
(01.10.2008 RV)Shën Tereza e Krishtit Fëmijë është “Një shpirt i madh që zgjodhi
rrugën e të vegjëlve për ta dashur e për ta ndjekur Jezusin”. Po e kujtojmë sot
me disa fragmente të veprës së saj e me disa nga tiparet që jo vetëm e çuan në nderimet
e elterit, por edhe në lartësinë e titullit “Doktore e Kishës”. “Pas mërgimit
të Tokës, shpresoj të gëzohem me Ty në Atdhe: por nuk dua të grumbulloj merita për
qiellin; dua vetëm të shkrihem nga dashuria për Ty... Në muzg të kësaj jete, do të
dal para Teje me duar bosh; sepse nuk dua, o Zot, të llogarisësh veprat e mia. Jo
të gjitha drejtësitë tona janë pa njolla para syve të tu. Dua, prandaj, të vishem
me drejtësinë Tënde e nga dashuria Jote të të zotëroj Ty vetë, në amshim”. Me këto
fjalë Shën Tereza e Krishtit Fëmijë ia falë gjithë vetveten dashurisë përdëllyese,
duke shfaqur përvujtërinë e saj pa cak e edhe vetëdijen se gjithçka është realizuar
në jetën e saj, s’është tjetër, veçse fryt i hirit. Pati vënë në qëndër të gjithë
jetës së vet dashurinë, kjo Shenjte e vogël - e madhe, e cila në Jetëshkrimin e saj
e ndër dorëshkrimet, na zbulon një urti të pashoqe, sa të meritojë të citohet gjashtë
herë në Katekizmin e Kishës Katolike, aq sa Etërit e Kishës. Duket si kuriozitet
por, si e shqyrtuam me vemendje Treguesin e Katekizmit të Kishës katolike, realizuar
me kujdesin më të madh, në pjesën kushtuar Shkrimtarëve kishtarë, jo pa habi, vërejtëm
se ndërmjet 65 etërve të ndritur e dijetarë të Kishës, mendimi i Shenjtes së Vogël
lexohet gjashtë herë, një herë më tepër sesa mendimi i Shën Terezës së Avilës, gjithashtu
dijetare e Kishës, për thellësinë e doktrinës, shprehur jo vetëm në “Rrugën e përsosurisë”,
por edhe në shumë vepra të tjera asketike e mistike. Tereza e vogël e Lisi, që
në moshë të njomë, depërton në misterin e dashurisë së Hyut e e lë veten të mbështillet
krejtësisht nga drita e Tij, duke mbetur e mahnitur e e rrëmbyer.
Kisha
ka një zemër
Në sa ndriçohej nga Zoti, ajo kuptoi se
Kisha është Korp Mistik, që ka gjymtyrë të ndryshme e, natyrisht, edhe zemër: “Kuptova
– shkruan – se Kisha kishte një zemër, një zemër që digjej nga dashuria. Kuptova se
vetëm dashuria i vinte në veprim të gjitha gjymtyrët e Kishës e se, po të ishte
shuar kjo dashuri, Apostujt nuk do të kishin mundur ta kumtonin Ungjillin, martirët
nuk do ta kishin derdhur më gjakun... Kuptova se dashuria i përfshin në vetevte të
gjitha thirrjet; se dashuria është gjithçka, se shtrihet në të gjitha kohët, në të
gjithë vendet... me një fjalë, se dashuria është e amshuar. Këto pohime nuk janë
fryt i një ekzaltimi të çastit, i një rrëmbimi mistik, por fryt i lutjes së saj të
thellë, të vazhdueshme e i leximit të përhershëm të Ungjillit. “Gjatë lutjeve të mia
– shkruan - ndalohem posaçërisht tek Ungjilli; në të gjej gjithçka është e nevojshme
për shpirtin tim të shkretë. Në të zbuloj gjithmonë drita të reja, ndjenja të fshehta
e misterioze. Në Ungjill shenjtja takohet me Krishtin e gjallë; duke dëgjuar fjalët
e Tij e duke i bluar, si Virgjëra Mari, në zemër të vet, merr një dritë shkëlqimtare
që ia ndriçon gjithë rrugën e saj të shenjtërisë.
Nuk po vdes, po hyj në
jetë
Kur ndjeu se po afrohej ora e takimit me Jezusin,
shenjtja që provoi vuajtjet më të thekta të korpit, gjen fjalë ngushëllimi për simotrat
që i rrijnë te kryet, duke i qetësuar me fjalët:”Nuk po vdes, por po hyj në jetë!”. Dëshira
e saj e zjarrtë është gjithnjë e njëjtë. “Dua të shoh Zotin, por për ta parë, duhet
të vdes!”. Siguria se do të jetojë përgjithnjë në Dashurinë e Krishtit e shtyn
të thotë: Kam për ta kaluar kohën në qiell duke bërë mirë në tokë!”. Forca e Terezinës
së Krishtit Fëmijë është lutja. Në sa lutet i duket sikur rrëmbehet drejt Të lartit;
flet me Zotin, si ta kishte ballpërballë; ndjen ngushëllimin dhe gëzimin e bisedimit
me Të e shpirti i mbushet përplot me shpresë e gazmend. Jeta ime – shkruan në jetëshkrimin
e saj – është përplot mirëbesim e dashuri; nuk e kuptoj kush mund të ketë frikë nga
një mik kaq i ëmbël, si Krishti!. Nganjëherë, kur lexoj disa shkrime shpirtërore
në të cilat theksohet se përsosuria arrihet pasi të kesh kaluar mijëra vështirësi,
si të jesh rrethuar nga mijëra iluzione, shpirti im i vogël, i varfër ndjen menjëherë
kapitje. Mbylli librin e ditur që ma turbullon kokën e ma than zemrën, e marr në dorë
Shkrimin Shenjt. Atëherë gjithçka më duket e larë me dritë... Përballë ndërlilikimeve
asketike, ajo zgjedh rrugën e thjeshtë e të varfër të shenjtërisë, që ka si tipare
krysore: të pranosh se nuk vlen asgjë, ta lëshosh veten, si fëmija, në krahët e Zotit
të mirë.
Rruga e thjeshtë
Kjo është rruga
e thjeshtë e shenjtërisë që ndoqi ajo e që në fund të fundit, është e vetmja që të
çon drejtpëdrejtë në takimin me Zotin. Në “Historia e një shpirti” gjejmë të fshehtën
e shenjtërisë e jo më pak rrugën e thjeshtë që mund ta përshkojmë të gjithë, duke
u bërë zemra e Kishës, madje duke zënë vendin e zemrës në Korpin mistik të Krishtit. Ndonëse
e mbyllur në kuvendin e saj, e vetëm për pak vjet, ajo është një misionare aq e madhe,
sa të shpallet bashkëpajtore e misioneve, gjë që tregon se apostullimi mund të bëhet
edhe duke ndenjur e mbyllur në karmel. Terezina shkruan: “Kam thirrjen e apostullit!
Dëshriroj të përshkoj mbarë tokën, të predikoj emrin Tënd, ta mbjell mbi trojet e
pabesa Kryqin tënd të lumnueshëm... dëshiroj ta kumtoj Ungjillin njëkohësisht në të
pesë anët e botës e deri ndër ishujt më të largët; dëshiroj të jem misionare jo vetëm
për pak kohë, por që nga krijimi i botës e deri në fund të shekujve... Por ka edhe
më: Ajo dëshiron të derdhë edhe gjakun për Ungjillin. Shkruan: “Do të desha, o Zoti
im, Shëlbuesi im i dashur, të derdhja gjakun tim për ty, deri në pikën e fundit”.
E e derdhi vërtetë, duke vaditur Kishën me zellin e saj misionar, që kishte zjarrin
e Shën Palit e hovin mistik të Shën Gjonit.
Vendi i fundit
Ndonëse
jeton në bashkim të ngushtë me Zotin-Dashuri, Shën Terezina, siç thirret zakonisht,
për ta dalluar nga Shën Tereza e Madhe, vëren se vendi i saj është i fundmi.