Liturgjia e Fjalës së Zotit e dielës së 25-të ‘A’

(20.9.2008 RV) Ja përsëri në takimin tonë javor të së shtunës me Fjalën e Zotit të së dielës, kësaj here do të dëgjojmë e meditojmë së bashku leximet biblike të liturgjisë së Fjalës Hyjnore të dielës së 25-të gjatë vitit kishtar ciklit të parë, sipas kalendarit liturgjik të kishës.
Tema e përbashkët e leximeve biblike të kësaj së diele mund të shprehet nga kjo pyetje: ‘Kush është Zoti im?’
Në leximin e parë nga Izaia profet, na thuhet se ‘udhët e Zotit’ janë thellësisht të ndryshme prej udhëve tona; në leximin e dytë nga letra e shën Palit drejtuar Filipianëve, kemi dilemën nëse duhet vazhduar të jemi me njerëz apo të preferojmë të jetojmë menjëherë me Zotin; së fundi Ungjilli i kësaj së diele nga Mateu, na tregon një nga shëmbëlltyrat më të sakta mbi marrëdhënien ndërmjet Zotit e secilit prej nesh. Duhet të vihemi në dëgjim të Fjalës së Zotit me zemër të vëmendshme e të lirë; e konfrontimi i përhershëm me Fjalën Hyjnore duhet të na shpie të kemi për Zotit të njëjtën ide që Ai ka dashur të na dëftoj. Po kështu, Fjala e Zotit na fton ta vëjmë në qendër të vëmendjen e këndej të kujdesit e të dashurisë sonë Zotin e së bashku me Të edhe njeriun, të afërmin tonë, pa gjykuar e refuzuar. Sikur Zotit, edhe ne ta vëjmë në qendër të jetës jo paranë, por njeriun; jo prodhimin, por personin e duke e shikuar të tjerët në Dritën e Zotit, do të zbulojmë bururinë e jetës e madhështinë e bujarisë.
Leximet biblike të liturgjisë së Fjalës së Zotit të kësaj së diele pra na dëftojnë e tregojnë se Zoti është ndryshe nga siç ne mund ta mendojmë, pra se mendimet tona njerëzore nuk janë mendimet e Tij Hyjnore, as udhët e mjetet tona njerëzore nuk përkojnë me udhët dhe mjetet e Tij Hyjnore, se Zoti i parapëlqen të fundmët, të prapambeturit, të përvujturit. Dashuria e Zotit është absolute, falas, e lirë, e pamatshme, e pakapshme, përdëllyese. Dashuria e Zotit i dhurohet çdo njeriu. Çdo krijese, pavarësisht nga kushtet sociale e nga meritat që ka. Pra mendimet e Zotit nuk përkojnë me mendimet tona. Udhët e Tij nuk janë udhët tona. Kjo fjali është një pohim, por në të njëjtën kohë edhe një thirrje për t’u ngritur edhe ne, duke u orvatur tti bëjmë tonat mendimet e Zotit, duke i shikuar njerëzit e sendet ashtu siç i shikon Zotit, do të thotë nga lartë ( “Sikur qielli që është i lartë në krahasim me tokën…”). Shëmbëlltyra e Ungjillit të kësaj së diele na tregon sa jemi larg Zotit e veprave të Tija Hyjnore. Në të shumtën e rasteve Zoti na befeson, sepse nuk arrijmë dot ta kuptojmë e t’i vlerësojmë veprimet e Tija. Punëtorët që janë marrë për të punuar në vreshtën e zotshtëpisë – për çka flet pjesa e Ungjillit të kësaj së diele – që të gjithë janë thirrur e dërguar të punojnë në mënyrë të ndryshme, kush më shumë e kush më pak, sipas dhuratave që kanë marrë nga Zoti. Pronari i vreshtës plotë dashuri e mirëkuptim ndaj atyre që qenë të fundit është Hyji Atë, që i shpërndan falas të mirat e veta duke i parapëlqyer mëtatarët (apo të fundmët) pa i hequr asgjë të tjerëve.
Shëmbëlltyra e Ungjillit të kësaj së diele nga Mateu, pra na komunikon konkretisht sjelljet dhe qëndrimet e Zotit ndaj nesh e nga çdo njeriu, si dhe të qenurit të Tij të lirë, zemërbujar në shpërndarjen e të mirave Hyjnore me të cilat Ai na shpërblen me begati. Më tepër, mund ti dëgjoni këtu leximet biblike të kësaj së diele dhe komentin……