365 ditë: 'Imzot Duarr, ipeshkvi i kanibalëve'.

(31.08.2008 RV)“Kujdes!”, bërtet punëtori, duke e parë Gijomin kaluar mbi një tra të makinës që grin letrën në fabrikën, ku punon i jati. Dymbëdhjetëvjeçari zbret nga kali i tij imagjinar, por sapo largohet punëtori, ia nis përsëri të kalërojë afër ingranazheve që vënë në lëvizje makinën e rëndë. Gijomi humbet drejtpeshimin, rrëshqet e bie: kjo makinë e skëterrshme do ta bëjë grima-grima. Në atë çast, të shpejtë si vetëtima, djali i lutet Zojës së Bekuar ta shpëtojë, duke bërë kushtin të shkojë në mision. Makina ndalet! Gijom Duarr tani duhet ta mbajë premtimin…
Kalojnë disa vjet e më 1834 Gijomi shugurohet meshtar. Tetë vjet më pas emërohet ipeshkëv i Amatës, në Kaledoninë e Re e niset mbi një anije, së bashku me katër meshtarë të tjerë, për të arritur sa më parë në dioqezën e tij të re.
Kur arrijnë, kajakët bëhen shumë kureshtarë e i prekin të sapoardhurit, duke kërcitur dhëmbët.
“Uhhh…. Miqtë tanë të rinj janë kanibalë… në se nuk gabohem”, mërmëron njëri nga priftërinjtë.
“Në të vërtetë, edhe unë e kam dëgjuar këtë, por nuk u duhet besuar kurrë thashethemeve”, përgjigjet prifti tjetër, krejt i qetë.
Vitin e parë meshtarët punojnë rëndë. Sipas rasteve, bëhen karpentierë, gjahtarë, peshkatarë ose katundarë. Mësojnë edhe gjuhën e vendit, për t’u shpjeguar kajakëve se vjedhja, gënjeshtrat e kanibalizmi nuk janë virtyte të krishtera.
Por shumë shpejt, një zi buke e, pas saj, edhe një epidemi, e përgjysmojnë popullsinë, që nis t’i akuzojë meshtarët për këto kobe. Atyre u duhet të ikin në Australi.
Por imzot Duarr nuk e merr fare parasysh rrezikun që i kërcënohet. As që i shkon nëpër mend të heqë dorë nga misioni i tij në Kaledoninë e re. I shkruan letra pas letrash episkopatit dhe qeverisë franceze, duke kërkuar të dërgojnë njerëz në Kaledoninë e Re. Në këtë kohë ishulli është i pavarur e Anglia ka shumë synime mbi të. Gijomi e di mirë se, po vunë dorë anglezët mbi ishullin, misioni i tij do të marrë fund. Pasi kishte kërkuar disa herë të themelonte misione të reja, Gijom Duarr vdes, viktimë e një epidemie. Nuk mundet, kështu, të jetë i pranishëm në çastin kur admirali francez, Fevrie-Dë-Pojnt, hyn në ishull. Letrat e Gijomit nuk shkuan kot e misioni i tij shpëtoi. Njëzet vjet pas arritjes së misinarëve, ishulli do të kishte më se 200 shkolla, në të cilat mësohej, në radhë të parë, katekizmi!