Nieustanna przemiana

Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe (Rz 12, 2) – pisał św. Paweł do chrześcijan w Rzymie.

Św. Paweł jest realistą i dobrze wie, że duch ma swoje prawa, a ciało – swoje, i te swoje prawa realizuje na świecie. Świat jednak nie ma być dla nas wzorem i nie możemy ulegać jego naciskom, choć ze świata wyłączyć się nie możemy. Stąd też konieczność ciągłej konfrontacji z nim, nieustannej przemiany, ciągłego doskonalenia się i odnawiania. Ta zaś przemiana ma się realizować we wszystkich dziedzinach naszego życia, szczególnie jednak umysłu, uczucia i woli. Zahamowanie tego procesu odnowy jest przejawem duchowej starości, by nie powiedzieć ostrzej – duchowej sklerozy.

Św. Paweł nie uczył się nowoczesnej psychologii, wie jednak, że umysł jest elementem sterującym życiem człowieka, który kieruje (lub przynajmniej powinien kierować) naszą wolą i uczuciami.

To zaś odnawianie się, o którym pisze św. Paweł, polega na tym, że winniśmy ciągle coraz lepiej rozpoznawać, co jest dobre, co jest Bogu przyjemne, a następnie przekazać to naszej woli, by ona to wykonała, a także uczuciu, by to pokochało.

Nam się często wydaje, że raz na zawsze poznaliśmy prawdy wiary i raz na całe życie wyuczyliśmy się teologii. Otóż nie. Boga człowiek nigdy nie pozna, Boga nigdy się nie nauczy, natomiast może Go odkrywać stopniowo i stopniowo się Go uczyć. Tak zresztą było i w historii, kiedy to Bóg odkrywał się stopniowo Narodowi Wybranemu. Podobnie ma się rzecz z człowiekiem, któremu Bóg się stopniowo odkrywa, jeśli tylko człowiek tego pragnie i chce współpracować z Bogiem. Całe życie Bóg przemawia do człowieka poprzez słowa i wydarzenia, tyle tylko, czy chcemy Go słuchać? I w tym poznawaniu nie możemy się zatrzymać, zatrzymać się bowiem oznacza zacząć się cofać. Oby nam sił nie brakło w tym poszukiwaniu poznania Boga i Jego świętej woli.


ks. Marek Starowieyski