Sot Kisha përkujtoi Shën Bernardin e Kiaravales

(20.08.2008 RV) “Sot kujtojmë Shën Bernardin e Kiaravales, që Papa Piu VIII e pati quajtur “doktori gojëmjaltë”, sepse ishte tepër i aftë të komentonte tekstet biblike, duke shpjeguar kuptimin që fshihej ndër to. Ky mistik i madh, që dëshironte të jetonte i zhytur në “luginën e ndritshme” të kundrimit, u detyrua të shtegtonte nëpër Evropë për t’i shërbyer Kishës në nevojat e kohës e për të mbrojtur fenë e krishterë. U quajt edhe ‘Doktor marian’, jo sepse shkroi shumë për Zojën e Bekuar, por sepse diti ta vlerësojë rolin e saj themelor në Kishë, duke e paraqitur si model i përkryer i jetës murgare e i çdo forme tjetër të jetës së krishterë”.
Kështu e kujtoi sot Papa Benedikti XVI, gjatë audiencës së përgjithshme (20. 08. 2008), Shën Bernardin e Kiaravales, lindur në Dizhon të Francës më 1090 e vdekur në Kiaravalle, më 20 gusht 1153.
Njëzet e dy vjeç u bë murg, duke tërhequr pas vetes edhe tridhjetë të rinj të tjerë nga fisi i tij. U mbyll në manastirin e Sitosë, themeluar nga Robert Molemë.
Njëzet e pesë vjeç e nisën të themelojë një manasrtir tjetër në Klervò, fushë e pabanuar, që do të bëhej Clara Vallis e tij dhe e murgjërve të tij.
Pas Robertit, Alberikut e Shtjefinit, Bernardi, qe atë i Urdhërit Çisteçens. E çisterçensëve të tij u kërkoi më pak salltanet, më pak funksione, më pak lexim e shumë më tepër, punë. Përhapi në Evropën e paditur mitet e lëvrimit, apostujt me shat, që vunë në rregull tokën dhe ujin e bashkë me ta, edhe kafshët, duke e shndërruar, me djersë e me lutje, historinë e Kontinentit.
Në vitin 1145 u ul në fronin e Shën Pjetrit nxënësi i tij, Bernardo dei Paganeli (Eugjeni III) e ai i dërgoi një traktat, që vlente për çdo papë, e posaçërisht për nxënësin e tij, të cilin e fton të mos gënjehet nga njerëzit, të cilët i silleshin rrotull: “A mund të më tregosh të paktën një, që e përshëndeti zgjedhjen tënde pa marrë para, ose pa shpresë se do t’i marrë? E, kujdes, pikërisht ata që mundohen të të bindin se janë shërbëtorë besnikë, s’dëshirojnë gjë tjetër, veçse të përfitojnë nga ti. Ruaju prej tyre!”.
Vitet e fundit Shenjti kaloi çaste të hidhura: vështirësi në urdhër, përhapje herezish e vuajtje fizike. Vdiq nga tumori në stomak. U varros në Kishën e manastirit, por gjatë revolucionit eshtrat e tij u flakën nga varri; shpëtoi vetëm koka, që ruhet në katedralen e Troasë.Aleksandri III e shpalli shenjt në vitin 1174; Piu VIII, më 1830, i dha titullin ‘Doktor i Kishës”.