365 ditë me njerëz e ngjarje që ia ndryshuan faqen botës: "Pierr Tusent: jeta shembullore
e një parukieri njujorkez"
(15.08.2008 RV)“Pierr Tusent është
pa dyshim parukieri më i mirë i Nju Jorkut!”, mendon zonja Dirlënd, duke soditur
veten në pasqyrë. Krehja, që sapo ka bërë, një ujëvarë buklesh, shumë në modë në
vitin 1815, është e përkryer. Zonja Dirlënd e vëren, pa rënë në sy, parukierin e saj.
Është një zezak rreth të pesëdhjetave, që shquhet për mirësjelljen e tij të jashtëzakonshme.
Zonja Dirlënd vdes nga dëshira për t’i bërë një pyetje. E në fund të fundit s’e përmban
dot veten e merr guximin: “Më falni në se po ju bëj një pyetje kaq delikate, por
më kanë thënë se ju keni lindur skllav. Është e vërtetë, apo më kanë gënjyer? Pierr
qesh me të madhe. “Mos u shqetësoni, Zonjë, pyetja juaj nuk më fyen fare. Është
më se e vërtetë. Kam lindur skllav në ishullin e Santo Domingos, në Karaibe. Isha
skllav i famijes Berard, që kishte një plantacion me kallam sheqeri. Shërbeja në
shtëpinë e zotërisë e më trajtonin gjithnjë mirë. Më jepnin librat e tyre për t’i
lexuar e më ndihmuan të bëhem i krishterë”. “Atëherë, më fal, po nuk e kuptoj
pse erdhët këtu! Pse ikët nga këta njerëz kaq të sjellshëm?”. “Oh, jo, nuk ika.
E adhuroja familjen Berard, e edhe ishullin tim plot diell. Po ju ndoshta keni dëgjuar
të flitet për kryengritjen e skllevërve që shpërtheu në Santo Domingo, njëkohësisht
me Revolucionin francez. E po ja, isha vetëm njëzet e një vjeç asokohe. Familja Berard
vendosi të strehohej në Nju Jork, në pritje që situata të qetësohej e më mori me vete,
së bashku me time motër, Rozalinë”. “Po kjo revoltë ishte e tmerrshme!”. “Pikërisht
ashtu ishte. Gjon Berardi, që u rikthye për të shpëtuar plantacionin, vdiq nga dëshpërimi
e nga sëmundja. E shoqja, Maria, ende krejt e re, mbeti në mes të katër rrugëve. Mësova
mjeshtrinë e parukierit për të ndihmuar familjen. E për më tepër, desha të blija lirinë
për time motër, që donte të martohej”. “Po ju, ju nuk dëshronit të ishi i lirë?”. “Nuk
kisha ngut. Më parë duhet të mendoja për Rozalinë”. “U martua më në fund?”. “Po,
por i shoqi e la, kur ishte shtatzënë e edhe ajo vdiq, pasi lindi një vajzë”. “Ç’telashe!
E vajza, ç’u bë?”. “Zoti është i mirë e mendon për të gjithë. Unë e ime shoqe,
Xhulieta, e bëmë me kënaqësi të madhe Eufeminë bijë në shpirt. E, faleminderës Zotit,
pak më vonë familja Berard ma dha edhe mua lirinë”.“Ju jeni shenjt, zoti Tusent. E
ky nuk është vetëm mendimi im, por i të gjithë klientëve. Keni kaluar një jetë të
vështirë, e megjithatë vijoni të falënderoni Zotin. Feja juaj e gëzimi juaj janë një
mësim i vërtetë për ne të gjithë!”.1
1 Më 1996 Papa Gjon Pali II
e shpalli Pierre Tusent ‘Venerable”, këmba e parë e shkallës drejt shenjtërisë.