Chrystus umarł za grzeszników

Chrystus bowiem umarł za nas, jako za grzeszników, w oznaczonym czasie, gdyśmy byli bezsilni. A nawet za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trudnością. Chociaż może jeszcze za człowieka życzliwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć. Bóg zaś okazuje nam swoją miłość [właśnie] przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami (Rz 5,6-8), pisał św. Paweł do chrześcijan w Rzymie.

W starożytnej literaturze spotykamy często opowiadania o ludziach, którzy umieli poświęcić swoje życie za państwo, miasto, a nawet za osoby ukochane, jak eurypidesowa Alkestis - za męża.

W Nowym Testamencie Chrystus nie poświęca swojego życia za państwo, miasto ani nawet za drogą osobę – On umiera za grzesznych ludzi, bezsilnych wobec grzechu pierworodnego. I to nie za jednego, ale za wszystkich. To znaczy i za siostry zakonne żyjące świątobliwie w klasztorze kontemplacyjnym i za najgorszego łajdusa, pijaka i zbrodniarza. Czy my, oglądając w telewizorze morderców, gwałcicieli, cynicznych polityków powodujących śmierć tysięcy ludzi, umiemy powiedzieć sobie: I za nich umarł Chrystus?

I na tym polega jeden z paradoksów chrześcijaństwa, że Chrystus głoszący najbardziej wzniosłą etycznie naukę świętości i miłości, w centrum swojej działalności stawia najbardziej drańskiego i obleśnego grzesznika: zostawia dziewięćdziesiąt dziewięć owiec sprawiedliwych i idzie za nim, by go ocalić. I w kręgu jego zainteresowania znajduje się nie tyle sprawiedliwie żyjący spokojny i stateczny starszy brat, ale właśnie syn marnotrawny, który cały swój majątek przełajdaczył i powraca do domu w łachmanach; i jego właśnie z miłością przygarnia do serca.

Dziwna i trudna do zrozumienia jest Boża logika, ale pamiętajmy: myśli moje nie są myślami waszymi, mówi Pan. Dziwi się temu św. Paweł i my także się temu dziwimy. I prawdę tę zrozumiemy dopiero wtedy, kiedy my sami upadłszy, będziemy potrzebowali Bożego miłosierdzia i Jego przebaczenia...

ks. Marek Starowieyski