365 ditë me njerëz e ngjarje që ia ndryshuan faqen botës: " Rembrandi dhe simboli i Djalit plangprishës".

(23.07.2008 RV) Një ditë im atë u kthye në shtëpi me një libër vigan, që mezi e mbante.
“E gjeta!” – brohoriti.
Pastaj e vuri librin mbi tryezën e kuzhinës. Ishte vërtetë aq i madh, apo ashtu më dukej mua, që e shikoja me sytë e fëmijës? E megjithatë kjo vepër duhet të ishte më se një metër e gjatë. “Shpesh herë, kur ishi të vegjël”, na tha babai, me një ton gati-gati solemn “e shkonim për të shëtitur në fshat, duke parë kryqet që lartoheshin në të katër anët, më pyesnit: “Jezusi vdiq, apo jo?”… E unë s’ e dija ç’përgjigje t’ju jepja. .. Mund t’ju thosha se nuk ka dashuri më të madhe, se ajo e njeriut që e lë veten të kryqëzohet, për hir të atyre që i do, por ishi tepër të vegjël, për ta kuptuar një mister kaq të madh. Detyra ime bëhej edhe më e vështirë, kur ju më kujtonit vdekjen. E kjo, sepse unë besoj në Jezusin. Besoj në Të, sepse është i gjallë! Kërkova shumë, për të gjetur figurat që mund t’ju krijonin idenë e këtij Zoti të gjallë, kaq pranë nesh. E ja, tani e gjeta një: është figura e Hyjit, Atit tonë!”.
Atëherë babi hapi librin në faqen ku kishte vënë një shenjë, e na ftoi ta shikonim. Ishte një riprodhim i pikturës së Rembrandit “Djali plangprishës”.
“Sa plak qenka ky zotëria”, tha vëllau i madh, Andreu.
“Është babai i djalit plangprishës. I gjori, priti shumë, me sytë e ngulur në horizont. Në të vërtetë, nuk ka moshë”, u përgjigj im atë “fytyra e tij shpreh besimin e dhëmbshurinë e, në fund të zemrës, edhe lumninë. Zoti ka durim të pafundmë, na lë të kërkojmë rrugën tonë e është gjithnjë aty, ku jemi edhe ne, gati për të na pritur me krahë hapur”.
“ E duart e tij?”, pyeti Eliza, “më duken si të ishin njëra dorë burri e tjetra, gruaje”.
“Bibla thotë se u krjiuam sipas shembëlltyrës së Hyjit… burrë e grua na krijoi”- iu përgjigj im atë. “Hyji ka butësinë e përkëdhelitë e nënës për fëmijët e saj, por edhe forcën e burrit, për t’i mbrojtur”.
“ E, shikoni thembrat e djalit të gjunjëzuar, sandalet e tij të grisura. Duke qartë se ka ecur shumë”- vëren Ana.“Të gjithë duhet të ecim shumë, për ta jetuar jetën tonë, për ta zbuluar rrugën tonë, për të shkuar drejt Zotit” – e mbylli bisedën im atë. E duke mbyllur edhe librin, shtoi:
“Rembrandi jetoi në shekullin XVII në Vendet e Ulëta. Këtë kuadër e pikturoi në vitet e fundit të jetës së tij, ndërmjet viteve 1667 e 1668. Fitoi shumë para, por shpenzoi edhe më shumë ... e u martua disa herë. Nuk mund ta quash njeri të përsosur, por sigurisht është një nga piktorët që diti të tregojë, më mirë se të gjithë, sa njerëzor është Zoti”.