Kisha universale, fryt i Rrëshajve: reflektimi i Papës Benedikti XVI në Meshën Solemne
të festës dhe thirrja e tij e fuqishme për Libanin
(11.05.2008 RV)Shpirti i Shenjtë
dhe harmonia e karizmave, përgjegjësia e Kishës universale për t’u bërë mjet paqeje,
dhuratë e Pajtimit me Hyjin, në qendër të homelisë së Papës Benedikti XVI në Meshën
e Solemnitetit të Rrëshajve, në Bazilikën e Shën Pjetrit në Vatikan. Gjatë lutjes
së Mbretëreshës Qiellore në shesh, thirrja e Atit të Shenjtë për gjendjen shqetësuese
në Liban. Vetëm Shpirti i Shenjtë, që krijon bashkim, edhe pse jemi të ndryshëm
nga njëri-tjetri, mund ta çlirojë njerëzimin nga tundimi i përhershëm për të dominuar
gjithçka – tha Papa gjatë Meshës së Rrëshajve. Është Shpirti i Hyjit që zbret mbi
Apostujt, ai që krijon kishën universale, e jo vullneti i njeriut. Lind kështu një
familje e bazuar jo më mbi lidhjet e gjakut, por mbi besimin në Jezu Krishtin. Apostujt
flisnin menjëherë në të gjitha gjuhët, pikërisht sepse, që në themelimin e saj, Kisha
është menduar si universale, pra për të gjithë, pavarësisht nga ndryshimet ndërmjet
vendeve e njerëzve. Papa u ndal posaçërisht në ndërthurjen mes shumëllojshmërisë së
të qënit Kishë dhe bashkimit në një Zot të vetëm, në harmoninë e karizmave të ndryshme
edhe brenda vetë Kishës dhe unitetit përmes të njëjtit Shpirt. Karizmat, bashkësitë
janë shumë, por Kisha katolike – sqaroi Ati i Shenjtë – nuk është federatë kishash
të veçanta. Është një realitet i vetëm, që beson në një Zot të vetëm. Duke vazhduar
reflektimin mbi Rrëshajët, Benedikti XVI kujtoi fjalën “Shalom”, që Jezu Krishti e
shqipton dy herë pas Ringjalljes. Është shumë më tepër se përshëndetje e thjeshtë
– nënvizoi Papa – është dhurata e paqes së premtuar. Ajo e ngarkon Kishën me përgjegjësinë
për të qenë shenjë e mjet paqeje për popullin e Zotit e për të gjithë popujt. Ati
i Shenjtë kujtoi fjalimin e mbajtur në OKB, pikërisht për t’u përçuar këtë mesazh
përfaqësuesve të popujve në Kombet e Bashkuara e më pas, theksoi se paqja arrihet
edhe në jetën e përditshme të secilit, përmes Sakramentit të Rrëfimit e Pajtimit me
Hyjin. Fatkeqësisht, vuri në dukje Benedikti XVI, ai nuk kuptohet aq sa duhet: “Paqja
e Krishtit përhapet vetëm përmes zemrave të përtërira të burrave e grave të pajtuara
me Hyjin, që bëhen shërbëtorë të drejtësisë, të gatshëm të përhapin paqen në botë
vetëm me forcën e së vërtetës, pa rënë në kompromis me mentalitetin e botës, sepse
bota nuk mund ta japë paqen e Krishtit: ja se si Kisha mund të jetë tharmi i atij
pajtimi që vjen prej Zotit. Mund të jetë vetëm nëse i bindet Shpirtit dhe dëshmon
Ungjillin, vetëm nëse bart Kryqin si e me Jezusin. Pikërisht këtë dëshmojnë shenjtorët
e shenjtoret e të gjitha kohërave!” Pas Meshës në Bazilikën e Vatikanit, në
mesditë, si zakonisht, Papa doli në dritaren mbi Sheshin e Shën Pjetrit për lutjen
e Mbretëreshës Qiellore. Në fjalët e Benediktit XVI shqetësimi i jashtëzakonshëm për
gjendjen në Liban: “Lajmet që vijnë nga Libani janë jashtëzakonisht shqetësuese.
Stanjacioni i iniciativës politike u ndoq, së pari, nga dhuna verbale e më pas nga
ndeshjet me armë, me shumë të vdekur e të plagosur. Megjithëse, gjatë orëve të fundit,
tensioni është ulur disi, e quaj sot për detyrë t’u bëj thirrje libanezëve të braktisin
çdo llogjikë kundërshtimi të dhunshëm, që do ta çonte vendin e tyre të dashur drejt
së pandreqshmes. Dialogu, mirëkuptimi dhe kërkimi i një kompromisi të arësyeshëm janë
rruga e vetme që mund t’i kthejë Libanit institucionet, ndërsa popullsisë, sigurinë
e nevojshme për një jetë të përditshme dinjitoze dhe të pasur me shpresë për të nesërmen”. Benedikti
XVI ia besoi fatin e vendit, Zojës së Libanit dhe u kujtoi bashkësive të ndryshme
që jetojnë aty se kanë detyrën e përbashkët për ta kthyer vendin e tyre në jetë. Edhe
në lutjen e Mretëreshës Qiellore, Papa vazhdoi reflektimin për Rrëshajët, duke theksuar
se ato janë pagëzimi i Kishës, e cila fillon kështu misionin e saj universal nga rrugët
e Jeruzalemit për t’u përhapur në të gjithë botën. Në këtë pagëzim, shpjegoi Ati i
Shenjtë, janë të domosdoshme dy përmasa: ajo personale dhe ajo e bashkësisë, dishepulli
dhe Kisha. Shpirti i Shenjtë e bën njeriun pjestar të misionit për të dëshmuar dashurinë
e tij, nëpërmjet Sakramenteve të Pagëzimit e të Krezmimit: “Në Mesazhin për
Ditën e ardhshme Botërore të Rinisë 2008, u kam propozuar të rinjve të rizbulojnë
praninë e Shpirtit Shenjt në jetën e tyre e pra, rëndësinë e këtyre Sakramenteve.
Sot dëshiroj tua shtrij ftesën të gjithëve: të rizbulojmë të dashur vëllezër e motra,
bukurinë e pagëzimit në Shpirtin Shenjt; të ndërgjegjësohemi për Pagëzimin e Krezmimin,
burime të hirit të Hyjit gjithnjë aktual”. Në përfundim, Ati i Shenjtë përshëndeti,
ndërmjet të tjerash, edhe të rinjtë fokolarinë, të ardhur në Romë nga e gjithë bota,
duke u thënë se janë vërtet shenja që Kisha i flet të gjitha gjuhët, duke mbetur e
bashkuar në një Hyj të vetëm.