365 ditë me njerëz e ngjarje që ia ndryshuan faqen botës.

31 mars: Bruno ndërton kuvendin e parë të çertozinëve në majë të malit në Grenobël
Rauli fliste me vete, me zë të lartë: “Nuk është e mundur të rendësh gjithë jetën pas parasë, të mos e kesh kurrë kohën e duhur për të bërë atë që dëshiron e të merresh gjithë jetën me kotësira… E pastaj, sa ligësi ka në botë, sa padrejtësi. Njerëzit janë gati të hanë njëri-tjetrin. Duhet ndryshuar gjithçka, duhet filluar nga e para. Duhet ndërtuar një jetë tjetër, e denjë për njeriun…”.
“Për ta bërë këtë, duhet shkuar në ndonjë vend tjetër”- përgjigjet Martini, “ të gjesh një vend të ri, një shkretëtirë, për shembull, larg nga gjithçka e nga të gjithë”.
“E të jetosh ndërmjet vëllezërve të vërtetë” - shton Bruno, “e jo për të dëshmuar se ne jemi më të mirë se të tjerët, por që njerëzit të binden se Hyji mund t’i shndërrojë vërtetë zemrat e edhe doket tona. Me një fjalë, mund ta shndërrojë plotësisht jetën”.
Si hesht një çast, nis përsëri t’u flasë shokëve që e rrethojnë: “Miqtë e mi, a bëjmë një kusht? Të braktisim gjithë ç’kemi e të vihemi për udhë në kërkim të pasurive që nuk zhduken kurrë…”.
Kështu Bruno i Këlnit (qytet në Gjermani), së bashku me gjashtë shokë vendosin të bëhen murgjër e nisen në kërkim të një vendi të shkretë, për të filluar një jetë të re, një jetë më të fisme, më të mirë
Si arrijnë në Grenobël të Francës, shkojnë menjëherë tek ipeshkvi i ri i qytetit, imzot Ugo, i cili i dëgjon me vëmendje të madhe. Ato ditë Ugo kishte parë një ëndërr të çuditshme, të cilën vendos t’ua tregojë murgjërve: “Pa pritur e pa kujtuar pashë shkretëtirën e Shartrëzës (frëngj. Chartreuse). M’u duk sikur u hapen malet, ashtu si hapen ujërat, e në mes tyre pashë një vendkalim të fshehur ndërmjet shkëmbinjve. E njoha menjëherë: ishte lugina e ngushtë që ngjitet drejt majave. “Më pas” - vijoi me ngadalë: “në dritën e agimit pashë si afroheshin yjet. Ndoqën kreshtat e bjeshkës e pastaj shkuan e u ndalën në qiell mbi një shtëpi, që ishte ndërtuar për lumni të Hyjit”.
Bruno murmuroi me zë të ultë:
“Çertoza? Shtëpia? Yjet?...”
Ipeshkvi u përgjigj, si të ishte duke folur me vete:
“Yjet ishin shtatë, si ju, si yjet e Arushës së Madhe”. Pastaj shtoi, gjithnjë mendueshëm: “Ariu i murrmë…. Ngjyra e ariut të kujton menjëherë emrin tuaj, Bruno – i murrmë, i zeshkët”.Bruno e kuptoi menjëherë se ëndrra e ipeshkvit Ugo, ishte përgjigja që i jepte Hyji kërkesës së tyre. Atëherë të prirë nga ipeshkvi i Grenoblës, Bruno dhe shokët e tij shkuan në atë mal e ndërtuan aty kuvendin e tyre. Kuvend i çuditshëm e i jashtëzakonshëm: i përbërë nga kasollet prej druri të murgjërve, ndërtuar rreth një burimi, në zemër të shkëmbinjve, veshur me pyje të virgjëra. E vetmja ndërtesë prej guri ishte kisha.
Kështu u themelua eremitazhi i parë i çertozinëve, murgjërve kundrues, që ia kushtojnë gjithë jetën Hyjit në vetmi, në heshtje e në lutje, në zemër të Çertozës, nën shtatë yjet, që i kishte parë në ëndërr Ugo ipeshkvi.