Niedziela Bożego Miłosierdzia: Benedykt XVI o roli Jana Pawła II i św. Faustyny

Miłosierdzie stanowi główną treść ewangelicznego orędzia. Jest imieniem samego Boga. Jest obliczem, pod którym objawił się On w Starym Testamencie, a najpełniej w Jezusie Chrystusie. Jest wcieleniem stwórczej i zbawczej Miłości. Do prawdy o miłosierdziu Bożym Benedykt XVI nawiązał, odmawiając z pielgrzymami w Castelgandolfo modlitwę Regina Caeli.

Papież przypomniał, że z woli Jana Pawła II niedziela po Wielkanocy, zwana „Niedzielą Białą”, jest również nazywana „Niedzielą Bożego Miłosierdzia”. Ustanowienie tego święta zbiegło się w czasie z kanonizacją w roku 2000 apostołki miłosierdzia, siostry Faustyny Kowalskiej. „Wszystko, co Kościół mówi i czyni, objawia miłosierdzie, jakie Bóg żywi względem człowieka” – podkreślił Ojciec Święty.

„Gdy Kościół pragnie przywołać jakąś nierozpoznaną prawdę albo jakieś zapoznane dobro czyni to zawsze kierowany miłosierną miłością, aby ludzie życie mieli i mieli je w obfitości – powiedział Papież. – Z Bożego Miłosierdzia, które koi serca, wypływa prawdziwy pokój na świecie, pokój między ludami, kulturami i różnymi religiami”.

Podobnie jak siostra Faustyna, tak i Jan Paweł II stał się apostołem Bożego Miłosierdzia. W dniu jego śmierci, 2 kwietnia 2005 roku, obchodzona była właśnie wigilia drugiej niedzieli wielkanocnej. „Wielu odnotowało tę szczególną zbieżność, która łączyła w sobie wymiar maryjny (była to pierwsza sobota miesiąca) oraz Boże Miłosierdzie” – zauważył Papież.

„Rzeczywiście, jego długi i różnorodny pontyfikat znajduje tu swe centralne odniesienie – mówił Benedykt XVI. – Cała jego misja realizowana w służbie prawdy o Bogu i o człowieku oraz pokoju na świecie, znajduje swą syntezę w tym orędziu, jakie on sam wypowiedział w Krakowie-Łagiewnikach, w 2002 roku, przy okazji poświęcenia wielkiego Sanktuarium Bożego Miłosierdzia: poza Bożym Miłosierdziem nie ma dla ludzi żadnego innego źródła nadziei. Jego przesłanie zatem – jak i przesłanie siostry Faustyny – odnosi nas więc do Chrystusowego Oblicza, które stanowi największe objawienie Bożego Miłosierdzia. Stale wpatrywać się w to Oblicze – oto dziedzictwo, które On nam pozostawił, a które my z radością uznajemy za własne”.

jp/ rv