Papa na fton të lutemi që të krishterët e persekutuar në botë ta dëshmojnë me guxim
Ungjillin.
(04.03.2008 RV)“Të lutemi
që të krishterët, të cilët në të katër anët e botës e në mënyra të ndryshme persekutohen
për kauzën e Ungjillit, të vijojnë ta dëshmojë me guxim e çiltërsi Fjalën e Hyjit”.
Ky është ndjeti misionar për muajin mars, që i propozohet besimtarëve nga Apostullimi
i uratës. Benedikti XVI disa herë ka denoncuar mungesën e lirisë, që peshon rëndë
mbi Kishën dhe besimtarët e saj në shumë vende të botës. E kjo mungesë lirie shpesh
herë shoqërohet edhe me persekutime të mirëfillta, që shkaktojnë viktima e shkatërrime
kishash e strukturash kishtare. Ka një çast të caktuar gjatë vitit, në të cilin
Kisha prek me dorë, e me emocion të thellë, një aspekt që përcakton vetë themelet
e saj: martirizimin. Kur, çdo fund dhjetori, Agjensia Fides boton emrat e meshtarëve,
të murgeshave e të laikëve të vrarë nëpër botë, çdo përfaqësues i hierarkisë – pavarësisht
nga meritat që më pas u njihen të vrarëve – duhet të ndalohet një çast e të mendojë
se ungjillëzimi kërkon flijime të mëdha, që arrijnë deri në dhurimin e gjakut për
Krishtin. Kisha paguan çdo vit një haraç gjaku për ta kumtuar e rikumtuar Lajmin e
mirë: gjak i atyre, të cilët do të mbeten në kujtesën kolektive me ngjitjen në nderimet
e elterit, si shembull guximi që mund e duhet të ndiqet e si model i përkushtimit
të plotë të jetës në shërbim të Krishtit. Sa bij e bija të Kishës ecën në gjurmët
e martirit të parë, Shtjefnit, duke filluar nga çasti kur gurët u flakën me egërsi
mbi trupin tij të zvaritur jashtë portave të Jeruzalemit? Me shembullin e tij
të jashtëzakonshëm, Shën Shtjefni i kujton secilit nga ne se martirizimi i krishterë
është thjesht akt dashurie për Hyjin e për njeriun: këtë nënvizoi Benedikti XVI në
lutjen e Engjëllit të Tënzot të 26 dhjetorit të kaluar, përqëndruar tek figura e martirit
të parë. Më pas Papa vuri theksin mbi dëshminë që japin akoma sot shumë të krishterë,
të cilët vuajnë e vdesin për të kumtuar Ungjillin si dhe për të jetuar në bashkim
me Kishën e për t’i qëndruar besnikë Papës. Sa bij e bija të Kishës, në rrjedhë
shekujsh – vijoi të kujtonte Papa – e ndoqën hap pas hapi këtë shembull. Është një
dëshmi që nis gjatë persekutimit të parë në Jeruzalem e vijon me radhët e gjata të
martirëve, deri në ditët tona: “Shpesh herë edhe sot nga vise të ndryshme të
botës vijnë lajme që flasin për misionarë, meshtarë, ipeshkvij, rregulltarë, rregulltare
e besimtarë laikë të persekutuar, të burgosur, të torturuar, të privuar nga liria
ose të penguar në ushtrimin e saj, vetëm e vetëm pse janë nxënës të Krishtit e apostuj
të Ungjillit; nganjëherë njerëzit vuajnë e vdesin edhe për shkak të bashkimit me Kishën
universale e të besnikërisë ndaj Papës”. Shtjefni u mbyt me gurë në portat
e qytetit e vdiq, si Jezusi, duke iu lutur Zotit t’i falte vrasësit e tij - shpjegoi
Benedikti XVI, duke nënvizuar në vijim se është dashuria hyjnore ajo që e lidh Krishtin
me martirin e tij të parë. Po ajo dashuri që e shtyu Birin e Hyjit të bëhej njeri
e të bindej derisa vdiq në kryq. Po ajo dashuri – vijoi të reflektonte Papa –që i
shtyu më pas edhe Apostujt e martirët të japin jetën për Ungjillin. Në lutjen
e Engjëllit të Tënzot të 25 marsit 2007, Benedikti XVI saktëson: “Ata nuk e
kërkuan martirizimin, por qenë gati të japin jetën për t’i qëndruar besnikë Ungjillit.
Martirizimi i krishterë përligjet vetëm si akti më i lartë i dashurisë për Zotin
e për vëllezërit . E martirët dëshmojnë se dashuria e Krishtit është më e fortë se
dhuna e se urrejtja » . Martiri i krishterë aktualizon fitoren e dashurisë
mbi urrejtjen e mbi vdekjen. Të lutemi, pra, për ata që vuajnë nga shkaku i besnikërisë
ndaj Krishtit e Kishës së Tij. Zoja e Bekuar, Mbretëreshë e Martirëve, na ndihmoftë
të jemi dëshmitarë të besueshëm të Ungjillit, duke iu përgjigjur armiqve me forcën
çarmatosëse të së vërtetës e të dashurisë.